Rozdział 5 Nie sprzedam nawet za miliard

„ Zrobiłem to sam!”

Bez względu na to, jak bardzo go wyśmiewano, Jonathan nie robił na nim wrażenia.

Tak naprawdę, nie miał nawet ochoty ich zabawiać.

Trzydzieści czy pięćdziesiąt? Być może nie będą w stanie kupić tego naszyjnika, który trzymam w ręku, nawet jeśli wydadzą trzydzieści czy pięćdziesiąt milionów! Znalazłem kiedyś ten naszyjnik w rezydencji najważniejszej rodziny w Regionie Zachodnim, kiedy tam walczyłem. Podobno sam ten kawałek jadeitu jest wart ponad sto milionów! Co więcej, wyrzeźbiłem go sam, poświęcając na to rok czasu! Jego wartość już dawno przekroczyła miliard!

Jedna z dobrych przyjaciółek Josephine skrzywiła się i skomentowała: „Sama to zrobiłaś? Wtedy jest jeszcze mniej wartościowy! Kto wie, gdzie znalazłeś w śmietniku bezwartościową butelkę po piwie i rozbiłeś ją, zanim przytroczyłeś kawałek do naszyjnika?”

Ha! Nigdy bym nie uwierzył, że byłoby go stać na zakup dla niej kawałka jadeitu! Jak nieudacznik, który nie miał pracy i przez cały rok żył z renty rodziny Smithów, mógł sobie pozwolić na zakup kawałka jadeitu wartego setki tysięcy?

Inna dobra przyjaciółka Josephine również wykrzywiła usta i powtórzyła: „Słuchajcie, słuchajcie! Powinieneś wziąć pod uwagę status Josephine… Pomijając fakt, że pan... Langford podarował jej Seraphic Star, która kosztowała osiemnaście milionów, nawet nasze prezenty nie były tańsze niż dziesięć tysięcy. Spójrz na ten swój naszyjnik! Jak możesz się nie wstydzić podarować go komuś innemu, skoro może nie być wart nawet stu dolarów?”

„ Czemu miałbym się wstydzić?” Jonathana to w najmniejszym stopniu nie dotknęło. „I co z tego, że podarował jej Seraphic Star, która kosztuje osiemnaście milionów? Ten naszyjnik niczym nie różni się od śmieci! Ten naszyjnik jest wart dziesięć Gwiazd Serafickich!”

Kiedy to powiedział, tłum nie mógł powstrzymać się od przewracania oczami.

Bożeż ty mój! Co za szaleniec! On naprawdę stracił rozum! Czy to warte jest dziesięciu Gwiazd Serafickich? Jak to możliwe, że ten jego tandetny naszyjnik jest wart więcej niż sto milionów?

„ Dość, Jonathanie!” Josephine w końcu wybuchnęła.

Wcześniej uważałem, że niczym nie różni się od zwykłego łobuza, który po prostu kręci się i nic nie robi, bo nie ma pracy ani ambicji. Ale dziś w końcu zrozumiałam, że nie jest on po prostu łobuzem, który się obija, ale także samochwałą, która jest próżna i uwielbia zmyślać kłamstwa! Ten naszyjnik kosztuje ponad sto milionów? Naprawdę nie mogę uwierzyć, że on ośmiela się coś takiego powiedzieć! Czy on nie ma wstydu?

Wskazała na Jonathana i otworzyła pokrywkę. „Wypad stąd! Nie pokazuj się przede mną, dopóki nie zmienisz swoich nawyków przechwalania się i kłamania!”

Mam już naprawdę dość! Początkowo myślałam, że po trzech latach nieobecności jego złe nawyki ulegną zmianie, ale nie spodziewałam się, że będzie jeszcze gorzej!

Jonathan uniósł brew. „Myślisz, że kłamię? Myślisz, że nie stać mnie na prezent wart ponad sto milionów, a ja celowo chwalę się swoimi osiągnięciami?

„ Czyż nie?”

Wyraz twarzy Josephine stawał się coraz bardziej chłodny.

„Ha!” Jonathan prychnął, mimo że w jego oczach pojawił się błysk rozczarowania. „Josephine, ty nadal mnie dobrze nie rozumiesz. Przez cztery lata naszego małżeństwa nigdy nie wypowiedziałam do ciebie ani jednego kłamstwa ani nie zaśpiewałam ci ani jednej piosenki! Nawet gdybyś chciał cały świat, mogę ci go dać w każdej chwili, nie mówiąc już o podarunku kosztującym ponad sto milionów!”

O mój Boże! On oszalał! On naprawdę stracił rozum!

Taka była pierwsza reakcja tłumu.

On nie dość, że jest szalony, to jeszcze kompletnie odjechany! On marzy na jawie i ośmiela się nawet oświadczyć, że mógłby jej dać cały świat, gdyby tylko tego chciała! Skąd wziął odwagę, żeby powiedzieć coś takiego, skoro jest zięciem, który mieszka z nią i ożenił się z członkiem jej rodziny? Jakież to bezwstydne!

„ Po prostu odejdź, Jonathanie! Nie chcę cię widzieć! Nie chcę już z tobą nic więcej mówić! Rozmowa z tobą jest dla mnie obrzydliwa!” Józefina wygoniła go, jakby był natrętną muchą.

