Rozdział 2

„Coś nie tak?”Kirk spojrzał na nią.

Czerwone usta Caroline się rozchyliły. Nie była pewna, jak to wytłumaczyć, ale bała się, że on będzie za dużo myślał. „Nie. Chodźmy.”

Wcześniej czy później trzeba było to zrobić.

W drodze odebrała telefon od Eddy'ego.

Na widok migającego ekranu wyraz twarzy Caroline zamarł. Przypomniało jej się, jak zachowywała się przez ostatnie osiem lat – to ona dzwoniła do Eddy'ego, pytając o jego dzień. Ale Eddy nigdy do niej nie zadzwonił.

Nawet gdyby była w szpitalu i przechodziła operację, nie wzbudziłaby w niej ani krztyny zainteresowania. Ale teraz Eddy dzwonił do Caroline dla dobra Layli.

Nie było mowy, żeby Caroline mogła równać się z Laylą.

„Nie zamierzasz tego wziąć?” Kirk spojrzał przez okno. Odpoczywał oczami.

Caroline spojrzała na jego idealną twarz. Chociaż nie mogła zobaczyć jego wyrazu twarzy, czuła, że był zirytowany.

Zawahała się na moment, zanim w końcu odebrała.

Zanim zdążyła przemówić, z głośnika dobiegł wściekły głos Eddy'ego. „Caroline! Wypierdalaj do szpitala natychmiast! Wiesz, ilu specjalistów czeka? Wiesz, jak źle czuje się Layla? Jak możesz być tak samolubna? Już się kurwa zgodziłam, żeby cię poślubić. Czego jeszcze, kurwa, chcesz?”

Caroline uśmiechnęła się gorzko. Chociaż wiedziała, że Eddy jej nie lubił, nigdy nie dowiedziałaby się, jak nisko ją postrzegał.

Gdyby tak było ""

„Nie wiesz, czego chcę?” Spojrzenie Caroline stało się zimne. „Chcę twojej miłości. Czy możesz mi ją dać?”

„Jesteś cholernie bezwstydna” – zakpił. „Nigdy bym się nie zakochał w takiej kobiecie jak ty! Ruszaj się tu teraz, Caroline, a możesz nadal być panią Morrison. Jeśli się spóźnisz, nie dostaniesz nic!”

Caroline podniosła wzrok. Czuła, że nawet jej serce płacze. „Jestem już mężatką” – powiedziała.

Po czym się rozłączyła.

To był pierwszy raz, kiedy to zrobiła.

Jak miło było nie musieć czekać w cierpieniu.

Po drugiej stronie rozmowy Eddy zadrżał z nienawiści. Potem zaśmiał się szyderczo.

Poślubiona? Karolina chciała tylko wyjść za niego. Jak mogła wyjść za kogoś innego?

Jej intrygi stawały się coraz bardziej absurdalne. Chciała sfingować małżeństwo, żeby z nim negocjować!

Jakże ona była przerażająca!

Gdy się rozłączyła, w samochodzie zapadła cisza.

Kirk, który z irytacją patrzył przez okno, masował skronie. Wołanie było zbyt głośne. Słyszał wszystko bez wysiłku. Na dodatek mężczyzna brzmiał znajomo. Słyszał go już gdzieś wcześniej.

„Nic dziwnego, że nie lubisz mężczyzn” – powiedział, a jego czarujący głos wypełnił cały wagon.

Nagłe uczucie bycia zrozumianym sprawiło, że łzy Caroline popłynęły jak rzeka. Podniosła głowę i próbowała powstrzymać szloch. Powiedziała, zgrzytając zębami: „Mężczyźni to pieprzone psy!”

Kirk nie sprzeciwił się. On tylko na nią spojrzał.

Cała się trzęsła. Jej palce mocno ściskały kierownicę, a kostki były białe. Była oburzona. Ale mimo to jej kryształowe oczy były zdeterminowane, jakby zmartwychwstała. Wyglądała, jakby nie bała się tego, co życie może jej rzucić, i była gotowa uwolnić się z łańcuchów i wzbić się na skrzydłach.

