Rozdział 5: Przetrwanie w ciszy

Amy nieszczęśliwie podała apteczkę Lily i zawiesiła stetoskop na szyi, mówiąc z nutą wyrzutu w głosie: „Czy zignorowałaś to, co powiedziałam, zanim wyszłam? Z twoją osobowością prędzej czy później będziesz cierpieć”.

Lily wyglądała na spokojną, ale ujawniła swoją determinację: „Siostro Amy, nikt nie jest bardziej odpowiedni ode mnie. Chociaż w Szpitalu Ogólnym Regionu Wojskowego są lekarze, zajmie im to co najmniej 30 minut, co nie jest zgodne z zasadą przedszpitalnego leczenia ratunkowego”.

Amy jest doświadczoną pielęgniarką na oddziale ratunkowym i wie, że to, co powiedziała Lily, jest prawdą. Skoro doszło już do takiego stanu rzeczy, pozostaje nam tylko zaakceptować tę rzeczywistość. Przywódca podniósł głośnik i krzyknął do jubilera: „Lekarz idzie, otwórzcie drzwi”.

Gdy tylko głos ucichł, ze sklepu dobiegł chrapliwy głos: „Połóżcie pudełko na ziemi, ludzie pójdą dookoła i położą wszystkie rzeczy w pudełku na ziemi”.

Lily zrobiła, co jej kazano i ułożyła leki w odpowiedniej kolejności. Gdy tylko odłożyłem ostatni kawałek materiału pomocniczego, znów rozległ się chrapliwy głos: „Odłóż to i wejdź”.

Lily spakowała się i miała właśnie wejść do sklepu, gdy nagły podmuch wiatru kazał jej spojrzeć w bok. W martwym punkcie jubilera w powietrzu unosił się helikopter. Wysoka postać w kamuflażowym ubraniu podążała za liną, wisząc do góry nogami z zadziwiającą prędkością i pewnie lądując.

Ta scena wydarzyła się w ciągu kilku sekund. Oczy Lily rozszerzyły się pod okularami w skorupie żółwia. Postać wydawała się znajoma. Mężczyzna miał na sobie czarną maskę. Jego orle, ostre oczy lekko przesunęły się po niej, a potem szybko ukrył się pod ścianą. Zaraz potem wylądował kolejny członek zespołu.

„Proszę wejść.” Chrapliwy głos już brzmiał niecierpliwie i nalegał głośno.

Lily zrozumiała, że biorąc pod uwagę obecną sytuację, ci ludzie jeszcze nie wkradli się w głąb sklepu jubilerskiego, dlatego musiała odważnie wejść do środka. Uświadomiwszy sobie to, bez wahania weszła do sklepu.

Gdy tylko otworzyłem drzwi, w twarz uderzył mnie silny zapach krwi. Lily została nagle złapana za szyję, wciągnięta do środka i rzucona na ziemię. Zimny głos rozkazał: „Ratuj go”.

Lily przyjrzała się uważnie i zobaczyła leżącą na ziemi maskę z głowąświni. Mężczyzna łapał oddech, wydychał więcej niż wdychał, miał bladą twarz i sinicęłożysk paznokci, co było ewidentnym objawem trudności w oddychaniu. Podczas badania fizykalnego Lily szybko ustaliła, że mężczyzna cierpi na atak astmy i ma poważne trudności z oddychaniem spowodowane obrzękiem krtani.

Pośpiesznie przeszukała torbę mężczyzny, mrucząc: „Gdzie są lekarstwa? Czy pacjenci z astmą nie zawsze mają przy sobie lekarstwa na astmę, kiedy wychodzą?” Jednak nie znalazła żadnych leków.

„ Czego szukasz?” Nagle rozległ się męski głos w masce psa.

„Lekarstwo, jego lekarstwo”– odpowiedziała Lily z niepokojem.

„Nie, musisz wykonać mu krykoidotomię natychmiast.” Głos mężczyzny był zimny i stanowczy.

Lily była oszołomiona. „Kim ty jesteś dla niego? Skąd wiesz, jak udzielić pierwszej pomocy?”

Mężczyzna nie odpowiedział, tylko przystawił jej lufę pistoletu do czoła i rzekł chłodno: „Jeśli chcesz żyć, zamknij się i rób, co ci każę”.

Zimny dotyk sprawił, że serce Lily nagle sięścisnęło, a jej umysł momentalnie stał się pusty, niezdolny do myślenia. Mężczyzna kopnął ją mocno w ramię, a ból przywrócił jej przytomność. Spróbowała się uspokoić, wzięła głęboki oddech i zaczęła wykonywać anatomiczne ułożenie i dezynfekcję, po czym wbiła pionowo grubą igłę iniekcyjną w błonę pierścienno-tarczową...

Operacja trwała zaledwie kilkadziesiąt sekund, a cera mężczyzny nieznacznie się poprawiła. Jednak w tym momencie, niedaleko Lily , nagle spadł czarny obiekt. Zanim zdążyła zareagować, wpadło ich kilku kolejnych, jeden po drugim. W jednej chwili sklep wypełnił się dymem, słychać było krzyki i wyły alarmy.

Lily próbowała się ukryć w chaosie, ale nagle została uduszona ręką. Ponownie ktoś przyłożył jej pistolet do czoła, a w uszach rozległ się zimny głos: „Pójdź za mną”.