บทที่ 4 สัญญาสมรส 3 ปี

มุมมองของเซเลน่า

ถ้ามีใครมาบอกฉันตอนเด็กว่าวันหนึ่งบาสเตียน ดูรองด์จะเป็นสามีของฉัน ฉันคงดีใจจนแทบแตก แต่ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าจะคิดยังไงดี อนาคตทำให้ฉันหวาดกลัว แต่จากความเป็นไปได้ทั้งหมด บาสเตียนทำให้ฉันกลัวน้อยที่สุด

ฉันละสายตาจากกาเบรียลด้วยความยินยอม “โอเค”

มุมมองบุคคลที่สาม

“นายฆ่าการ์ริคเหรอ!” พ่อของบาสเตียนจ้องมองเขาด้วยสายตาที่จ้องเขม็งราวกับเป็นเสือที่อยู่ในกรง

“อยู่ในเขตที่เป็นกลาง” บาสเตียนโต้แย้ง “นั่นเป็นสิทธิ์ของผม และเราทั้งคู่จะนอนหลับสบายขึ้นเมื่อรู้ว่าเขาจะออกไปจากภาพนี้ถาวร”

“นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ” กาเบรียลกระซิบ “หลักนิติธรรมมีอยู่ด้วยเหตุผล การพิจารณาคดีเป็นตัวอย่างให้คนทั่วไปได้ทราบ เป็นหลักฐานว่าเราให้ความสำคัญกับการละเมิดอย่างจริงจัง และเราใส่ใจต่อความยุติธรรม”

บาสเตียนไขว้แขนไว้บนอก "เขาสมควรได้รับทุกสิ่งที่เขาได้รับ"

“การเป็นผู้นำไม่ได้หมายความว่าคุณจะทำทุกอย่างที่คุณต้องการได้โดยไม่ต้องรับโทษ” กาเบรียลเห่า

“แล้วถ้าเป็นแม่ล่ะ” บาสเตียนรู้ว่านั่นเป็นการโจมตีที่ต่ำ แต่เขาจะไม่ขอโทษที่ปกป้องคู่ของเขา “ถ้ามีใครทำกับเธอแบบที่การ์ริคทำกับเซลีนล่ะ”

“นั่นมันคนละเรื่อง” เขาโบกมือปัดคำถาม “แม่ของคุณกับฉันเป็นคู่ที่ถูกกำหนดมา”

“แน่นอน” บาสเตียนพูดพร้อมจ้องมองอัลฟ่า

ดวงตาของกาเบรียลเริ่มมีความเข้าใจและเขาค่อย ๆ คลายความตึงเครียดลง ความตึงเครียดค่อยๆ หายไปจากกล้ามเนื้อของเขาทีละน้อย "แต่เธอ-"

“เธอสูญเสียหมาป่าของเธอไป จำได้ไหม” ในตอนแรก บาสเตียนไม่เข้าใจว่าทำไมเซลีนถึงไม่รู้สึกถึงพันธะการผสมพันธุ์ แต่เขาก็เข้าใจชัดเจนขึ้นเมื่อเขาได้รู้จักหมาป่าของเธอ แน่นอนว่าเธอไม่สามารถรู้สึกถึงมันได้ เธอสูญเสียแก่นแท้ของตัวตนของเธอไปแล้ว

“โอ้ลูกชาย” กาเบรียลบีบไหล่ของบาสเตียนด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด “พ่อขอโทษ” ลูกชายพยักหน้ารับรู้ แต่เขาไม่อาจละสายตาจากชายชราได้ “คุณจะทำอย่างไร”

“ฉันจะเสนอทางออกให้เธอ” บาสเตียนถอนหายใจ “เราจะพาเธอผ่านช่วงเปลี่ยนผ่านนี้ไปได้ และเมื่อเธอพร้อมที่จะยืนหยัดด้วยตัวเอง เธอจะตัดสินใจได้ว่าเธอต้องการอยู่ต่อหรือไม่” เขาเอามือลูบผม “ฉันยังไม่ได้คุยกับเธอเลย แต่ฉันคิดว่าสามปีน่าจะพอ”

“คุณแน่ใจไหม” กาเบรียลถามเบาๆ

อย่าง หนักแน่น ใบหน้าของกาเบรียลเปลี่ยนเป็นยิ้มกริ่ม “ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันจะจับหมาป่าของคุณไว้ให้แน่นที่สุด อย่าอ้างสิทธิ์ในตัวเธอจนหมดจนกว่าคุณจะรู้ว่า จะมีพิธีปฏิเสธหรือไม่” เขาแนะนำ “ถ้าเขาจับตัวเธอ คุณจะปล่อยเธอไปไม่ได้เลย”

