บทที่ 4- น้ำตาล

เธอเคาะประตูห้องของเธอ เฮนรี่เปิดประตูทันที

“ คุณยืนรอฉันอยู่ตรงนั้นเหรอ เฮนรี่ ฮ่าๆ” เธอพุ่งเข้าหาเขาแล้วมัดแขนของเธอไว้รอบคอของเขา ทำให้เขาเกร็ง

เขาเอนตัวไปข้างหน้า ดมปากของเธอเล็กน้อย จากนั้นก็เบิกตากว้างขึ้น "คุณเมาหรือเปล่า"

แต่แทนที่จะตอบ เธอกลับหัวเราะ แต่กลับพิงศีรษะลงบนอกของเขา “ใช่แล้ว ฉันแค่อยากสนุกเท่านั้น”

เธอพูดจาไม่ชัด เขาโอบแขนรอบเอวเธอแล้วพาเธอไปที่ห้องนอน เขาบังคับให้เธอนั่งลงบนเตียง จากนั้นก็คุกเข่าลงบนพื้นเพื่อถอดรองเท้าแตะของเธอออก

“ พวกเขาเอาทุกอย่างไปแล้ว เฮนรี่” เธอบอกเขาด้วยเสียงกระซิบ ริมฝีปากของเธอทำท่ายื่นออกมา ฮันเตอร์เงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ

“ พวกเขาเอามันไปทีละคน” เธอเอนตัวเข้าไปใกล้เขามากขึ้นและหวีผมของเขาด้วยนิ้วของเธอ “คุณควรไปหาพวกเขาด้วย เฮนรี่ ฉันไม่มีอะไรเลย” น้ำตาหยดเดียวไหลออกมาจากดวงตาของเธอ เธอเปิดฝ่ามือของเธอต่อหน้าต่อตาเขา “เห็นไหม ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรจะเลี้ยงเธอ” จากนั้น เธอก็เริ่มหัวเราะอีกครั้งอย่างบ้าคลั่ง

ฮันเตอร์ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เช้านี้ขณะกินอาหารเช้าของเขา เขาไม่ได้คิดแม้แต่วินาทีเดียวว่าเธอกินอะไรไปหรือเปล่า ส่วนใหญ่แล้ว เขาพบหมากฝรั่งของเธอและตอนนี้เขาเข้าใจเหตุผลแล้ว เด็กสาวน่าสงสาร กำลังพยายามควบคุมความหิว

หลังจากพบกับเธอ เขาแทบไม่ได้พูดคุยกับเธอเลย เธอเป็นคนพูดแทนเขาทั้งหมด

เขาอยากจะเปลี่ยนชุดให้เธอก่อนแต่เธอกลับตบมือเขาไม่หยุด เขาจึงยอมแพ้แล้วพาเธอไปนอนบนเตียง เธอพึมพำอะไรบางอย่างขณะหลับขณะที่เขากำลังจ้องมองใบหน้าของเธออย่างตั้งใจ

เขาค่อยๆ ขยับเส้นผมออกจากหน้าผากของเธอ “ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น สิ่งต่างๆ กำลังจะเปลี่ยนไป” เธอไม่ได้ยินเสียงกระซิบของเขา เพราะตอนนี้เธอกำลังหลับสนิทและจับมือเขาไว้แน่น

“ ฉันสัญญานะที่รัก” เขาเอนตัวไปข้างหน้าและจูบมุมปากของเธอเบาๆ

คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อเขาเลียริมฝีปากเพื่อสัมผัสรสชาติ เธอมีรสชาติเหมือน... เหมือนไหม?

