Κεφάλαιο 5 Επιστρέφετε

Ο Μάιλς την κοίταξε σιωπηλά για μερικά δευτερόλεπτα.

Εν τω μεταξύ, η Σαμάνθα έσκαψε τα νύχια της στην παλάμη της για να εμποδίσει τον εαυτό της να αποκαλύψει τα πραγματικά της συναισθήματα.» Καλύτερα να μην λες ψέματα.

Ο Μάιλς απέστρεψε το βλέμμα του λίγο αργότερα και στράφηκε στον Γουόλτερ. «Σε ξαναπήρε η αστυνομία;» Η φωνή του Γουόλτερ ήταν ζοφερή. "Οχι ακόμη."

Έριξε μια ματιά στον Μάιλς προσεκτικά και ρώτησε: «Μπορεί κάποιος να απήγαγε την κυρία Σελίνα;» Η ανησυχία ήταν εμφανής στη φωνή του.

Το κορίτσι ήταν η αγαπημένη κόρη του Μάιλς. Ήταν καλοστολισμένη στην οικογένεια Φράνκλιν και έτσι έγινε στόχος πολλών αντιπάλων του Μάιλς. Προηγουμένως, παραλίγο να την απήγαγαν.

Τώρα, δεν ήταν πουθενά, και ακόμη και η αστυνομία δεν μπορούσε να τη βρει πουθενά. Ως εκ τούτου, ο Walter δεν μπορούσε παρά να σκεφτεί το χειρότερο - κάποιος την είχε απήγαγε.

Το βλέμμα του Μάιλς έγινε σκοτεινό σαν βροντή. "Αυξήστε το ανθρώπινο δυναμικό και επεκτείνετε την περιοχή αναζήτησης. Θέλω να τη δω μέχρι το τέλος του σήμερα!" "Το κατάλαβα!" Ο Γουόλτερ απάντησε δυνατά.

Ένιωσε ένα ρίγος να πέφτει στη σπονδυλική του στήλη όταν συνειδητοποίησε ότι ο εργοδότης του ήταν έτοιμος να του σκάσει την κορυφή. Ο Μάιλς μόλις είχε γυρίσει με τα τακούνια του για να φύγει όταν χτύπησε το τηλέφωνό του.

Αυτή τη στιγμή, δεν είχε διάθεση να μιλήσει στο τηλέφωνο. Βγάζοντας το τηλέφωνό του, ήταν έτοιμος να απορρίψει την κλήση όταν κατάλαβε ότι ήταν από άγνωστο αριθμό.

Αναπολώντας τα προηγούμενα λόγια του Γουόλτερ, ο Μάιλς σκούπισε και απάντησε στην κλήση. Ακούστηκε μια γυναικεία φωνή."Γεια σου."

Ακούγοντας αυτό, ο Μάιλς στένεψε τα μάτια του ύποπτα. Γιατί αυτό ακούγεται σαν τη φωνή της;

Η φιγούρα που εντόπισε εκείνο το απόγευμα στο αεροδρόμιο πέρασε από το μυαλό του "Γεια; Είναι κανείς εκεί;" επανέλαβε αμφίβολα μετά από λίγο η Αμάντα. Ο Μάιλς επανήλθε στα συγκαλά του και απάντησε απότομα. «Ναι».

Η απάντησή του ήταν μόνο μία συλλαβή, οπότε ήταν πολύ μικρή για να αναγνωρίσει η Αμάντα τη φωνή του.

Η Αμάντα έβγαλε έναν αναστεναγμό ανακούφισης αφού άκουσε την απάντησή του. "Γεια σου. Συνάντησα ένα κοριτσάκι που μου έδωσε τον αριθμό τηλεφώνου σου. Πρέπει να είσαι ο πατέρας της, σωστά; Είσαι ελεύθερος να το πάρεις τώρα;"

Η φωνή της χτυπούσε καθαρά στο αυτί του και αντηχούσε στο μυαλό του. Όσο περισσότερο μιλούσε, τόσο πιο ψυχρό γινόταν το βλέμμα του Μάιλς.

Όταν σταμάτησε να μιλάει, τα μάτια του Μάιλς ήταν σχεδόν κομμάτια πάγου.

Αυτή είναι! Έχουν περάσει χρόνια από την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να την παρεξηγούσα με κάποια άλλη! Amanda Dickerson: επιτέλους επέστρεψες!

