Rozdział 4

Leila rzuca się i odwraca na nieskazitelnie białe prześcieradła swojego miękkiego materaca, jej czerwone i opuchnięte oczy wpatrują się w żyrandol, tańcząc w rytm silnego wiatru wiejącego przez otwarte okno.

Uśmiecha się gorzko do ozdoby kołyszącej się nad nią, przypomina jej ona samą siebie. Nie panuje nad sobą, po prostu tańczy do melodii jakiejś okropnej muzyki, którą gra jej nędzne życie.

Dwa lata temu była zwykłą dziewczyną, która miała nadzieję znaleźć swojego przeznaczonego partnera, wieść z nim proste życie i wychować piękne dzieci, ale teraz życie ukształtowało ją jako znienawidzoną Lunę i porzuconą żonę.

Tatum obiecał, że wróci do domu po odwiezieniu Carmeli, ale minęły już godziny, a on wciąż jest z nią, prawdopodobnie wspominając miłość, którą dzielili przed zniknięciem Carmeli

Mrugnęła, by powstrzymać łzy napływające jej do oczu, a jej klatka piersiowa ścisnęła się z bólu na samą myśl o tym.

Oni nie są przyjaciółmi. Zapomniała. Nie powinna była pozwolić, aby jego dobroć to przyćmiła.

To był jego ostateczny akt dobroci, który sprawił, że ją poślubił. Po zaginięciu Carmeli członkowie stada zwrócili się przeciwko niej i jej matce. Wielu obwiniało ją o incydent, niektórzy nawet oskarżyli ją o jego planowanie.

Początkowo znęcanie się miało charakter werbalny i stopniowo przerodziło się w przemoc fizyczną. W efekcie doszło do podpalenia ich domu, w którym przebywali.

Tej samej nocy Tatum zwołał zebranie watahy i ogłosił ją swoją drugą szansą, poślubiając ją od razu, chociaż oboje wiedzieli, że nie czują żadnej więzi.

Przesuwa dłonią po napiętym brzuchu. W zależności od jej decyzji za kilka dni, pozostanie on napięty lub urośnie w ogromny guz.

„Nie ma mowy, Leila! Przysiągłem, że będę chronić życie, nie zrobię tego”.

Kiedy Leila mówiła o aborcji, w głosie Amandy słychać było nutę powagi.

„Amanda, proszę, to dziecko tylko stworzy problemy, nie chcę tego” odpowiedziała Leila, jej oczy pokryły się łzami, ból i desperacja przeplatały każdą sylabę, która wychodziła z jej ust.

„Prosisz mnie, abym zabiła kolejnego Alfe z tej watahy, nawet jeśli złamię przysięgę i to zrobię, nigdy nie będę mogła żyć w zgodzie z samą sobą, będzie mnie to prześladować do końca życia” ton Amandy był tak niski jak szept, jej oczy pełne strachu i zmartwienia.

„Co się dzieje, Leila? Porozmawiaj ze mną. Wszyscy czekaliśmy i modliliśmy się, żeby to dziecko się urodziło. Dlaczego nagle chcesz się go pozbyć?”

Jak Amanda mogła nie wiedzieć? Wszyscy w stadzie wiedzą – dostają nową Lunę.

Jej biedne dziecko nie rodzi się jako dziedzic Alfy, ale może być tylko nieślubnym dzieckiem. Leila nie może na to pozwolić.

Leila zacisnęła usta i opuściła głowę, by uniknąć zmęczonych oczu Amandy, czując pęknięcie w sercu. Dla Amandy miała idealne życie, tylko ona wiedziała, jak dalekie było od ideału.

„Ona wróciła, Amanda, Tatum się mnie pozbędzie. Nie chcę, by moje dziecko dorastało w rozbitej rodzinie” – odpowiedziała Leila drżącym głosem, a gdy słowa opuściły jej usta, śluzy się otworzyły i nie mogła powstrzymać łez, które płynęły z jej oczu.

Ból w klatce piersiowej przypominał tysiąc zębów ukłujących otwartą ranę.

„Ojej…” Amanda podbiegła i objęła Leilę w kojącym uścisku.

„On cię kocha i wiem, że ty też go kochasz. Dlaczego najpierw nie porozmawiasz z nim o tym? Jesteście małżeństwem od dwóch lat, to musi być coś warte” – odpowiedziała Amanda.

Leila zamknęła oczy, westchnęła głęboko, wstała i podeszła do okna. Silny wiatr rozwiewał jej kasztanowe włosy na wszystkie strony.

Nie potrafiła strzec swego serca i teraz uczucia do mężczyzny, który do niej nie należy, rosną w jej sercu niczym szalone winorośle.

Mimo że były to uczucia, którymi nigdy nie mogła się rozkoszować, uczucia, którymi nigdy nie mogła mu otwarcie wyrazić, uczucia, których, jak wiedziała, nigdy nie odwzajemni, czuła się szczęśliwa, gdy wracał do domu i jadł z nią, gdy przytulał ją do snu lub rozmawiał z nią w nocy o sprawach związanych z bagażem, ale teraz wszystko to miało zostać jej odebrane.

Ale co jeśli Amanda ma rację? Co jeśli Tatum również jest w niej zakochany? Czy czas, który spędzili jako para, może być dla niego czymś wart?

Czy on w ogóle wróci dziś wieczorem do domu? Czy kiedykolwiek znowu będzie spał w jej łóżku? Czy ona kiedykolwiek położy się spać bezpiecznie owinięta w jego ciepłe objęcia?

Ona go nie kradnie, ani nie jest zazdrosna. Ona się po prostu martwi. Powiedział, że będzie w domu. Ona martwi się tylko o jego bezpieczeństwo.

Łączy go umysłowo, czekając w ciemności, nerwowo, ale też z oczekiwaniem. Nie wiedziała, że tak bardzo za nim tęskni. Jej serce bije szybko, jakby wróciła do czasów, gdy miała 16 lat i była zauroczona przystojnym, ale delikatnym mężczyzną.

Połączenie umysłowe zostało nawiązane, a ona wykrzyknęła radosne słowa: „Alfa--”

Tylko po to, by zamarć, gdy spojrzała jego oczami-

Carmela jest w jego ramionach.