Κεφάλαιο 4 Η κηδεία

Τον βοήθησε να διαλέξει μερικά βιβλία που ήταν σίγουρη ότι θα ήθελαν, φροντίζοντας τα βιβλία και τα χρώματα του κοριτσιού να ήταν διαφορετικά από τα δικά του αγοριού.

« Στα κορίτσια αρέσουν τα πιο απαλά χρώματα ενώ είναι νεότερα και πιο ανθρώπινα σαν τα χρώματα». Εξήγησε όταν σήκωσε τα φρύδια του σε όλα τα βιβλία ζωγραφικής της πριγκίπισσας που διάλεξε.

Αναρωτήθηκε πού βρισκόταν η μητέρα αυτών των τέλειων διδύμων καθώς πρόσθεσε περισσότερα αντικείμενα στο καλάθι ενώ αφαιρούσε μερικά από τα πράγματα που είχε διαλέξει πριν.

« Αυτό μπορεί να είναι συναρπαστικό για αυτούς». Είπε με ένα χαμόγελο που έκανε τον Λουίτζι να την κοιτάξει για περισσότερο από ένα λεπτό πριν κοιτάξει το σετ παζλ που είχε ρίξει στο καλάθι τους.

« Νομίζω ότι αυτό πρέπει να είναι αρκετό». Είπε καθώς γαργαλούσε το αγόρι με το χέρι που το κουβαλούσε και τα γέλια του ακούγονταν σαν το πιο ευχάριστο πράγμα ποτέ.

« Συμφωνώ». Είπε και πήγαν στο ταμείο για να ολοκληρώσουν την παραγγελία. Μετά από περίπου μία ώρα, τελικά τελείωσαν και εκείνη του έδωσε τα δύο παιδιά ενώ τους έτριβε την πλάτη καθώς η υπάλληλος του βιβλιοπωλείου βοήθησε τον άντρα να κουβαλήσει όλα όσα είχαν αγοράσει.

«Θεέ μου! Μου μένει λιγότερο από μία ώρα!» Αναφώνησε καθώς θυμήθηκε τι ήρθε εδώ τη στιγμή που η τριάδα έφυγε από τα μάτια της.

Γύρισε βιαστικά στην ενότητα των βιβλίων της και προσπάθησε να ξεπεράσει τις ιστορίες, ρίχνοντας στο καλάθι της όποιον έβρισκε το εξώφυλλο ευχάριστο ή συγγραφέα που γνώριζε.

Δεδομένου ότι τα δάνειζε μόνο, ήξερε ότι αν δεν έβρισκε κανέναν αρκετά ενδιαφέρον για αυτήν, δεν θα υπήρχε πρόβλημα καθώς πήγε να καταχωρήσει τους κωδικούς των βιβλίων στο τμήμα ελέγχου της βιβλιοθήκης.

Γέλασε καθώς είδε τη φιγούρα του Ρόκο να κατευθύνεται τη στιγμή που την πάτησε, ήταν ακριβώς στην ώρα της.

****

« Ο Τζέιμς Μαντίνι είναι εδώ». Ο Ματέο ενημέρωσε τον Λουίτζι που κοίταζε έντονα το φέρετρο που τώρα έφερε το σώμα του αδελφού του. Κούνησε το κεφάλι του επιπόλαια, το μυαλό του μετά βίας επεξεργαζόταν ποιος ήταν.

Είχε φύγει από την Κόζα Νόστρα πριν από οκτώ χρόνια και δεν κοίταξε ποτέ πίσω ούτε μια φορά. «Βοηθούσε πολύ τον Λούκας, είναι κάποιος που μπορείς να εμπιστευτείς». Ο Ματέο πρόσθεσε και ο Λουίτζι κούνησε το κεφάλι του προς κατανόηση, ενώ του έριξε μια ευγνώμων ματιά.

Φυσικά ήξερε με τη βοήθεια του Matteo, ο χειρισμός των θεμάτων εδώ θα ήταν ευκολότερος. Όσο κι αν τηλεφώνησε ο πατέρας του, είχε αρνηθεί να έρθει, μόνο ρε

στράφηκε για να αποτίσει τον τελευταίο φόρο τιμής στον άνδρα μετά την ανακοίνωση του θανάτου του.