Coś poruszyło się w sercu Kirka. „Ja poprowadzę”.

Caroline przestała szlochać.

Kirk nie odważył się spojrzeć jej w oczy. „Nie chcę umierać”.

Caroline była bez słowa. Zamienili się miejscami i poszli prosto do domu Caroline, nie mówiąc ani słowa.

Docierając do wejścia, Caroline w końcu zebrała emocje. Spojrzała na siebie w lusterku wstecznym. Jej oczy były czerwone i opuchnięte, a usta blade i bezkrwiste. Jej skóra była już jasna, a ona sama wyglądała jak zepsuta porcelanowa lalka.

Nałożyła trochę cienia do powiek i szminki i przyjrzała się sobie, zanim zwróciła się do Kirka. „Skończyłam”.

Caroline wyglądała jak inna osoba z makijażem. Jej piękne oczy były jasne, pełne spokoju i łagodności. Jej usta były wiśniowo-czerwone, uwodzicielskie i kuszące.

„Co się dzieje? Jest jakiś problem?” Caroline znów spojrzała w lustro.

Kirk odwrócił wzrok, uśmiechając się złośliwie. „Nie sądziłem, że będziesz wyglądać tak dobrze”. Brzmiało to inaczej, gdy powiedział to na głos. Caroline nie miała ochoty się z nim kłócić i nerwowo spojrzała na willę, ściskając koszulę. Wzięła głęboki oddech i zebrała się na odwagę, zanim powiedziała: „Chodźmy”.

Kirk spojrzał na sposób, w jaki weszła do swojego domu, jakby szła na egzekucję i uniósł brew. Następnie poszedł za nią w odbycie.

„Mamo, tato! Jestem w domu!” Caroline pchnęła drzwi i zajrzała do salonu.

Dan Evans podniósł okulary ze zdziwienia, gdy ją zobaczył i przywitał. „Dlaczego wróciłaś, Caroline?”

Gdy osiągnęła pełnoletność, przeprowadziła się do miasta, aby lepiej opiekować się Eddym.

Kiedy zobaczyła zmarszczki na twarzy ojca, Caroline zaszkliły się oczy. Poświęciła cały swój czas i energię Eddy'emu i nie zauważyła, jak starzeją się jej rodzice.

Na szczęście w porę zdała sobie sprawę, kim tak naprawdę powinna się opiekować.

"Tata …"

„A to jest?” Dan od razu zauważył Kirka, który stał za nim

Caroline. Dzięki swojemu wyostrzonemu instynktowi wiedział, że w tym człowieku jest coś więcej niż to, co widać na powierzchni.

Karolina z wahaniem rzekła: „On jest moim…”

„Carrie, wróciłaś!” Rozległ się radosny okrzyk. Czerwona postać rzuciła się w stronę Caroline z drugiego piętra. „Eddy zadzwonił do mnie i powiedział, że zamierzasz wyjść za mąż. Czy to prawda?”

Caroline była oszołomiona. „Co?”

Eddy sam wziął ślub.

Dan nie zauważył reakcji córki i z ekscytacją zapytał żonę: „Czy to prawda? Czy Eddy w końcu zgodził się poślubić Carrie?”

Czekali na ten moment ponad dekadę.

Widząc jak szczęśliwi są jej rodzice, ugryzła się w wargę.

Jakież to podłe. Eddy trafnie zgadł, że nie sprzeciwi się rodzicom i wykorzystał ich, żeby ją do tego zmusić! Wykorzysta każdą taktykę z podręcznika, żeby osiągnąć swój cel.

Kiedy Caroline poczuła, że zaraz się udusi, Kirk położył dłoń na jej ramieniu. Jego głęboki, charyzmatyczny głos zabrzmiał nad jej głową. „Witajcie, państwo Evans. Jestem mężem Carrie. Miło mi was poznać”.