Rozdział 3 Wrzuć te dwie kobiety do pieca

Brigitta wysiadła z taksówki, którą pojechała do firmy, w której miała odbyć rozmowę kwalifikacyjną, Kenelm LTD. To była jedyna firma, która skontaktowała się z nią od czasu, gdy złożyła podanie o pracę w różnych firmach. Szczerze miała nadzieję, że ją zatrudnią. Gdy próbowała wejść do budynku, zobaczyła tłumy ludzi zgromadzonych wokół wysokiego budynku, który znajdował się kilka metrów od niej. Następnie dostrzegła trzy kobiety ustawione w kolejce na szczycie wieżowca.

Już miała zignorować to, co się tam działo, gdy nagle zobaczyła jedną z trzech kobiet na ostatnim piętrze rzuconą na ziemię. Jej oczy zatrzepotały w szoku na ten widok, a tłumy zgromadzone wokół budynku zaczęły się trząść.

Widząc, że druga kobieta ma zostać rzucona, pognała w tamtą stronę, zapomniała nawet, że ma iść na wywiad. Natychmiast zapytała jedną z osób zgromadzonych w tym miejscu: „co się tu dzieje? Właśnie widziałam kobietę zrzucaną z najwyższego piętra”.

„Powiedziano, że te trzy kobiety obraziły pana Ubbę. Nikt nie wie, co było ich przewinieniem, ale myślę, że po prostu mają pecha” — odpowiedziała starsza kobieta.

„Pan Ubba? Kim jest pan Ubba?” – zapytała ciekawie. Chciała wiedzieć, jaki typ mężczyzny miałby odwagę zrzucać ludzi z wysokiego budynku, nie będąc przez nikogo wyzywanym, nawet przez rząd.

Kobieta zmarszczyła brwi w szoku. „Czyli nie masz pojęcia, kim jest pan Ubba? Nawet niemowlęta tutaj znają pana Ubbę. Jesteś tu nowy?”

Zanim Brigitta zdążyła odpowiedzieć kobiecie, rozległ się kolejny głośny huk, natychmiast odwróciła głowę i zobaczyła, że druga kobieta została rzucona na ziemię. Jej serce bolało z powodu dwóch kobiet, które właśnie zostały rzucone z tak wysokiego budynku.

„Nie obchodzi mnie, kim jest ten pan Ubba…” powiedziała i wbiegła do budynku, po czym szybko wjechała windą na ostatnie piętro. Modliła się, żeby tam dotrzeć, zanim ostatnia kobieta zostanie wyrzucona. Nigdy by na to nie pozwoliła.

Gdy winda się zatrzymała, weszła do środka i zobaczyła wielu mężczyzn w garniturach. Niektórzy byli zbyt wysocy, niektórzy krzepcy, niektórzy to byli starsi mężczyźni, ale wszyscy emanowali niebezpieczną aurą. Wyglądali, jakby wszyscy byli kartelem, w powietrzu unosił się gęsty zapach papierosów. Starsi siedzieli na sofach, paląc i pijąc, podczas gdy ci, którzy wyglądali jak ochroniarze, rozproszyli się po całym miejscu. Natomiast korporacyjni w garniturach siedzieli na stołkach.

W tym momencie wiedziała, że weszła w złe miejsce. O czym ona w ogóle myślała? Po co miałaby tu przychodzić? Nagle zobaczyła ostatnią kobietę błagającą mężczyznę, który miał ją zrzucić z najwyższego piętra.

Już tu była i nie było odwrotu, więc szybko podeszła do mężczyzny trzymającego kobietę i powiedziała: „zostaw ją natychmiast. Jak okrutny potrafisz być! Już rzuciłeś dwie kobiety na podłogę, nie obchodzi mnie, co zrobią, albo zgłosisz je na policję, albo pozwiesz do sądu. Sprawiedliwość dżungli nie wchodzi w grę”.

