บทที่ 5

เนียห์

“ฉัน...ฉันไม่รู้ว่า Blood of Wolfsbane คืออะไร” ฉันกระซิบ

เขาขมวดคิ้วมองฉัน “พี่ชายคุณบอกว่าคุณรู้จักความแตกต่างระหว่างพืช”

“ฉัน...” ฉันไม่มีคำตอบ ฉันจำไม่ได้แน่ชัดนัก

“ เลือดของต้นวูล์ฟสเบนคือเลือดของต้นวูล์ฟสเบนที่เลี้ยงด้วยเลือดของเรา ใบไม้จะมีสีแดง ฉันนึกไม่ออกว่าเด็กจะรู้จักเลือดของต้นนี้ได้อย่างไร เพราะต้นนี้ไม่ได้ปลูกกันเอง เรื่องของพี่ชายคุณมันดูไม่เข้ากันเลย”

"โอ้."

“ฉันจะไม่หยุดจนกว่าจะรู้ว่าใครเป็นคนทำ นีอา” ดวงตาสีแดงก่ำของเขาหรี่ลง “ฉันจะทำให้พวกเขาชดใช้ความทุกข์ทรมานที่เธอต้องทน” เขานั่งลงบนขอบโต๊ะ จ้องมองฉัน “ตอนนี้ เธอต้องพบใครสักคนเกี่ยวกับการติดเชื้อ”

ฉันปิดปากเงียบและพยายามทำความเข้าใจกับข่าวที่เขาบอกว่าฉันถูกจัดฉาก ทำไมพี่ชายของฉันถึงไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้

“มาสิ ฉันจะพาเธอไปห้องนอนของเรา เธออาบน้ำก่อนไปพบหมอฝูงได้”

ฉันนิ่งอึ้งจนขยับตัวไม่ได้ เขาเพิ่งพูดว่า ‘ห้องนอนของเรา’ เหรอ? หมายความว่าเราใช้ห้องนอนร่วมกันงั้นเหรอ? ฉันเดาว่าเขาคงคิดว่าเขาสามารถมีเซ็กส์กับฉันเมื่อไหร่ก็ได้ที่เขาต้องการถ้าฉัน เป็นเจ้าสาวตามสัญญาของเขา ฉันรู้สึกขนลุกเมื่อนึกถึงเรื่องนี้

ฉันเงยหน้าขึ้นมองและเห็นเขาจ้องมองมาที่ฉัน เขายืนอยู่ที่ประตูเปิดรอฉันอยู่ ฉันเดินไปที่โถงทางเดินเพื่อเตรียมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ไม่มีใครอยู่แถวนั้นและโถงทางเดินก็เงียบสงัด

ขณะที่เรากำลังเดิน อัลฟ่าเดนจะบอกฉันว่าแต่ละห้องคืออะไร แต่เขาดูเหมือนจะสนใจที่จะพาฉันไปที่ห้องนอนมากกว่า

ห้องนอนของเขาใหญ่โต มีหน้าต่างบานใหญ่เหมือนกับห้องอื่นๆ ในบ้าน เตียงวางชิดกับผนัง รอบๆ เตียงมีผ้าม่านบางๆ ห้อยลงมาจากเพดาน แต่ผูกไว้ที่เสาเตียงแต่ละต้น

สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจมากที่สุดคืออ่างอาบน้ำและฝักบัวอยู่ในห้องเดียวกัน มีเพียงห้องน้ำเท่านั้นที่อยู่ในห้องเล็กๆ ข้างฝักบัว ไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย แม้ว่าเขาจะดูเหมือนไม่สนใจเรื่องนั้นก็ตาม

เขาทำให้ฉันสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเขาบนผิวของฉัน "คุณไม่จำเป็นต้องกลัว"

ฉันอาจไม่สามารถได้กลิ่นของเขา แต่เขาสามารถได้กลิ่นความเปลี่ยนแปลงในอารมณ์ของฉันได้

เขาเดินข้ามห้องไปเปิดประตูห้องอาบน้ำกระจกและเปิดมันทันทีที่เขาปิดประตูไอน้ำจากห้องอาบน้ำก็พุ่งขึ้นเป็นฝ้าอย่างรวดเร็ว ฉันยังคงรู้สึกกลัวอยู่ เขาไม่ให้เบาะแสใดๆ แก่ฉันเลยว่าเขาคาดหวังอะไรจากฉัน