เขาจำไม่ได้แต่รสชาติคุ้นเคย เขาเอนตัวไปจูบเธออีกครั้งอย่างอ่อนโยน ท่าทางบนใบหน้าของเขาอ่านไม่ออก สายตาของเขาจับไปที่มือบอบบางที่จับมือที่แข็งแรงของเขาไว้ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเอาหัวพิงหมอน

“ ที่รัก” เขาเอ่ยกระซิบ “คุณมีรสชาติเหมือนน้ำตาล”

-

เมื่อเธอลืมตาขึ้น เธอมองดูเพดานตลอดเวลา เธอจำอะไรไม่ได้เลย นอกจากว่าเธอรู้สึกเจ็บและเมามาย มีคนสงสารเธอและช่วยเธอเรียกแท็กซี่

แต่เธอจำอะไรไม่ได้อีกเลยหลังจากนั้น เธอหันศีรษะกลับมาแล้วนั่งตัวตรง เธอเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ซึ่งบอกว่าสิบเอ็ดโมงเช้า

เชี่ย! โอ้พระเจ้า! เธอพลาดการสัมภาษณ์ตอนเก้าโมง ชุดของเธอดูยับยู่ยี่และเปื้อน โอ้พระเจ้า! เธอทำอะไรลงไป

“ โอ้พระเจ้า!” เธอพยายามลุกขึ้นนั่งและวิ่งเข้าห้องน้ำโดยเอามือกุมหัวที่รู้สึกหนักๆ ทันทีที่เธอก้าวเข้าไป เธอก็เห็นเฮนรี่กำลังก้าวออกมาจากห้องอาบน้ำ

เธอเบิกตากว้างด้วยความเขินอาย

“อืม ฉัน… ฉันไม่รู้เรื่องนั้น… ฉันหมายถึง ฉันลืมไปว่าคุณ … อยู่ที่นั่น ฉัน…” เธอพูดติดขัดในขณะที่เขาเข้ามาใกล้เธอ เขามีกลิ่นหอมมาก เธอรู้ตัวและพยายามจะกลับเข้าไป แต่ดันไปชนกำแพงเข้า

เธอกลืนน้ำลายของตัวเอง พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะหลีกเลี่ยงการมองลงไป ซึ่งหมายถึงการมองเข้าไปในดวงตาของเขา ความต้องการที่จะแปลงร่างเป็นแมลงและคลานไปในมุมหนึ่งก็เพิ่มมากขึ้น

ใบหน้าของเขายังคงจริงจัง แต่ดวงตาของเขากลับไม่เป็นเช่นนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นความซุกซนเต้นรำในลูกตาสีน้ำเงินนั้น หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นเมื่อเธอรู้ว่าเขากำลังเอนตัวเข้าหาเธอ ฝ่ามือของเขาวางอยู่บนกำแพงทั้งสองข้างของเธอ ห่อหุ้มร่างกายของเธอไว้ระหว่างเขาและกำแพง

เขาจะจูบเธอไหมนะ? จะรู้สึกยังไง? หัวของเธอที่เต้นตุบๆ ก่อนก้าวเข้าห้องน้ำ ตอนนี้ก็ผ่อนคลายลงแล้ว

มหัศจรรย์กระทบใจจริงๆ! โอ้!

ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้มากจนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจหอมๆ ของเขาบนใบหน้าของเธอ เธอตระหนักว่าเขากำลังจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอด้วย

มือของเธอรู้สึกอยากสัมผัสกล้ามเนื้อบนร่างกายของเขา หน้าท้องแบนราบของเขา

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอเริ่มหายใจไม่ออก เมื่อ ใบหน้าของเขาเริ่มเคลื่อนเข้ามาใกล้ เธอก็หลับตาลง รอให้ริมฝีปากของเขาแตะลงบนตัวเธอ เธอรู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผ่ออกมาจากตัวเขา

เธอรอ... และรอมานานเหลือเกิน ทำไมเขาถึงรอนานเป็นชาติเลยนะ

แต่ทันใดนั้นจู่ๆ เขาก็จูบปลายจมูกของเธออย่างรวดเร็ว ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูจากตะขอที่อยู่ด้านหลังเธอ

“ ฉันแค่ต้องการผ้าขนหนู น้ำตาล และจำไว้ด้วย ฉันเป็นเกย์” เธอเบิกตากว้าง

“ อะไรนะ” เธอยืนนิ่งอย่างงง ๆ เมื่อได้ยินเขาหัวเราะคิกคักและออกจากห้องน้ำโดยมัดผ้าเช็ดตัวรอบตัวเขา

