บทที่ 10

“ หมาป่าของเทรย์ก็มีชื่อเหมือนกันใช่ไหม” เขาพึมพำขณะเดินเข้ามาในห้องนอน

“ ไม่” ฉันพบว่าตัวเองขมวดคิ้วด้วยความสับสน ขณะที่พยายามทำความเข้าใจคำพูดของเขา “เขาไม่เคยพูดถึงเรื่องนั้นเลย...ไม่เคยเลย”

ดวงตาสีแดงเข้มของอัลฟ่าเดนจ้องมาที่ฉัน เขาคิดว่าฉันกำลังโกหก ฉันรู้สึกได้จากการที่เขาจ้องมองมาที่ฉัน ฉันอยากจะละสายตาไปจริงๆ แต่ก็พบว่าฉันไม่สามารถละสายตาจากเขาได้ ราวกับว่าเขากำลังบังคับให้ฉันมองเขาโดยไม่แตะต้องตัวฉันด้วยซ้ำ