Κεφάλαιο 1
"Εγώ, ο Λούκας Γκρέυ, ο Άλφα το σκοτεινό φεγγάρι, καταγγέλλω τη Σοφία Ρομάν ως μέλος αυτού του πακέτου!"
Μόλις το είπε αυτό, άρχισα να νιώθω ένα καυστικό πόνο στο στήθος μου, που με έκανε πιο αδύναμο από ό,τι ήμουν ήδη. Ένιωσα τον σύνδεσμο του πακέτου να διακόπτεται. Νιώθω άδειος. Δεν είμαι πια σε αγέλη. Τώρα είμαι απατεώνας.
"Όχι! όχι σε παρακαλώ μην μου το κάνεις αυτό." Πήγα στα γόνατα φωνάζοντας και κλαίγοντας αλλά κανείς δεν με πρόσεχε.
«Αν συμφωνείτε με την απόφασή μου να καταγγείλω τη Σοφία ως μέλος της ομάδας, πες ότι ναι». Ο Alpha συνέχισε.
"Το κάνω!" Όλοι στην παρέα φώναξαν εκτός από τις δύο φίλες μου τη Λίλι και την Έλσα που ήταν απασχολημένες με τα κλάματα στο πλάι. Δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Τελικά είναι απλά ωμέγα σαν κι εμένα.
"Τι είδους πακέτο είναι αυτό;" αναρωτήθηκα. Δεν είναι σαν να έκανα κανένα έγκλημα. Η μόνη δικαιολογία που έχουν για να με διώξουν είναι ότι πήγα αργά. «Είναι νόμιμο αυτό;» αναρωτήθηκα.
Κοίταξα τους γονείς μου που ήταν καθισμένοι δίπλα στο Alpha με δυσπιστία, δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα μου το κάνουν αυτό. Τι είδους γονείς ήταν αυτοί; Αλλά τι θα περιμένω; Με αγνοούσαν από τότε που έκλεισα τα δεκατέσσερα και δεν άλλαξαν όπως υποτίθεται κάθε άλλος λυκάνθρωπος.
«Έχετε είκοσι λεπτά για να αφήσετε αυτό το πακέτο ή να αντιμετωπίσετε τις συνέπειες απατεώνες!. Μου είπε αγενώς το γάμμα του πακέτου καθώς με κλωτσούσε στο στομάχι μου.
Ουρλιάζω καθώς νιώθω τον πόνο. Αλλά ήξερα ότι αν συνεχίσω να ξαπλώνω εκεί, θα πραγματοποιήσουν τις απειλές τους και θα με βλάψουν πραγματικά. Έτσι, με τη λίγη δύναμη που μου απομένει, σηκώθηκα και έκανα το μόνο πράγμα που ξέρει να κάνει ένας απατεώνας.
έτρεξα.****
Είναι δύο μέρες που τρέχω ασταμάτητα. Ήμουν κουρασμένος και σωματικά, συναισθηματικά και ψυχικά.
Το να είσαι απατεώνας σημαίνει ότι μπορείς να σου επιτεθεί ή να σκοτωθείς από οποιαδήποτε αγέλη, βαμπίρ ή κυνηγούς ή άλλους απατεώνες.
Κάθε αγέλη πιστεύει ότι κάθε απατεώνας είναι κακός. Αυτό οφείλεται βασικά στο ότι προτού αποκλειστείτε από το πακέτο σας, πρέπει να έχετε διαπράξει μια ασυγχώρητη αμαρτία. Κάποτε σκεφτόμουν έτσι , αλλά υποθέτω ότι κάτι δεν πάει καλά όπως εγώ.
Όσο για τους βρικόλακες, αυτά τα αιμοφόρα χρησιμοποιούν απατεώνες ως θήραμά τους και οι μάγισσες τους χρησιμοποιούν για πειράματα. Οι κυνηγοί. επειδή ξέρουν ότι μπορούν να επιτεθούν σε μια αγέλη λύκων χωρίς να ζητήσουν πόλεμο, αρκεστούν στο κυνήγι απατεώνων. Αν και μερικές φορές κάνουν επιθέσεις σε μπουλούκια.
Το να είσαι νέος απατεώνας σημαίνει ότι μπορείς εύκολα να δεχθείς επίθεση από τους παλαιότερους απατεώνες.
Έχω βαρεθεί να τρέχω και αποφάσισα να ξεκουραστώ. Κάθισα κάτω από ένα δέντρο και σκέφτηκα τη ζωή μου από τότε που έκλεισα τα δεκατέσσερα.
Από τότε που έκλεισα το ρολόι δεκατέσσερα και δεν άλλαξα, έγινα στόχος για όλους στη αγέλη και ντροπή για την οικογένειά μου.