Mężczyzna spojrzał na nią bez wyrazu i cofnął się o krok. Nikt w pokoju nie powiedział ani słowa. Niektórzy patrzyli na nią bez wyrazu, podczas gdy inni pili i palili, jakby nie zdawali sobie sprawy, że w pokoju jest obcy.

Brigitta nie miała pojęcia, dlaczego ci ludzie milczą. Czy nie powinni czegoś powiedzieć?

„Pani... Proszę nie dzielić mojego cierpienia. Obraziłam pana Ubbę i muszę ponieść konsekwencje. Proszę odejść” – szybko powiedziała kobieta, która miała zostać wyrzucona.

Zanim Brigitta zdążyła przemówić, nagle zobaczyła zmianę w atmosferze. Wszyscy siedzący teraz stali. Nikt nie odważył się już palić ani pić. To było tak, jakby bóg miał się pojawić w każdej chwili.

Serce Brigitty zaczęło walić. Czy zachowała się irracjonalnie? Jaki będzie jej los?

Nagle z ciemności wyłonił się wysoki mężczyzna i wstał. Jego twarzy nie było widać wyraźnie, ale sylwetka była widoczna. Wyglądał gorąco i emanował wysokim poczuciem szlachetności.

Czy to pan Ubba? Brigitta pomyślała, patrząc na tego mężczyznę. Wydawał się na nią patrzeć, natychmiast rozległ się jego głos: „wrzuć te dwie kobiety do pieca!” Po czym zniknął z powrotem w ciemności.

Brigitta zmarszczyła brwi w szoku. Natychmiast około siedmiu mężczyzn związało ją i pozostałe kobiety i zawiązało im oczy. W mgnieniu oka zobaczyła siebie i drugą kobietę przed wielką, płonącą twarzą.

Jej serce podskoczyło. Jej myśli natychmiast powędrowały do jej piątki dzieci. Jej piątka dzieci już nie ma ojca, jeśli ona umrze, nie będą miały matki. Łzy spłynęły jej po twarzy i szybko odwróciła się do mężczyzn, padając na kolana. „Byłam irracjonalna, proszę wybaczcie mi”.

Mężczyźni milczeli i nie powiedzieli ani słowa, jakby byli niemi, kobietę obok niej natychmiast wyniesiono i wrzucono do pieca.

Jej serce rozdarło się na kawałki. Wtedy dotarła do niej rzeczywistość sytuacji. Ten pan Ubba ewidentnie nie jest człowiekiem, musi być bestią, która uwielbia żywić się ludzkimi zwłokami. Natychmiast ją również wyniesiono i gdy miała zostać wrzucona do pieca, jakiś głos powiedział: „stój!”

Mężczyźni natychmiast ją puścili, a Brigitta natychmiast podniosła wzrok, by spojrzeć na mężczyznę, który powiedział tym, którzy chcieli ją wrzucić do pieca, żeby przestali. Okazało się, że to był starszy mężczyzna, wyglądał znajomo, ale nie potrafiła sobie przypomnieć, skąd go widziała.

„Puszczę cię z przyczyn osobistych. Pan Ubba nie może wiedzieć, że ułaskawiam kogoś, kogo skazał na śmierć, więc mam nadzieję, że zachowasz to w tajemnicy i nigdy więcej nie spotkasz pana Ubby” – powiedział starszy mężczyzna.

„Zdecydowanie, proszę pana. Jasne, proszę pana. Przysięgam na całe życie, że będę unikać wszystkiego, co ma związek z panem Ubbą” – powiedziała Brigitta, a strach ściskał jej serce. Dosłownie widziała śmierć przelatującą przez jej twarz, gdy ci mężczyźni ją nieśli, próbując wrzucić do pieca.

Na znak starszego mężczyzny młodzi mężczyźni wynieśli Brigittę i wyrzucili ją z budynku. Brigitta pobiegła sto metrów od budynku, zanim w końcu się zatrzymała. Przykucnęła, ciężko oddychając i obficie się pocąc. Dziś widziała śmierć na własne oczy, nigdy w życiu nie przejmowałaby się sprawą, która nie jest jej sprawą.