Ο Λούκας είχε μόλις καθίσει στην κεφαλή του Santoro για πέντε χρόνια και τώρα βρισκόταν νεκρός μπροστά του.

« Ίσως δεν είναι τίποτα άλλο από μια θέση για να βάλεις τέλος στη ζωή σου». Μουρμούρισε, η θλίψη του, μπλεγμένος στην οργή. Η ταφή ήταν σύντομη, όπως ακριβώς είχε δώσει εντολή και παρά το πόσο δεν ήθελε να γίνει το μεσημεριανό γεύμα μετά, δεν είχε άλλη επιλογή.

« Θα θέλατε να απευθυνθείτε σε οτιδήποτε ή σε κανέναν εδώ; Αυτή είναι η καλύτερη ευκαιρία σου.” Ο Ματέο, το δεξί χέρι του Λούκας πριν από το θάνατό του είπε ότι τα μάτια του ήταν ανυπόμονα και καρφωμένα στον Λουίτζι.

« Απλώς βεβαιωθείτε ότι όλα όσα χρειάζονται για να πάει ομαλά το μεσημεριανό γεύμα έχουν τακτοποιηθεί.» Ο Λουίτζι είπε ότι το πρόσωπό του δεν είχε κανένα συναίσθημα, αν ο Ματέο ήλπιζε να τον διαβάσει, θα είχε αποτύχει, το πόκερ του πρόσωπο ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό από τον Λούκας.

Εφόσον είχε περάσει λίγος χρόνος πριν το μεσημεριανό γεύμα της κηδείας , ο Λουίτζι ανέβηκε στο δωμάτιο του Σάντι και της Τζία, οι υπηρέτριες τους είχαν ντυθεί με μαύρες φόρμες που είχαν άσπρες πουά και οι δυο τους ήταν βυθισμένοι σε κάποιο βιβλίο ζωγραφικής.

Αναστέναξε με ανακούφιση βλέποντας πώς ήταν. Τους πήρε τρεις μέρες για να φτάσουν σε αυτό το σημείο. Παρόλο που ήταν σίγουρος ότι δεν θα ήταν έτσι όλη μέρα, υπήρξε τουλάχιστον κάποια πρόοδος.

Έπρεπε να παραδεχτεί ότι το κορίτσι από πριν είχε δίκιο. Και οι δύο είχαν πάρει στα βιβλία τους σαν το ψάρι στο νερό.

Αν και είχαν κλάψει άσχημα τη στιγμή που κατάλαβαν ότι δεν ήταν πια μαζί τους, είχαν ηρεμήσει μετά από ένα ντους και πρωινό.

« Δάσκαλε, θα έμενες πίσω;» ρώτησε ο Κάλε καθώς έβγαινε από τις σκιές. Καθώς μεγάλωναν, ο πατέρας τους τους είχε δώσει και τους προσωπικούς τους άνδρες και τους φρουρούς τους.

Ενώ ο Λούκας είχε μεγαλώσει με τον Ματέο, ο Λουίτζι ήταν με τον Καλέ από τότε που θυμόταν τον εαυτό του. «Τι πιστεύεις ότι πρέπει να κάνω;» Απάντησε την ερώτηση και σταμάτησε στα ίχνη του, ώστε να μπορεί να δει κάθε περαστικό συναίσθημα στο πρόσωπο του Καλέ.

«Δουλέψαμε σκληρά για να φτιάξουμε το Nirvana στο σημείο που είναι σήμερα. Τη στιγμή που θα επιστρέψετε εδώ, θα ήταν δύσκολο να διατηρήσετε την καθαρή εταιρεία που έχετε χτίσει τόσο καιρό». είπε ο Καλέ και έσκυψε το κεφάλι φοβούμενος ότι είχε πει λάθος.

« Ας τελειώσουμε αυτό το μεσημεριανό γεύμα». είπε ο Λουίτζι μετά από λίγο και κατέβηκαν αμέσως και οι δύο.