Rozdział 158

Jego ciało było bezwładne na siedzeniu pasażera, gdy powiedział słabo: „Co to za nieszczęście? Nie mogłem nawet przed tym uciec!”

Wybuchnęłam śmiechem. „W moim domu są puste pokoje. Jeśli nie lubisz zatrzymywać się w hotelach, możesz przyjechać i zatrzymać się u mnie”.

„ Poczekaj” – powiedział, kręcąc głową. „Chcę jeszcze pożyć kilka lat. Coś wymyślę”.