Σφίγγοντας τα δόντια του με δύναμη, ο Μάιλς χαμήλωσε τη φωνή του επίτηδες και ρώτησε: «Πού είσαι;»

"Είμαστε στην αυλή του Διονύσου. Θα περιμένουμε εδώ μαζί της. Θα έρθεις στο εστιατόριο να την πάρεις;" Η Αμάντα απάντησε αμέσως "Ναι. Θα πάω εκεί αμέσως."

Με αυτά τα λόγια, ο Μάιλς έκοψε τη γραμμή και διέταξε: "Πάρε το αυτοκίνητο. Κατευθυνόμαστε προς την Αυλή του Διονύσου". Μη γνωρίζοντας γιατί ο εργοδότης του έγινε έξαλλος ξαφνικά, ο Walter απάντησε καταφατικά βιαστικά. Η Αμάντα κοίταξε το τηλέφωνό της καθώς η οθόνη θαμπώνε. Περιέργως, ένιωθε νευρική χωρίς λόγο. Η φωνή του άντρα ακούστηκε βραχνή. Γιατί ακούγεται οικείο;

Καθώς η Amanda δεν μπορούσε να βρει μια απάντηση, σταμάτησε να συζητά το θέμα. "Δεν πεινάς;" ρώτησε η Φλόρα.

Άλλωστε περίμεναν εδώ και καιρό έξω. Συνέχισε, "Πεινάω από την πείνα. Ας πάμε για δείπνο. Μπορούμε να τη βγάλουμε έξω όταν έρθει ο πατέρας της αργότερα."

Η Αμάντα της έκανε ένα χαμόγελο. "Εντάξει. Πάμε μέσα."

Κάθισε πάλι οκλαδόν στο ύψος της μικρής για να συναντήσει το βλέμμα της. "Πεινάς; Δεν θέλεις να σε φέρω για δείπνο; Ο μπαμπάς σου πρέπει να είναι καθ' οδόν εδώ. Όταν φτάσει, θα σε βγάλω έξω. Θα γίνει;" ρώτησε εκείνη. Το κοριτσάκι την κοίταξε επίμονα για λίγες στιγμές, φαινομενικά απρόθυμη.

«Αν δεν θέλεις να μπεις, θα περιμένω εδώ μαζί σου». πρόσθεσε υπομονετικά η Αμάντα. Στο άκουσμα αυτό, ο Άλβιν και ο Έλιοτ φώναξαν: «Θα περιμένουμε κι εμείς μαζί σου, μαμά!»

Η Φλόρα χαστούκισε το μέτωπό της εκνευρισμένη. "Είμαι το μόνο που πεινάω εδώ; Κοριτσάκι, δεν είμαστε κακοί άνθρωποι. Κανένας κακός δεν θα σε κεράσει ένα γεύμα σε ένα ακριβό εστιατόριο! Πρέπει να πεινάς κι εσύ. Έλα μαζί μας. Δεν χρειάζεται να πεισμώσεις." Τα βλέμματα όλων έπεσαν πάνω στη νεαρή κοπέλα.

Καθώς ο Άλβιν και ο Έλιοτ ήταν επίσης πεινασμένοι, κοίταξαν το κοριτσάκι με προσμονή.

Δαγκώνοντας τα χείλη της. το κοριτσάκι πλησίασε την Αμάντα και άπλωσε το χέρι της να της τραβήξει το μανίκι. Έδωσε ένα προσεκτικό νεύμα.» Δεν χρειάζεται να πιέζεις τον εαυτό σου», της είπε απαλά η Αμάντα, βλέποντας τις σκέψεις της κοπέλας. Το κοριτσάκι κούνησε ξανά το κεφάλι του.

Βλέποντας αυτό, η Αμάντα χτύπησε με αγάπη το κεφάλι της. Πήρε το χέρι της μικρής και την οδήγησε στο εστιατόριο.

Η Φλόρα κράτησε τα χέρια των αγοριών και κοίταξε το κοριτσάκι να πηδάει δίπλα στην Αμάντα υπάκουα. Πείραζε: «Ήταν επιφυλακτική μαζί μας πριν από λίγο καιρό, αλλά σε έχει πλησιάσει τώρα».

Με έναν αναστεναγμό, θρήνησε: «Πράγματι, οι εμφανίσιμοι άνθρωποι πάντα ευνοούνται».

Σε απάντηση, η Αμάντα χαμογέλασε και κράτησε σφιχτά το χέρι της μικρής χωρίς να ανταποκριθεί στα πειραγματικά λόγια της Φλόρα.