Rozdział 4 Frustruj ją, aż odejdzie

Brigitta niosła małe pudełko zawierające kilka jej bagaży w domu ostatniego syna rodziny Wigglesworthów. Z desperacji, by zdobyć pieniądze na leczenie babci, ostatecznie zgodziła się przebrać za swoją przyrodnią siostrę i poślubić tego chorego mężczyznę zamiast swojej siostry.

Gdy Brigitta weszła do domu, spojrzała w lewo i prawo i zastanawiała się, dlaczego wszędzie jest tak cicho. Ten dom został zbudowany na przedmieściach miasta i był samotny, ponieważ w pobliżu nie było żadnych domów. Wokół domu można było zobaczyć tylko drzewa i kilka roślin.

Rodzina Wigglesworthów należała do dziesięciu najbogatszych rodzin w mieście. Mają wiele posiadłości w mieście, dlaczego woleliby, aby ich ostatni syn przyjechał i zamieszkał tutaj, zwłaszcza wiedząc, że jest chory.

Wkrótce stanęła przed drzwiami i zapukała. Drzwi otworzyły się w mgnieniu oka i pojawił się w nich przeciętnie stary mężczyzna. „Przypuszczam, że jesteś...”

„Ambrose” – Brigitta wymieniła imię swojej siostry. W końcu podpisała umowę z rodziną, że będzie się przebierać za siostrę. Rodzina Wigglesworthów myślała, że to Ambrose poślubi ich ostatniego syna, nie wiedząc, że to Brigitta.

„No dobrze, proszę wejść” – przywitał ją przeciętnie wyglądający mężczyzna, który najwyraźniej był lokajem domu.

Po tym, jak oboje usiedli w salonie, kamerdyner zaczął: „Twoja rodzina mogła ci powiedzieć kilka rzeczy o panu Rangerze. Ale powiem ci kilka ważnych rzeczy, które musisz wiedzieć. Pan Ranger cierpi na zaburzenie konwersyjne. Oznacza to, że jest ślepy, a jednocześnie sparaliżowany do łóżka. Nie będziesz dla niego tylko żoną, ale także jego pielęgniarką. Mamy ludzi, którzy przychodzą sprzątać dom co tydzień, ponieważ prawie się nie brudzi, ale ja osobiście sprzątam jego pokój każdego dnia i go karmię. Ale od tej chwili to ty będziesz karmić go jego lekiem i jedzeniem, podczas gdy ja będę nadal dbać o to, aby jego pokój był czysty”.

Serce Brigitty stało się jeszcze bardziej niespokojne. Wiedziała, że jest chory, ale nie wiedziała, że jest tak chory, że jest sparaliżowany i ślepy. Jak długo będzie pielęgnować kogoś, kto praktycznie nic nie może zrobić.

„Jeśli to jest to, co możesz zrobić, proszę powiedz mi inaczej, możesz odejść” – powiedział kamerdyner.

Wyjechać? Wyjazd nie wchodzi w grę, przynajmniej na razie. Potrzebuje pieniędzy na pogarszający się stan zdrowia babci. „Zrobię wszystko, co w mojej mocy, dla pana Rangera”.

„Dobrze”. Kamerdyner wstał i zaprowadził ją do pokoju, w którym miała zostać. Po tym, jak zostawiła tam swój bagaż, zaprowadził ją do pokoju Ragnara.

Kamerdyner delikatnie otworzył drzwi i oboje weszli. „Oto pan Ragnar. Wyślę ci na pocztę harmonogram jego posiłków i przyjmowania narkotyków. Nie wchodź do jego pokoju z innego powodu, chyba że chcesz go nakarmić lub podać mu narkotyki. I upewnij się, że dajesz mu jedzenie i narkotyki o dokładnej porze. Proszę, bądź sumienny”.

„Obiecuję, że zrobię wszystko, co w mojej mocy” – powiedziała.

"Przepraszam!" Patrzyła, jak kamerdyner odchodzi.

Dopiero wtedy zebrała się na odwagę, by spojrzeć na sparaliżowaną postać leżącą na łóżku. Jej serce rozpłynęło się na widok przed nią, ten mężczyzna nie tylko był niezwykle gorący, ale wyglądał również bardzo przystojnie. Jego linia szczęki była słodka, a spiczasty nos tak uroczy. Miał czystą skórę jak u dziecka i chociaż miał zamknięte oczy i stał w miejscu, nadal emanował szlachetną aurą.

Myślała, że ten sparaliżowany mężczyzna będzie brzydki, ale niespodziewanie okazało się, że został specjalnie wyrzeźbiony przez Boga. Prawdę mówiąc, nigdy w życiu nie widziała nikogo tak słodkiego jak ten mężczyzna. Jak smutno jest widzieć, że tak przystojny mężczyzna leży w łóżku.

Drzwi się otworzyły i pojawił się lokaj z kubkiem zawierającym papkę. „Włożyliśmy jego lekarstwo do papki, aby mógł je łatwo połknąć. Czas, aby wziął lekarstwo. Proszę, nakarm go dobrze”. Powiedział, podając jej tacę zawierającą kubek papki, łyżkę i serwetki.

„Zdecydowanie”, powiedziała, odbierając tacę. Myślała, że lokaj poczeka, aż go nakarmi, ale niespodziewanie odszedł.

Brigitta westchnęła i mruknęła: „To nie będzie łatwe!”

Usiadła na skraju łóżka, nabrała łyżką papkę i lekko otworzyła mu usta, ale gdy wsypywała mu papkę do ust, spłynęła ona po obu stronach ust. Najwyraźniej do jego gardła dostała się tylko odrobina papki.

Wyczyściła go serwetką i powtórzyła proces jeszcze raz, ale papka ciągle wypadała mu z ust, więc musiała objąć go dłonią i nacisnąć, żeby otworzył usta. Rzeczywiście, otworzyła je dopiero wtedy, kiedy mogła wsypać papkę do ust, jednak papka nie została połknięta. Pozostała w ustach.

Bez względu na to, jak bardzo próbowała zmusić go do połknięcia, nie chciał. Drzwi się otworzyły i wszedł lokaj. Widząc pot na całej jej twarzy, cóż, to jej pierwszy raz, pomyślał lokaj.

„Sir, on nie połknie papki” Brigitta Comp rzuciła z frustracją i otarła pot z czoła grzbietem dłoni.

„Ja się tym zajmę, możesz odejść” – powiedział lokaj. Brigitta westchnęła, podziękowała lokajowi i wyszła.

„Ona wyszła!” powiedział kamerdyner, gdy Brigitta zniknęła z pokoju.

Sparaliżowany mężczyzna leżący na łóżku gwałtownie otworzył oczy, wyprostował się, wstał, poszedł do łazienki i wypluł papkę, po czym umył twarz.

„Ostrzeż ją, żeby nigdy więcej nie podnosiła na mnie swojej brudnej ręki!” – powiedział surowo.

"Rozumiem, szefie!"

„I nienawidzę tej kobiety z pasją. Jest taka jak każda inna kobieta, którą tu przysłano. Frustruj ją, dopóki nie opuści tego miejsca!” Dał kolejne surowe ostrzeżenie.

"Rozumiem, szefie!"

Następnie kamerdyner został zwolniony.