Rozdział 14

Kirk zacisnął pięści, wpatrując się w swoje odbicie w szkle. Jego asystent, Charles Lane, czekał na odpowiedź, ale spotkał się z ciszą, więc zapytał: „Panie Morrison, o naszym następnym planie działania...”

„Wyrzućcie go na obrzeża miasta, żeby zgnił”. „Ale jesteśmy w Easton. Ten kraj nie jest naszym terytorium” – Charles przypomniał mu pośpiesznie. Knykcie Kirka zrobiły się białe, a jego wzrok pociemniał. „Więc sprawcie, żeby cierpiał przez kilka dni. Puśćcie go dopiero, gdy nauczy się trzymać język za zębami”. „Dobrze”.

Kirk rozluźnił uścisk na telefonie, emocje pogrążone w chaosie. Odwrócił się, by zobaczyć Caroline cieszącą się jedzeniem, które dla niej kupił, jej twarz promieniała, gdy jadła. Wyglądała jak królik, który właśnie dostał łapy na marchewki, a grymas na jego twarzy stopniowo zniknął.