“เฮ้” นิ้วมือหยาบกร้านของเขาแตะใบหน้าของฉัน “ตอนนี้มีแค่คุณกับฉัน และตอนนี้ฉันจะให้คุณอาบน้ำอย่างสงบ”

เขาเดินออกไปแล้วหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าและเล่นโทรศัพท์ก่อนจะวางไว้บน โต๊ะข้างเตียง “ตั้งนาฬิกาปลุกไว้สิบนาที ฉันจะกลับมาตอนนั้น ฉันจะเอาเสื้อผ้ามาให้คุณใส่ ดังนั้นอย่าถอดผ้าเช็ดตัวออก เข้าใจไหม”

เขาจ้องมองฉัน รอคำตอบ และฉันก็แค่พยักหน้า อาบน้ำสิบนาที ฉันโชคดีมากที่ได้อาบน้ำสักหน่อยที่บ้านและน้ำก็เย็นเสมอ

เขาเดินไปที่ประตูและวางมือบนลูกบิดประตู แล้วหันมามองฉันที่ไหล่ "ฉันหวังจริงๆ นะว่าเธอจะพูดมากกว่านี้ นีอา"

อัลฟ่าเดนปล่อยให้ฉันอยู่อย่างสงบ ฉันรีบวิ่งไปอาบน้ำราวกับว่าฉันอยู่ในดินแดนแห่งจินตนาการ และทั้งหมดนี้เป็นเพียงความฝัน บางทีอาจจะใช่ หรือบางทีฉันอาจจะกำลังตื่นขึ้นในห้องใต้ดินของบ้าน

กลิ่นสบู่และแชมพูหอมฟุ้งเมื่อถูลงบนตัว และผมของฉันก็สะอาดอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน แผลที่ท้องของฉันแสบร้อนเมื่อโดนน้ำร้อน แต่ฉันไม่สนใจ มันคุ้มค่า

มีคนในห้องกระแอมคอ แล้วฉันก็ตัวแข็งตายไป ขอบคุณไอน้ำที่ทำให้ฉันซ่อนตัวได้

“ไม่นะ เสร็จหรือยัง นาฬิกาปลุกดังเมื่อห้านาทีที่แล้ว” เสียงของอัลฟ่า เดน ดูเหมือนจะดังขึ้นในที่นี้

ฉันมัวแต่เพลินเพลินกับการอาบน้ำอย่างง่ายๆ จนไม่ได้ยินเสียงสัญญาณเตือนหรือเสียงอัลฟ่ากลับเข้ามาในห้องด้วยซ้ำ

“มาแล้ว” ฉันพึมพำ ปิดน้ำและดึงผ้าขนหนูมาคลุมตัวเพื่อซ่อนความน่ากลัวที่แฝงอยู่

เมื่อก้าวออกมา ฉันก็เห็นแล้วว่า ชุดเดรสขาดๆ ชุดชั้นใน และรองเท้าแตะเก่าๆ ของฉันถูกถอดออกจากพื้น อัลฟ่า เดนนั่งอยู่บนปลายเตียงโดยมีเสื้อผ้าที่ดูเหมือนพับไว้บนตักและรองเท้าผ้าใบคู่หนึ่ง

“ไม่มากหรอก เพราะเราไม่มีใครเอวเล็กเท่าคุณหรอก” เขายิ้มขณะยื่นเสื้อผ้าให้ เสื้อสเวตเตอร์สีน้ำเงินกรมท่าและกางเกงวอร์มเข้าชุด “ตอนนี้คุณต้องอยู่เฉยๆ โดยไม่ต้องใส่ชุดชั้นในไปก่อน พรุ่งนี้คุณน่าจะมาถึงที่นี่เร็วสุด”

เขาจ้องมองฉันด้วยคิ้วที่งุ้มในขณะที่ฉันสวมกางเกงขายาวและดึงเสื้อสเวตเตอร์คลุมหัวก่อนจะถอดผ้าขนหนูออก บางทีเขาอาจเคยชินกับการที่ผู้หญิงเดินอวดโฉมต่อหน้าเขาหรือขว้างตัวใส่เขาเพราะเขามีอำนาจ แต่ฉันไม่ใช่แบบนั้น

“ไปกันเถอะ” เขาลุกขึ้นยืน และคราวนี้ฉันตามเขาไป มีบางอย่างบอกฉันว่าถ้าฉันไม่ไปตรวจแผลนี้ เขาจะอารมณ์เสีย

