Rozdział 3 Przyjmowanie złego leku

Następny dzień

Kiedy Ewa się obudziła, zdała sobie sprawę, że złapała lekkie przeziębienie. Wyjęła z szuflady lekarstwo na przeziębienie i nalała sobie szklankę ciepłej wody.

Gdy tylko wrzuciła tabletkę do ust, coś przeszło jej przez myśl i jej twarz się zmieniła. Pobiegła do łazienki i szybko wypluła tabletkę.

Pochyliła się nad zlewem, przepłukała usta i pozbyła się gorzkiego smaku, który połknęła.

„Co się dzieje? Dlaczego jesteś taka zdenerwowana? Czujesz się źle?”

Nagle za drzwiami rozległ się chłodny męski głos, zaskakując Evę. Spojrzała na niego.

Gdy tylko ich oczy się spotkały, Eva szybko odwróciła wzrok. Po uspokojeniu się powiedziała: „To nic, po prostu wzięłam złe lekarstwo”.

Po czym otarła plamy wody z ust, wstała i wyszła z łazienki.

Adrian odwrócił się i patrzył za nią, lekko marszcząc brwi.

Czuł, że coś jest nie tak odkąd wrócił wczoraj wieczorem. Po śniadaniu para wyszła razem.

Adrian spojrzał na lekko bladą twarz Evy i zapytał: „Chcesz jechać moim samochodem?”

Eva wczoraj złapała deszcz i nie czuła się dobrze po przebudzeniu dzisiaj. Miała właśnie skinąć głową, gdy zadzwonił telefon Adriana.

Spojrzał w dół i zobaczył imię Vivian na wyświetlaczu.

Zanim zdążył uniknąć jej telefonu, Eva już odeszła sama. Chociaż byli małżeństwem, nie byli ze sobą blisko, więc Eva zazwyczaj nie słuchała telefonów Adriana.

Ich związek zawsze tak wyglądał. Jednak widząc, jak Eva dziś aktywnie unika telefonu, Adrian poczuł ukłucie w sercu.

Ale uczucie to zniknęło w jednej chwili i odpowiedział na wezwanie. Eva obserwowała go z daleka.

Po wyrazie jego twarzy mogła już zgadnąć, kim jest dzwoniący.

Wyglądał łagodnie, nigdy wcześniej nie widziała u niego takiego zachowania. Wzięła głęboki oddech, tłumiąc uczucie zazdrości, i wyjęła telefon, kierując się w stronę garażu.

Pięć minut później Adrian zakończył rozmowę i odwrócił się, aby zobaczyć, że Eva już wyszła.

W tym samym czasie otrzymał wiadomość tekstową. „Muszę śpieszyć się do biura, więc wyjdę pierwszy”.

Adrian wpatrywał się w wiadomość mrocznym wzrokiem. Mimo że czuła się źle, Eva zmusiła się, żeby pójść do biura.

Gdy tylko weszła, usiadła na krześle w biurze i oparła się o biurko. Jej głowa pulsowała. Ale teraz, gdy była w ciąży, nie mogła przyjmować żadnych leków bez ładu i składu.

Właściwie nie była pewna, co myślała w tej chwili. Według zdrowego rozsądku ich małżeństwo było fikcją.

Mimo że była w ciąży, Granny Blackwood była prawdopodobnie jedyną osobą, która byłaby naprawdę szczęśliwa z jej powodu. Inni nawet nie powitaliby tego dziecka, szczególnie Adrian.

Wczoraj, po otrzymaniu raportu o ciąży, myślała, że być może Adrian zaakceptuje dziecko, a ich małżeństwo będzie mogło się dalej rozwijać. Ale potem dowiedziała się, że Vivian wrócił, a jego uczucia do Vivian pozostały niezmienne.

Gdyby się dowiedział, jego pierwszą reakcją byłoby zapewne zasugerowanie aborcji, ponieważ dziecko miałoby wpływ na jego szanse na poślubienie Vivian.

Rozum podpowiadał jej, że powinna jak najszybciej dokonać aborcji, w przeciwnym razie może nie zostać w niej nawet ślad godności.

„Eva.” Rozległ się miękki kobiecy głos, a Eva wróciła do rzeczywistości, podnosząc głowę, by zobaczyć swoją asystentkę, Jenny Hall.

Eva wyprostowała się i powitała ją standardowym uśmiechem. „Dzień dobry, jesteś tutaj.”

Jednak Jenny nie odwzajemniła uśmiechu. Zamiast tego spojrzała na Evę z troską. „Eva, nie wyglądasz dobrze. Czujesz się źle?”

Słysząc to, Eva zawahała się na moment i pokręciła głową. „Wszystko w porządku, po prostu nie spałam dobrze ostatniej nocy”.