เมื่อประตูปิดลง เธอก็ยืนนิ่งและพยายามสูดออกซิเจนเข้าไป ชายคนนี้สามารถทำให้เธอหายใจไม่ออกได้ เธอหันกลับมาและจ้องมองภาพของเธอในกระจก ผู้หญิงในกระจกดูยุ่งเหยิงมาก ตาบวมและหน้าแดงก่ำ

หลังอาบน้ำเสร็จ เธอก็แต่งตัวและออกมา เขาอยู่ที่นั่นในกางเกงยีนส์ตัวเดียว เธอหลีกเลี่ยงที่จะมองดูสาวสวยหุ่นอวบอั๋นและรีบวิ่งไปที่ห้องครัว เธอต้องเตรียมอาหารเช้าให้เขา

ในเวลาไม่กี่นาที เธอเตรียมแพนเค้กให้เขา พร้อมกับกาแฟร้อนสองแก้ว ในขณะที่เตรียมแพนเค้ก เธอก็เคี้ยวบิสกิตข้าวสาลีสองชิ้นเองแล้วเคี้ยวหมากฝรั่ง ตอนนี้กาแฟก็เพียงพอสำหรับเธอแล้ว

เธอต้องดูว่ามีของชำเหลืออยู่เท่าไรและจะซื้อของใช้จำเป็นอย่างไร เธอวางของไว้บนโต๊ะเล็ก ๆ เมื่อฮันเตอร์เข้ามาในห้อง

บ้าเอ้ย ทำไมเขาถึงยังไม่ถอดเสื้ออีกวะ

เขาเข้ามาและนั่งลงอย่างเงียบๆ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอรู้สึกว่าเขากำลังจ้องมองเธออยู่

“ สวัสดีตอนเช้า วันนี้คุณไม่ใช้แล็ปท็อป” เธอกล่าวแต่ไม่ได้รับคำตอบใดๆ

เธอวางจานของเขาไว้ตรงหน้าเขาพร้อมกับถ้วยกาแฟ และกำลังจะจิบกาแฟจากถ้วยของเธอเองเมื่อมีมือใหญ่มาใกล้หน้าของเธอโดยมีแพนเค้กชิ้นหนึ่งจุ่มในน้ำเชื่อมข้นติดอยู่ที่ส้อม

เธอไม่เข้าใจ เธอจึงหันไปมองเขา แต่เขากลับพยักหน้าและขอให้เธอกินมันไปอย่างเงียบๆ ปากของเธอเริ่มขยับแล้วเพราะหมากฝรั่งในปาก เขาเอามืออีกข้างมาใกล้หน้าเธอ “บ้วนหมากฝรั่ง”

“เปล่า เฮนรี่” เธอส่งยิ้มสั่นๆ ให้เขา “ฉันเพิ่งกินอาหารเช้าในครัว และตอนนี้ฉันอิ่มแล้ว แถม…”

“ คายหมากฝรั่งแล้วกินมันซะ น้ำตาล คุณต้องการมัน” มีบางอย่างที่เปลี่ยนไปในชั่วข้ามคืน เขาเรียกเธอว่าน้ำตาลสองครั้ง

เธอไม่รู้ว่าเธอทำอะไรเมื่อคืนนี้ เธอหวังว่ามันคงไม่ใช่เรื่องอนาจาร

“ ฉันขอโทษเรื่องเมื่อคืน ฉันหวังว่าฉันไม่ได้พยายามทำอะไรที่ไม่เหมาะสม”

“ คุณไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันต่างหากที่…” เขาพึมพำเบาๆ “ปล่อยมันไป”

เธอไม่เข้าใจว่าเขาพยายามจะพูดอะไร “กินมันซะ” โอ้โห ทำไมเธอถึงรู้สึกเปียกชื้นในดวงตา เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่และอ้าปากรับคำหลังจากดึงหมากฝรั่งออก

จากนั้นเขาก็แบ่งอาหารออกเป็นสองส่วนแล้วยื่นส้อมให้เธอ “นี่ นี่สำหรับคุณ” หลังจากพูดจบเขาก็เริ่มกินอาหารส่วนของตัวเอง

แทนที่จะกินเธอกลับมองดูเขา

“ กินสิ” เขาสั่งอีกครั้งโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่และเริ่มกินอาหารจากจานของเธอ

เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเสนออาหารให้เธอ เขารู้ถึงสถานะการเงินของเธอหรือเปล่า?