หมอประจำฝูงยังเด็ก ไม่เหมือนหมอที่บ้านที่แก่แล้วและกลัวที่จะปล่อยให้ใครมาแทนเขา

เธอส่งยิ้มให้พวกเราขณะที่เราเดินเข้าไปในโรงพยาบาลประจำฝูงและ รวบผมสีเข้มของเธอเป็นมวย “เรเวน นี่นีอาห์” อัลฟ่าเดนแนะนำฉันด้วยรอยยิ้ม

ฉันก้มตาต่ำลงเมื่อได้ยินเรเวนพูดว่า "อัลฟ่า เดน ดูเหมือนว่าจะมีปัญหาอะไรบางอย่าง นอกจากกลิ่นประหลาดที่เธอนำติดตัวมาด้วย"

ฟังดูไม่เหมือนความคิดเห็นที่ทำให้เจ็บปวดเหมือนที่ฉันเคยชิน แต่เป็นความคิดเห็นที่เกิดจากความอยากรู้มากกว่า

“เธอจะบอกคุณเองเมื่อเธอพบลิ้นของเธอแล้ว”

“ฉันมีแผล” ฉันกระซิบ

“แล้วคุณไม่หายป่วยเหรอ” เรเวนถามด้วยความสับสน

"ฉันไม่มีหมาป่า" ฉันเกลียดที่จะพูดแบบนั้น มันทำให้ฉันนึกถึงตัวเองอยู่เสมอว่าฉันไม่เหมาะสม

“ หมาป่าของเธอถูกผูกไว้ตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก” อัลฟ่าเดนบอกกับเธอ “นั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมกลิ่นของเธอถึงแปลก หมาป่าของเธออยู่ที่นั่น ถูกขังเอาไว้ รอคอยการปลดปล่อย”

ดวงตาของฉันกะพริบขึ้นและพบว่าเขากำลังจ้องกลับมาที่ฉัน ฉันเชื่อเสมอมาว่าหมาป่าของฉันหายไปแล้ว ไม่ใช่ว่าเธอถูกขังไว้

ดวงตาสีเข้มของเรเวนจ้องมาที่ฉัน “โอเค” เธอคว้ามือฉันไว้ “ทางนี้ มาดูแผลของคุณกัน”

เธอพาฉันเข้าไปในห้องว่างๆ แล้วขอให้ฉันนอนลงบนเตียงและ แสดงแผลของฉันให้เธอดู

เธอดึงเสื้อสเวตเตอร์ขึ้นมาพอให้เห็นบาดแผล ตาของเธอเบิกกว้างขึ้น แววตาแห่งความโกรธฉายแวบผ่านขณะที่เธอมองดูบาดแผลที่ติดเชื้อและรอยฟกช้ำที่อยู่รอบๆ

เธอใช้นิ้วค่อยๆ กดรอบแผล “นานแค่ไหนแล้ว?*

เรเวนส่ายหัว “นี่นานกว่าสองสามวันก่อน การติดเชื้อยังต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์กว่าจะพัฒนา”

“ นะห์ คุณต้องบอกความจริงกับเรา” อัลฟ่า เดน สั่ง

"ฉันไม่รู้."

“ เนี๊ยะ!” เสียงทุ้มลึกของเขาดังก้องผ่านตัวฉัน ฉันจึงหลับตาลง เพราะกลัวความโกรธของเขา ความโกรธนำมาซึ่งการลงโทษ การลงโทษนำมาซึ่งความเจ็บปวด

“ฉันสาบาน ฉันไม่รู้ การถูกตีนั้นเกิดขึ้นบ่อยมากจนทำให้ฉันรู้สึก.... ไม่เคยไม่รู้สึกอะไรเลย”

ความเงียบเข้าปกคลุม และฉันกลัวเกินกว่าจะลืมตาขึ้น อัลฟ่า เทรย์ เคย พูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า ถ้ามีใครรู้เรื่องนี้ เขาจะทำให้ชีวิตของฉันลำบากยิ่งกว่าที่เป็นอยู่ ฉันเคยสงสัยว่าใครจะรู้หากเขาไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน ตอนนี้ ฉันนั่งอยู่ในโรงพยาบาลของกลุ่มอื่น และกำลังเปิดเผยความจริง