„Jesteś pewna?” Jenny wydawała się nieprzekonana. „Twoja cera jest naprawdę blada. Naprawdę wszystko w porządku? Może powinnaś wziąć urlop i pojechać do szpitala”.

„Naprawdę dobrze. Czy skończyłeś podsumowywać wczorajszą pracę?” W zaledwie kilku zdaniach przeszli już do pracy.

Jenny nie miała innego wyjścia, jak tylko przekazać zebrane przez siebie informacje i nalać Evie szklanki gorącej wody.

„Skoro nie chcesz iść do szpitala, powinnaś pić więcej gorącej wody” – powiedziała Jenny.

Jenny była asystentką zatrudnioną przez Evę i była sumienna w swojej pracy, ale poza pracą nie miały ze sobą żadnych osobistych kontaktów.

Ewę zaskoczyła troska Jenny o nią.

Czując ciepło w sercu, Eva wzięła kilka łyków gorącej wody.

Wcześniej było jej trochę zimno, ale po wypiciu gorącej wody Eva w końcu poczuła się o wiele bardziej komfortowo.

Jednak Jenny nadal wyglądała na zmartwioną, gdy powiedziała: „Eva, dlaczego nie pozwolisz mi zająć się dzisiejszym raportem? Możesz zrobić sobie przerwę w biurze”.

Eva pokręciła głową i odpowiedziała: „Nie ma potrzeby, poradzę sobie sama”.

Nie chciała się zbytnio przejmować tym, że źle się czuje.

Jeśli pojawiał się jakiś drobny problem, mogła odpocząć i pozwolić komuś innemu przejąć jej obowiązki.

Ale na dłuższą metę stałaby się leniwa. Co by zrobiła, gdyby nikt jej nie pomógł, gdy nie czułaby się dobrze?

Ewa uporządkowała dokumenty na biurku, po czym udała się do biura Adriana.

Jej biuro znajdowało się trochę daleko od biura Adriana, co zwykle nie stanowiło problemu, ale dziś Ewa czuła się trochę zmęczona.

Delikatnie zapukała do drzwi.

„Proszę” – z wnętrza pokoju dobiegł zimny i głęboki męski głos i Eva pchnęła drzwi.

Po wejściu Ewa zauważyła w biurze jeszcze jedną postać.

Smukła talia Vivian była podkreślona przez jej białą sukienkę, a jej sięgające pasa włosy delikatnie opadały na bok. W świetle słonecznym wpadającym przez okno sięgające od podłogi do sufitu Vivian wydawała się elegancka i pełna życia.

Gdy tylko Eva rozpoznała, kim ona jest, zamarła.

„Evo, jesteś tutaj” – powiedziała Vivian z uśmiechem i podeszła do niej. Zanim Eva zdążyła zareagować, Vivian ją przytuliła.

Ciało Evy zesztywniało jeszcze bardziej, a jej wzrok spotkał się z ciemnymi oczami Adriana przez ramię Vivian.

Mężczyzna oparł się o biurko, wpatrując się w nią głębokim wzrokiem, a jego myśli były niejasne.

Kiedy Eva była nadal zaskoczona, Vivian puściła ją.

„Wszystko słyszałam od Adriana. Przykro mi z powodu tego, co przeszłaś” – twarz Vivian wyrażała współczucie. „Jeśli potrzebujesz pomocy, musisz mi dać znać”.

Słysząc to, Eva zatrzymała się. Adrian powiedział Vivian wszystko?

Jednak szybko zdała sobie sprawę, że nie mógł tego ukryć, ponieważ ich małżeństwo zawsze przyciągało uwagę.

Ponieważ nie mógł tego ukryć, rzeczywiście musiała wszystko wyjaśnić, tym bardziej, że Vivian również okazała jej życzliwość.

Ewa stłumiła gorycz w sercu i wymusiła uśmiech na bladych ustach.

„Dziękuję. Kiedy wróciłeś?”

„Przyjechałam wczoraj” – odpowiedziała Vivian.

Więc Vivian właśnie wróciła, a Adrian poszedł ją zobaczyć. Była naprawdę osobą, którą cenił najbardziej.

„A tak w ogóle, dlaczego wyglądasz źle? Czujesz się źle?” Vivian nagle zapytała.

Słysząc to, Adrian, który nonszalancko opierał się o biurko, podniósł wzrok i uważnie zbadał Evę. Zmarszczył brwi, gdy ją obserwował.

„Ponieważ wczoraj w nocy złapał mnie deszcz.”

„Złapał cię deszcz?” Vivian wyglądała na zdziwioną.

Eva westchnęła. Miała zamiar wyjaśnić, gdy usłyszała zimny głos Adriana mówiącego: „Po co się zmuszasz, skoro źle się czujesz? Firma nie polega tylko na tobie. Idź do domu i odpocznij”.

Słysząc jego słowa, Vivian instynktownie spojrzała na Adriana.

Dlaczego nagle zaczął wyglądać na złego?