Rozdział 3

Brax

Unoszę brew i pytam: „Widziałaś te skały poniżej?”

„Tak”. Odwraca się do Oriona, który stoi przy innym oknie. „To ona powiedziała, okej. Przypływ nie zawsze jest tak niski i...”

„Jeśli nie trafimy idealnie, i tak zginiemy”. Cmokam.

„Wiem, że to, co powiedziała, brzmi szalenie”. Patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami. „Czy naprawdę mamy duży wybór? Reszta zamku jest otoczona ludźmi z White Cliffs. Nie wiem, do czego Thalia jest zdolna ich zmusić, ale też nie chcę się tego dowiedzieć. Wszyscy wiemy, że nie ma szans, żebyśmy wyszli przez frontowe drzwi i przeżyli”.

„Jeśli pozwolimy jej żyć...

„Ona ma rację” – przerywa Klaus. „Jeśli opuścimy jakąkolwiek część zamku, która zaprowadzi nas na ląd, będziemy w mniejszości. Sam to powiedziałeś, Brax”. Podchodzi do okna i ostrożnie je otwiera. Rozbijające się fale odbijają się echem po pokoju. Widzę, jak to, co pozostało z duszy Amy, rozświetla się na ten dźwięk. Był dla niej znajomy, słyszała go każdego dnia i każdej nocy, gdy spała w tym pokoju.

„Jeśli przeżyjemy. Możemy wrócić do Black Shadow”. Klaus kontynuuje: „Będziemy mieli przewagę liczebną. Neah jest tam. Mamy Lycanów i Wilki. Możemy wymyślić lepszy plan niż ukrywanie się w zamku i czekanie na śmierć”.

„Jeśli to zrobimy, czy Orion i ja będziemy mile widziani?” Indy pyta cicho. „Rozumiem, że nie jesteśmy stamtąd. Nie wiem, co trzeba zrobić, żeby stać się jego częścią. Ja po prostu…” Urywa, patrząc na Oriona. „Chcemy domu. I tam jest Silas”.

To nie było pytanie, na które mogłem odpowiedzieć. To nie była moja decyzja i nie mogłem zagwarantować, że Dane lub Neah pozwolą jej zostać tylko dlatego, że powiedziałem, że jest w porządku. Klaus również niechętnie odpowiada po całej sytuacji z Eris.

Eris. Nie myślałam o niej przez jakiś czas. Powiedziała, że pochodzi z White Cliffs, chociaż nie znała Silasa. Jak to możliwe, biorąc pod uwagę rolę Silasa w stadzie?

„Co to za twarz?” pyta Indy. „Myślisz, że nam nie pozwolą?”

„Możemy się nad tym zastanowić później”, mówi Klaus.

„Inny tok myślenia” – mruczę, gdy ona nadal się na mnie gapi.

„Po prostu to powiedz! Neah nie będzie chciała, żebyśmy tam byli, prawda?”

Skupiam wzrok na jej złotych oczach. Miała podobne oczy do Eris, ale to było wszystko, co ich łączyło. Czyż nie mogli być kolejną parą tajnego rodzeństwa? „Eris”.

Indy marszczy brwi. „To Indy!” – warczy, uderzając się w pierś. „Czy po prostu próbujesz mnie zdenerwować?”

„Nie” – mruknęłam. „Była jeszcze jedna młoda kobieta o imieniu Eris, która pochodziła z White Cliffs”. To była jedyna rzecz, o której powiedziała prawdę, a potwierdziło się to dopiero odrzucenie Damiena.

„Nie znam żadnej Eris”. Indy odwraca się, by spojrzeć na Oriona, który kręci głową. „Jesteś pewien?”

Kiwam głową.

„Ale nikt nigdy nie wydostał się, jeśli mu nie pozwolono. Nikt. Widziałeś to. Orion i ja próbowaliśmy i próbowaliśmy. Musisz się mylić”.

„Skacz, skacz, skacz” – mruczy do siebie Amy.

„Ona nie znała Silasa, ale na pewno pochodziła z White Cliffs” – potwierdzam.

„Wszyscy tutaj znają Silasa”. Indy ciężko westchnął. „Gdyby tylko pamiętał wszystkich”.

„Cooper miał ją jako więźnia. Opowiadał jej historie o Alfie Silasie”. Klaus mruczy.

Indy prycha. „Silas jest tak samo Alfa jak mój mały palec. Nie zrozum mnie źle, czasami można wyczuć wokół niego władzę, ale on nigdy tego nie chciał. Musisz się mylić co do tej Eris”.

„Skakała. Skoczyła. Wielkie fale.” Amy śpiewa do siebie, bawiąc się drobiazgami na półce.

„Amy” – Klaus przykuwa jej uwagę. „Czy znałaś Eris?”

Uśmiecha się i kiwa głową. „Uwięziona i uciekła”. Wskazuje na okna. „Powiedziałam skacz”.

Gdyby Eris była zamknięta jak Amy, to by wyjaśniało jej dziwne zachowanie. Powinna była nam wtedy powiedzieć, że może dziś żyje. Bycie więźniem Thaliasa i Serkansa wyjaśniałoby również, dlaczego nie znała Silasa. Może dlatego była z Cooperem. Miał szczęście, gdy pojawiła się w pobliżu, ale bycie jego więźniem nie było tak złe, jak bycie Wiedźmami.