“รักษาเธอ!” อัลฟ่าเดนตะโกนออกมานานจนเหมือนนานมาก เขาพุ่งออกจากห้องและหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า

“คุณจะต้องให้อภัยพี่ชายของฉัน พี่ชายของฉันเป็นคนอารมณ์ร้อน โดยเฉพาะเมื่อเป็นเรื่องแบบนี้” เรเวนบ่นพึมพำขณะตรวจดูบาดแผลของฉันอย่างอ่อนโยน

“พี่ชายของคุณเหรอ” ฉันกระซิบแล้วลืมตาขึ้น

“อ๋อ ฉันเห็นว่าเขาบอกคุณแล้ว ฉันเดาว่าเขาไม่ได้บอกคุณว่าเจนสันก็เป็นพี่ชายของเราเหมือนกันใช่ไหม”

ฉันส่ายหัว ฉันเดาว่าเจนสันเป็นหนึ่งในผู้ชายที่ไปบ้านพี่ชายฉัน

เธอหัวเราะ “เจนสันถือเป็นแกมมาของพี่ชายเรา”

“แกมม่าเหรอ?” ฉันไม่เคยได้ยินคำนั้นมาก่อน

“ใช่แล้ว และอัลฟ่าเดนก็รักและเกลียดฉันที่ทำงานที่นี่ เขาอยากให้ฉันเป็นตัวแทนของครอบครัว แต่เขารู้ว่าฉันเก่งเรื่องนี้” เธอหยิบกระปุกครีมจากตู้ “ตอนนี้ต้องทาครีมนี้สามครั้งต่อวัน มันน่าจะทำให้การติดเชื้อหายไปได้ ถ้าผ่านไปสองสามวันแล้วยังไม่ดีขึ้น ฉันจะลองดูใหม่ น้องชายของฉันรอคุณอยู่หน้าบ้าน”

“ขอบคุณ” ฉันพึมพำขณะรับกระปุกครีมจากเธอ ฉันดูที่ฉลากแต่ก็อ่านไม่ออก ฉันไม่เคยเรียนรู้ที่จะอ่านหนังสือมาก่อน

เธอพยักหน้าให้ฉันขณะที่ฉันรีบออกไปและพบว่าอัลฟ่าเดนกำลังคุยโทรศัพท์อยู่และกำลังตะคอกใส่ใครบางคน เขาวางสายทันทีที่เห็นฉันและถามว่าเรเวนพูดอะไร

“ครีม วันละ 3 ครั้ง” ฉันแสดงหม้อให้เขาดู แล้วเขาก็รับไปจากฉัน

“ดี มาสิ” เขาก้าวออกไป ฉันจึงต้องวิ่งตามเขาให้ทัน ฉันเดินตามเขาไปทั่วบ้านและเข้าไปในสำนักงาน

“แสดงให้ฉันดู” เขาสั่งพร้อมกับดึงฝาหม้อออก

มันจะไม่สามารถต่อรองได้อย่างแน่นอน เพราะเขาใช้โทนเสียงเดียวกันนี้ก่อนที่เขาจะฉีกชุดของฉันออกก่อนหน้านี้

เขาค่อยๆ ยกเสื้อสเวตเตอร์ของฉันขึ้น แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน จากนั้นก็ทาครีมเย็นๆ ลงบนแผลอย่างเบามือ "ฉันไม่อยากให้เธอโกหกฉันนะ นีอาห์ ไม่เด็ดขาด ถ้าเธอจำไม่ได้ เธอก็ต้องบอกฉันก่อน เข้าใจไหม ฉันไม่อยากเดาว่าเธอหมายถึงอะไร"

“โอเค” ฉันพูดอะไรไม่ได้อีกแล้ว ฉันจดจ่ออยู่กับความอบอุ่นของมือเขา มือข้างหนึ่งกดทับหลังส่วนล่างของฉัน ประคองฉันไว้ ในขณะที่อีกข้างค่อยๆ ลูบครีมลงบนแผลของฉัน สัมผัสเดียวที่ฉันได้รับจากผู้ชายอีกคนคือการถูกตี

“ หยุดกลั้นหายใจซะ” เขาบอกฉันขณะลุกขึ้นยืน “ฉันจะไม่ทำร้ายคุณ”

ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ที่จะเชื่อเมื่อพิจารณาจากประวัติของฉัน การกระทำ คำพูดที่ออกมาจากเขา มันไม่รู้สึกเหมือนจริงเลย