„Wygląda na to, że nadal mi nie wierzysz.” Jonathan pokręcił głową i wyciągnął w jej stronę naszyjnik w plastikowej torbie. „Nie chcesz tego naszyjnika?”

"' NIE!"

Jednym zamachem ręki Josephine posłał naszyjnik w powietrze.

Wtedy rozległ się lekki huk i naszyjnik wyleciał za drzwi i upadł na podłogę.

„ Jonathan, powinieneś po prostu wyjść. Jaki jest sens, że tu zostajesz, skoro nawet Josephine kazała ci się wynosić?” Właśnie w tym momencie Ysobel wykorzystała okazję i kopnęła go, gdy ten leżał na ziemi.

" Dokładnie! Po prostu zniknij, zamiast robić z siebie głupca!”

„ Jaki haniebny człowiek! Naprawdę nie rozumiem, dlaczego Józefina zainteresowała się nim wtedy!”

Nieustannie słychać jeden po drugim szydercze głosy.

Jonathana to jednak zupełnie nie obchodziło. Te nieistotne muchy zupełnie go nie obchodziły.

Ale dokładnie w tym momencie powietrze za drzwiami prywatnego pokoju przeciął nagły okrzyk. „Agat jadeit? Moje oczy mnie nie mylą, prawda? Czy to naprawdę agatowy jadeit?

„To nie jest całkiem możliwe, prawda? Czy agat-jadeit nie zniknął dwa lata temu, gdy najważniejsza rodzina w Regionie Zachodnim została zdziesiątkowana? Jak to możliwe, że pojawił się w Jadeborough?”

„ Jestem pewien! Moje oczy nigdy mnie nie zawodzą, a to rzeczywiście jest agatowo-jadeitowy!”

Następnie drzwi do prywatnego pokoju zostały otwarte. Do pokoju wszedł starszy mężczyzna ubrany w tradycyjny, czarny strój, bez żadnego niepasującego do niego kosmyka włosów.

Za nim podążał mężczyzna w średnim wieku, ubrany w garnitur i okulary w złotych oprawkach.

„ Przepraszam, ale czy mogę wiedzieć, czyj to naszyjnik?” Ledwie starszy mężczyzna wszedł do pokoju, podniósł naszyjnik, który trzymał w dłoni.

„ To moje” – przyznał Jonathan spokojnie.

„ To twoje?” Błysk podniecenia pojawił się w oczach starszego mężczyzny, pośpieszył więc ku niemu. „Czy mogę wiedzieć, skąd wziąłeś ten naszyjnik? A skąd wziąłeś ten agatowy jadeit?”

„ Wiesz o agacie-jadeicie?” Jonathana ogarnęło wielkie zdziwienie.

Starszy mężczyzna gorączkowo wykrzyknął: „Oczywiście, że tak!” Kilka lat temu widziałem agatowo-jadeitowy kamień, ale zniknął po wymordowaniu najsłynniejszej rodziny w Regionie Zachodnim, rodziny Hachmeister! Ktoś już dawno zaoferował za niego na czarnym rynku dwieście milionów, ale nadal nie mógł go kupić! Jak wszedłeś w jego posiadanie?

Dwieście milionów?

Gdy tylko tłum usłyszał tę liczbę, wszyscy zamarli ze zdumienia.

Ten tandetny naszyjnik jest wart dwieście milionów? To szaleństwo!

„ Wszedłem w jego posiadanie przez przypadek.” Jonathan nie chciał zbyt wiele wyjaśniać.

Wówczas to on zdziesiątkował najbardziej wpływową rodzinę w Regionie Zachodnim – rodzinę Hachmeisterów. Zatem agatowo-jadeitowy przedmiot nie był jedyną rzeczą, jaką zdobył, kiedy napadł na ich rezydencję.

„ Jestem skłonny zapłacić dwieście milionów. Sprzedasz mi to? Starszy mężczyzna wyraźnie widział, że Jonathan nie miał ochoty wyjaśniać sprawy, więc nie pytał dalej.

Dopóki będzie chciał mi sprzedać ten kawałek agatu i jadeitu, nie obchodzi mnie, skąd go wziął!

„Nie!” Jonathan odmówił natychmiast, bez wahania.

„ Dwieście pięćdziesiąt milionów!” zaproponował starszy mężczyzna, który również nie okazał żadnego wahania.

Od czasu, gdy dwa lata temu zniknął agat-jadeit, stał się bezcenny.

Być może nie dałoby się go kupić za trzysta milionów, a co dopiero za dwieście milionów.

Jonathan zmarszczył brwi. „Powiedziałem, że tego nie sprzedam! To prezent urodzinowy dla mojej żony!”

„ Trzysta milionów!”

Starszy mężczyzna wyciągnął trzy palce.

" NIE! Nie sprzedam, nawet jeśli zaoferujesz mi miliard!”

Jonathan nawet nie miał zamiaru na niego spojrzeć.

Ha! Chce kupić agat-jadeit, który osobiście rzeźbiłem przez cały rok, za jedyne trzysta milionów?