Rozdział 2144

„ Mamy tyle szczęścia” – powiedziała Willow radośnie, odwracając głowę, by spojrzeć na Jaspera. Jasper spojrzał na zegarek, a następnie spojrzał na prawie dziewięciostopowy otwór. „Robi się późno”.

„ Czy możemy się wspiąć?” zapytała Willow. Dół był zbyt wysoki, a ziemia nad nim miękka. Nie było możliwości wydostania się z tego dużego dołu. „Wygląda na to, że będziemy musieli spędzić tu noc”. Jasper westchnął. „Będziemy musieli poczekać na ratunek”.

Willow skinęła głową. „Dobra, my też się nie spieszymy. Mam wodę, ciasteczka, a nawet matę!” Następnie wyjęła urządzenie komunikacyjne. „Dziwne. Dlaczego nie ma żadnej odpowiedzi? Gdzie podział się sygnał?”