Rozdział 239

Bez słowa, po prostu jej słuchałam, nie zamierzając przerywać. Kazała kelnerowi dolać jej kieliszka, po czym kontynuowała: „Kiedy miałam 24 lata, oboje zaczęliśmy wyobrażać sobie naszą przyszłość. Wyobrażałam sobie nawet, jak będzie wyglądało moje życie po ślubie z nim. Uznałam je za piękne i warte oczekiwania, ale rzeczywistość jest okrutna. Bardzo niewiele dzieci urodzonych w zwykłych rodzinach może łatwo zyskać szacunek innych. Tylko ci, którzy urodzili się w szlachetnym pochodzeniu, są obdarzeni wrodzoną wyższością i elegancją, dzięki czemu wyróżniają się z tłumu”.

Spojrzała na mnie z pogardą w oczach. „Bardzo niewielu ludzi posiada wrodzoną szlachetność, ponieważ taka cecha płynie tylko we krwi”.

Nieświadomie zmarszczyłem brwi, ale pozwoliłem jej kontynuować.