Bölüm 185

Emeriel ağladı.

Her şeyin, sorunlarının, çevresinin, hatta kiminle olduğunun bilincini yitirdi. Bir kez daha acıya teslim olan Emeriel, istediği her şeyin ve asla sahip olamayacağı her şeyin yasını tuttu. Yaşadığı korkunç, korkunç hayatın yasını tuttu.

"Keşke doğduğumda kim olduğumu hiç saklamasalardı. Keşke böyle yaşamak zorunda kalmasaydım. Dişi olarak yaşasaydım ne olmuş? Üreme evlerine satılmak daha iyi olurdu." Emeriel pişmanlık duyan biri olmamıştı ama o anda hissettiği tek şey pişmanlıktı. "Fahişe olmakta ne yanlış var? Korkunç bir hayat ama o zaman aldatmaca olmazdı, ezici sırlar olmazdı... Urai olmazdı. Böyle yaşamak zorunda kalmazdım. Hiç tanışmazdık. Keşke ailem beni korumaya hiç çalışmasaydı."