rozdział-169

„Wiem”. Ponownie gryzie mnie w płatek ucha i jedną ręką podnosi mnie z ziemi, przerzucając mnie przez ramię, jednocześnie pochylając się, by chwycić moje kule. Damien szybko wbiega po schodach, pokonując po dwa na raz. Jego dłoń owinęła się wokół mojego tyłka, a koniuszki jego palców pozostały przy mojej pulsującej cipce.

„Wreszcie sam” – mruczy, stawiając mnie na nogi. Jego ręka szybko wraca na tył mojej głowy. Wplątuje się w moje włosy, gdy uderza swoimi ustami o moje. Z jego gardła wydobywa się niski pomruk.

Puszczając moje włosy, podciąga moją koszulkę do góry i przez głowę, odrzucając ją na bok. Przez chwilę jego wzrok wędruje po moim czarnym koronkowym staniku i na linowej bliznie, która biegnie wzdłuż mojego prawego ramienia i w dół do mojej prawej piersi. „Co się stało?” pyta cichym głosem.