Όταν δεν άλλαξα, η οικογένειά μου άρχισε να με αγνοεί και η υπόλοιπη ομάδα με κακομεταχειρίστηκε. Χτύπα με, πόνεσέ με, κάνε με να ουρλιάξω από τον πόνο. Επιτέλους σύμμαχος, προχθές ήταν τα 18 μου γενέθλια και άλλαξα απροσδόκητα. Οι γονείς μου τελικά μου έδωσαν την προσοχή τους, αλλά όλα άλλαξαν όταν τελείωσε η βάρδια μου. Μεταπήδησε σε ένα ωμέγα. Η οικογένειά μου το θεώρησε πολύ ντροπιαστικό και επαίσχυντο, δεδομένου ότι ήταν η Beta γενεαλογία του πακέτου.
Ήμουν ωμέγα. Τίποτα καλύτερο από τη βρωμιά στα παπούτσια τους.
Και τώρα είμαι ένας απατεώνας, μια εύκολη λεία στα μάτια των άλλων.
Δεν ξέρω καν πόσο θα το επιζήσω.
Ήξερα ότι πιθανότατα θα μπορούσα να πεθάνω οποιαδήποτε στιγμή από τώρα.
Ακόμα χαμένος στις σκέψεις μου, δεν πρόσεξα ότι με πλησίαζαν δύο άτομα.
"Λοιπόν! Λοιπόν! Τι έχουμε εδώ!"
Σήκωσα το κεφάλι μου και ιδού δύο βρώμικες άντρες που με κοιτάζουν με την πείνα στα μάτια. Κοιτάζοντας την εμφάνισή τους, ήξερα ότι αυτοί οι άνδρες ήταν απατεώνες. Μάλλον ήταν απατεώνας για πολύ καιρό.
Λοιπόν αυτό είναι, σκέφτηκα μέσα μου. Έτσι θα πεθάνω. Δεν έχω γνωρίσει καν τον σύντροφό μου ακόμα, σκέφτηκα από μέσα μου καθώς άρχισα να κλαίω. Έκλαψα για την άτυχη ζωή μου. Ωχ! Πού έκανα λάθος; Δεν θυμάμαι να έχω προσβάλει ποτέ τη θεά του φεγγαριού σε κάποια στιγμή της ζωής μου, οπότε αναρωτιέμαι πώς και είμαι τόσο άτυχος.
Πρώτα απ 'όλα, μετατοπίστηκα αργά, δεύτερον όταν τελικά άλλαξα, μεταπήδησε σε ένα ωμέγα, ένα βδέλυγμα σε μια οικογένεια που όλα μεταπηδούν σε βήτα από γενιά σε γενιά. Τρίτον, με έδιωξαν από το μπουλούκι μου και έγινα απατεώνας και, τέλος, πρόκειται να πεθάνω αφού ήμουν απατεώνας για μόλις δύο ημέρες.
Οι άντρες συνέχισαν να έρχονται πιο κοντά μου, ξέρω μέσα μου ότι δεν μπορώ να τους παλέψω τελικά, είμαι απλώς ένα φτωχό ωμέγα. Αλλά αποφάσισα ότι δεν θα πάω κάτω χωρίς να τσακωθώ. Κοίταξα γύρω μου και είδα ένα ραβδί κοντά μου και αποφάσισα να το χρησιμοποιήσω ως όπλο μου. Μόλις ένας άντρας έφτασε κοντά μου, με τη λίγη δύναμη που μου είχε μείνει, πήρα το ραβδί και τον χτύπησα με αυτό και μετά σηκώθηκα όρθιος να τρέξω.
Λοιπόν, κατάφερα να τρέξω μερικά βήματα πριν κάποιος με αρπάξει από πίσω και με πετάξει στα δέντρα. Είχα ξεχάσει ότι ο απατεώνας ήταν δύο στον αριθμό.
Νομίζω ότι η πλάτη μου έχει σπάσει. Δεν μπορούσα καν να κουνηθώ αν ήθελα. Ο καθένας και τα πάντα έχουν τα όριά τους και φαντάζομαι ότι έχω φτάσει στο δικό μου. Απλώς ξάπλωσα και περίμενα τη μοίρα μου.
«Σκύλα νομίζεις ότι μπορείς να φύγεις μακριά μας, μέχρι να τελειώσουμε μαζί σου, τότε θα ξέρεις».
Οι απατεώνες ήρθαν πάνω μου και μόλις ήταν έτοιμοι να με αγγίξουν, ακούσαμε ένα γρύλισμα να έρχεται από πίσω μας.
Κοιτάζοντας πίσω είδα τρεις πανίσχυρους λύκους να κατευθύνονται προς εμάς. Οι άνδρες που μου επιτέθηκαν ξαφνικά έτρεμαν από φόβο.
Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι πριν πάω αναίσθητος ήταν κάποιος να μου ψιθυρίζει στα μάτια.
«Σε καταλάβαμε, μην ανησυχείς».