“ทำไมคุณถึงเสนออาหารให้ฉัน”

“ คุณยังเสนออาหารให้ฉันด้วย ดังนั้นหยุดคิดเรื่องนั้นได้แล้ว วันนี้คุณมีนัดสัมภาษณ์งานหรือเปล่า”

เธอส่ายหัว จะบอกเขาไปว่าเธอพลาดไปแล้วทำไม เขาคงไม่เข้าใจหรอก เธอคงมัวแต่คิดว่าไม่ได้ยินเสียงกริ่งประตู

“ นี่คงจะเป็นสำหรับคุณ”

“ หืม?” เธอหันไปมองเขาด้วยความสงสัย

“ มีคนอยู่ที่ประตู มันคงเป็นประตูของคุณ”

“ อ๋อ” เธอรีบลุกขึ้นและเดินไปที่ประตูโดยไม่รู้ว่าใครมา มอลลี่ไม่อยู่ที่นี่และเธอก็ไม่มีเพื่อนฝูง

เป็นชายคนหนึ่งจากพนักงานส่งของ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วรับจดหมายและเดินเข้าไปข้างใน

“ มันคืออะไร” เฮนรี่ถามเธอ แต่เธอกลับยักไหล่ด้วยความสับสน ซองจดหมายที่พิมพ์ออกมามีโลโก้กลุ่ม Levisay

มันจะเป็นอะไรได้? เมื่อวานเขาส่งฉันกลับไปและแต่งตั้งโคลอี

เธอเปิดมันแล้วเริ่มอ่านมัน

Abigail Mason เราได้อ่านประวัติย่อของคุณแล้วและตัดสินใจว่าคุณมีคุณสมบัติเกินกว่าที่จะรับตำแหน่งที่คุณสมัคร ดังนั้น เราจึงต้องการเสนอตำแหน่งหัวหน้าผู้จัดการสำหรับ โครงการเสริมพลังของเราในระดับรัฐ ให้กับคุณ

กลุ่ม Levisay จะมอบเงินเดือนอันงามให้แก่คุณพร้อมสวัสดิการต่างๆ เช่น ที่พักในโรงแรมกลุ่ม Levisay พร้อมรถยนต์และคนขับ

บริษัทจะครอบคลุมค่าใช้จ่ายทางการแพทย์และการเรียกร้องของคุณด้วย

หากต้องการหารือเพิ่มเติม โปรดไปที่สำนักงานของเราและพบกับรองประธานอีธาน แฮงค์ส

กำลังรอการตอบรับเชิงบวกจากคุณ

ขอแสดงความนับถือ,

กลุ่มเลวีเซย์

เมื่อเธออ่านสิ่งนี้เธอสูดลมหายใจเข้าแรงๆ

“ มีอะไรเหรอ” ใบหน้าของเฮนรี่มีสีหน้าแปลกๆ แอบิเกลหันหน้ามาหาเขาแล้วหัวเราะคิกคัก

“ โอ้ พระเจ้า!” เธอหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เธอจับเขาไว้ ยกตัวขึ้นด้วยปลายเท้า และจูบแก้มเขา

“ ฉันไม่เชื่อเลย!” เธอตื่นเต้นมากจนไม่ทันสังเกตว่าเขาหยุดชะงักไปชั่วขณะ “บริษัท Levisay ที่ฉันควรจะได้งานเมื่อวานนี้ ดูเหมือนว่า... คำอธิษฐานของฉันจะได้รับคำตอบแล้ว”