บทที่ 11 - ความหวาดกลัว…
ทั้งคู่อยู่ที่บ้านของมอลลี่ ส่วนอาบิเกลกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น มอลลี่กำลังนั่งข้างๆ เธอ เธอวางแขนไว้รอบตัวอาบิเกลโดยพิงศีรษะไว้บนไหล่ของมอลลี่
“ ฉันนี่โง่จริงๆ มอลลี่ ฉันจะทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้ได้ยังไง”
“ เอาล่ะที่รัก หยุดโทษตัวเองได้แล้ว เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของคุณเลย”