Κεφάλαιο 3 Ένας ανήμπορος πατέρας

« Νεαρή δεσποινίς, ο κύριος μας έδωσε μόνο δύο ώρες, αν δεν είσαι κάτω σε δύο ώρες, θα έρθω εκεί να σε πάρω». Ο Ρόκο την ενημέρωσε καθώς άνοιξε την πόρτα για την Έλενα, η οποία έγνεψε με κατανόηση, ενώ αντιστάθηκε στην παρόρμηση να γουρλώσει τα μάτια της πάνω του καθώς έτρεχε προς τη βιβλιοθήκη.

Ενώ είχε υποσχεθεί να την αφήσει να έρθει εδώ χθες, δεν περίμεναν ότι ο Λουίτζι θα έστελνε πληροφορίες αργά χθες το βράδυ ότι η ταφή έγινε σήμερα και ο Τζέιμς χρειαζόταν σίγουρα τον Ρόκο μαζί του.

Για την Έλενα, παρά το πόσο γρήγορα αναπτυσσόταν η τεχνολογία, εξακολουθούσε να προτιμά να χρησιμοποιεί τη βιβλιοθήκη για να πάρει τα βιβλία της γιατί της άρεσε η ιδέα να έχει χρόνο να τα επιστρέψει και επίσης να έχει κάπου που θα μπορούσε να πάει για να καθαρίσει το κεφάλι της. Σήμερα, ήθελε απλώς να αποκτήσει όσα περισσότερα βιβλία μπορούσε, ενώ παράλληλα είχε αρκετό χρόνο για τον εαυτό της.

Σήμερα ήταν η κηδεία του Λούκας Σαντόρο και ήταν σίγουρη ότι ο μπαμπάς της θα την ήθελε ασφαλή στο σπίτι πριν πάει. Και με αυτή τη σκέψη, έτρεξε γρήγορα στη βιβλιοθήκη και στο αγαπημένο της τμήμα.

Δυστυχώς, μόλις είχε αρχίσει να διαβάζει τη φράση ενός βιβλίου όταν άκουσε ένα παιδικό κλάμα από κάπου στη βιβλιοθήκη. Εκείνη συνοφρυώθηκε δυσαρεστημένη. Ποιος θα έφερνε ένα παιδί σε μια βιβλιοθήκη; Αν και ήταν ακόμη νωρίς και η βιβλιοθήκη ήταν ουσιαστικά άδεια, δεν υπήρχε λόγος να γίνει τέτοιο λάθος.

Προσπάθησε σκληρά να επικεντρωθεί στην ακρόαση της για να αποφασίσει αν ήθελε να δανείσει αυτό το βιβλίο, αλλά τα κλάματα του μωρού αυξάνονταν μόνο που την έκαναν να πέσει το βιβλίο και να καταιγίσει εκεί από όπου ερχόταν το κλάμα.

« Πόσο χαζός θα μπορούσες να είσαι φέρνοντας ένα παιδί στη βιβλιοθήκη!;» Επίπληξε τη στιγμή που είδε έναν άντρα να την στηρίζει και να προσπαθεί να ηρεμήσει το μωρό που έκλαιγε. Αγαπούσε τα παιδιά συνήθως ειδικά επειδή δεν είχε την τύχη να έχει μικρότερο αδερφάκι αλλά να ενοχλεί τον περιορισμένο χρόνο της στη βιβλιοθήκη; Σίγουρα δεν μπορούσε να το αντέξει.

«Συγγνώμη. Σύντομα θα είμαστε στο δρόμο μας». είπε ο άντρας, γυρίζοντας και η Έλενα ένιωσε την ανάσα της να κόβεται τη στιγμή που γύρισε. Έμοιαζε με χαρακτήρα που βγαίνει από το αγαπημένο της βιβλίο. Όχι μόνο ήταν ψηλός, ήταν καλοσχηματισμένος και σχισμένος που ακόμα και κάτω από αυτό το μαύρο πουκάμισο που αγκάλιαζε σφιχτά το σώμα του, μπορούσε να δει τους διογκωμένους δικέφαλους μυς του.

Ωστόσο, το σώμα του δεν ήταν το κύριο αλίευμα. Είχε δει πάρα πολλούς χτισμένους άντρες στον κόσμο που ζούσε που το θεωρούσε φυσιολογικό. Το πρόσωπό του όμως; Σίγουρα δεν ήταν κάτι που έβλεπε κάθε μέρα.

Είχε τα πιο όμορφα μάτια που έμοιαζαν να την τραβούν και τα γεμάτα χείλη του ήταν στριμωγμένα σε ένα σύγχυτο που το λογοτεχνικό μυαλό της δεν μπορούσε παρά να φανταστεί τι θα μπορούσαν να της κάνουν αυτά τα χείλη σε εκείνη τη διχασμένη στιγμή.

Θα έμενε μπερδεμένη αν το μωρό δεν ξέσπασε σε άλλη μια έκρηξη δακρύων που την έκανε να ξεφύγει από την ονειροπόλησή της, η Έλενα δεν αμφέβαλλε ότι θα μπορούσε να ήταν εκεί όλο το απόγευμα.

Μεγαλώνοντας, η Έλενα πάντα απέφευγε να ρίξει μακριές ματιές σε άντρες ή αγόρια. Ήταν πολύ ξεκάθαρη στο γεγονός ότι ο πατέρας της είχε τον πλήρη έλεγχο του γάμου της και γλίτωνε τον εαυτό της από κάποιο πόνο.

Αυτός ο άντρας ωστόσο την έκανε να νιώθει ότι της άξιζε το δικαίωμα να είναι

με κάποιον που αγαπούσε. Δυστυχώς, ήταν ήδη παντρεμένος με ένα παιδί. "Καλά. Την επόμενη φορά μπορείς να την αφήσεις έξω» είπε πριν ξεσπάσει άλλος θρήνος που την έκανε να κοιτάξει κάτω για να δει ένα άλλο μωρό, παρόμοιο με αυτό που κουβαλούσε και αντιστάθηκε στην παρόρμηση να γελάσει μαζί του.

Αν και είχε έρθει εκεί θυμωμένη και πρόθυμη να τους διώξει. Η αβοήθητη έκφρασή του ενώ προσπαθούσε να ηρεμήσει το κορίτσι και το αγόρι που κρατιόταν στα πόδια του κλαίγοντας έκανε όλο τον θυμό να εξαφανιστεί καθώς εκείνη έσκυψε φροντίζοντας να φτάσει στο ύψος των ματιών του μικρού αγοριού και άπλωσε το χέρι του προς το μέρος του.

« Τι συμβαίνει μικρός πρίγκιπας;» Ρώτησε με ένα χαμόγελο, με τα μάτια της να φωτίζουν πόσο ελκυστικά ήταν τα παιδιά. Είχαν μπλε μάτια, παρόμοια με τα μάτια του πατέρα τους. Ο Σάντι κοίταξε την Έλενα, η φρουρά του χαλάρωσε με τα ελκυστικά χαρακτηριστικά και το ευγενικό της χαμόγελο.

Χωρίς καμία σκέψη, άπλωσε τα χέρια του προς το μέρος της, περνώντας το μήνυμα ότι ήθελε να τον μεταφέρουν . Η Έλενα γέλασε καθώς κουβαλούσε το αγοράκι και ξαφνιάστηκε με το πόσο ελαφρύ ήταν.

« Υποθέτω ότι ήθελε απλώς να τον μεταφέρουν». Είπε στον άντρα ανασηκώνοντας τους ώμους της και λιγάκι αγαλλίαση. Έκανε σήμα στην κοπέλα που έκλαιγε ακόμα κι αν τη μετέφεραν. Η ανίδεη έκφρασή του σε εκείνο το κρύο πρόσωπο την έκανε να νιώθει ότι το παιδί μάλλον έκλαιγε για την έλλειψη ζεστασιάς του. Για να αποδείξει τις σκέψεις της, πήγε πιο κοντά του και χάιδεψε τα μαλλιά της κοπέλας.

« Principessa, δεν πρέπει να κλαις». Ψιθύρισε καθώς χρησιμοποιούσε το πίσω μέρος του χεριού της για να σκουπίσει τα δάκρυα που είχαν λερώσει το ελκυστικό πρόσωπό της. Η απαλή φωνή της έκανε την Τζία να σταματήσει να κλαίει καθώς την κοιτούσε με περιέργεια. Βλέποντας τον αδερφό της με το κορίτσι την έκανε να χαλαρώσει ακόμα περισσότερο καθώς άπλωσε το χέρι της στην Έλενα.

Χωρίς να χάσει στιγμή, ο Λουίτζι κίνησε την Τζία στο δεύτερο χέρι του κοριτσιού κοιτάζοντας έκπληκτοι την ανιψιά και τον ανιψιό του. Έκλαιγαν όλη τη νύχτα κάνοντας τον να βιαστεί νωρίς για να τους πάρει μερικά ακόμη βιβλία ζωγραφικής και να παίξει βιβλία από το τμήμα βιβλιοπωλείου της βιβλιοθήκης, αφού ένιωθε ότι είχαν ήδη όλα τα παιχνίδια του κόσμου.

Ήταν καλή ιδέα αφού είχαν μείνει ήσυχοι σε όλη τη διαδρομή εδώ. Δυστυχώς, τη στιγμή που έφτασαν στο καθήκον να επιλέξουν τα βιβλία, η κόλαση λύθηκε με την Gia και μετά τον Santi. Αυτό που δεν περίμενε όμως, ήταν να σωπάσει τη στιγμή που είδαν αυτό το κορίτσι.

Μια ματιά στο πρόσωπό της ήταν το μόνο που χρειαζόταν για να μάθει ότι ήταν ένα νεαρό κορίτσι. Ωστόσο, μια ελκυστική, αφού παρά το πόσες γυναίκες είχε δει, δεν μπορούσε να θυμηθεί κάποια που να έμοιαζε τόσο ελκυστική ενώ ήταν απλός.

Παρακολούθησε καθώς εκείνη ψιθύριζε από το ένα δίδυμο στο άλλο και τα γέλια από την Gia τον έκαναν να νιώθει σαν να ήταν σε όνειρο. «Σας παρακαλώ, θα σας πείραζε να με βοηθήσετε μαζί τους ενώ τους επιλέγω μερικά βιβλία;» ρώτησε διστακτικά.

Άλλωστε, είχε δει πόσο θύμωσε όταν εισέβαλε. Ωστόσο, η Έλενα, την οποία είχαν ήδη πιάσει τα δύο παιδιά, έγνεψε αμέσως χωρίς άλλη σκέψη, ότι της είχαν δώσει μόλις δύο ώρες για να περάσει στη βιβλιοθήκη ήδη στο πίσω μέρος του μυαλού της.