มุมมองของเซลีน

คนแปลกหน้าจ้องมองฉันในกระจก เธอมีดวงตาเหมือนฉัน มีริมฝีปากอิ่มเอิบและผมยาวสลวยเหมือนฉัน แต่ฉันไม่สามารถหาตัวตนของเธอได้

เวลาผ่านไปหนึ่งเดือนแล้วนับตั้งแต่ที่ฉันหลบหนีออกมา แม้ว่าฉันจะยังผอมเกินไป แต่กระดูกก็เริ่มสึกกร่อนลงเล็กน้อย ผิวของฉันไม่ใช่สีเทาซีดๆ และมีรอยฟกช้ำอีกต่อไป แม้ว่าจะยังคงซีดมากก็ตาม และแม้ว่าฉันจะยังเสียใจกับลูน่าอยู่ แต่อิสรภาพก็ทำให้ดวงตาของฉันกลับมาสดใสอีกครั้ง

บาสเตียนยืนอยู่ข้างหลังฉัน ร่างเล็กของฉันดูเล็กลงในขณะที่เขามองเงาสะท้อนของฉันเช่นกัน ฉันยังไม่สามารถให้ใครเข้าใกล้ฉันได้ ดังนั้นเขาจึงเป็นคนช่วยฉันสวมชุดแต่งงานเพื่อลองชุดครั้งสุดท้าย ชุดราตรียาวนั้นสมบูรณ์แบบ แต่ฉันรู้สึกเหมือนเด็กเล่นแต่งตัวมากกว่าเจ้าสาว

ฉันไม่คิดว่าบาสเตียนจะมีความสุขที่ได้แต่งงานกับฉัน เขาไม่เคยพูดแบบนั้น และแม้ว่าเขาจะอยู่เคียงข้างฉันตลอดเวลาที่ฉันรู้สึกแย่มากและตื่นตระหนกโดยไม่ถาม หรือบ่น แต่เขาก็ดูห่างเหินอย่างไม่ต้องสงสัยเมื่อเราอยู่กันตามลำพัง

น่าเสียดายที่ฉันพึ่งพาเขามากเกินไปจนทำให้เขาต้องทุกข์ใจจริงๆ

ฉันไม่ชอบรู้สึกแบบนี้ การผูกพันกับเขา - กับใครก็ตาม - เป็นเรื่องอันตราย

ฉันค่อยๆ เรียนรู้เกี่ยวกับฝูงและทุกสิ่งที่ฉันพลาดไปในช่วงแปดปีที่ผ่านมาผ่านการเรียนรู้อย่างเป็นทางการและการแอบฟัง ฉันใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับการเอาหูแนบกับผนังและประตู แม้ว่าทักษะการลอบเร้นของฉันจะยังขาดอยู่ก็ตาม บาสเตียนจับฉันได้หลายครั้ง แต่โชคดีที่เขาดูเหมือนจะพบว่ามันน่าขบขันมากกว่าน่ารำคาญ

ฉันได้เรียนรู้เกี่ยวกับ Arabella จากการแอบฟังครั้งหนึ่ง ดูเหมือนว่าก่อนที่ฉันจะมา Bastien วางแผนจะรับหมาป่าตัวเมียชื่อ Arabella Winters เป็นคู่ครอง ดูเหมือนว่าคำสั่งของ Gabriel จะบังคับให้พวกเขายุติการหมั้นหมาย และฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันสมเหตุสมผล การตกหลุมรักใครสักคนคงอธิบายระยะห่างของ Bastien ได้อย่างแน่นอน

มืออุ่นๆ คล้องรอบเอวของฉัน ดึงฉันกลับมาสู่ ปัจจุบัน "คุณกำลังคิดอะไรอยู่"

ฉันสบตาสีเงินของเขาในกระจก เอนหลังพิงอกเขา “ไม่มีอะไรสำคัญ”

“อืม” เสียงของเขาดังก้องในลำคอของฉัน “ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่บอกฉันล่ะ”

“ผมกำลังคิดเรื่องแต่งงาน” ผมยอมรับ “การแต่งงานของเรา”

บาสเตียนขมวดคิ้วและก้มหน้าลง ฉันคิดว่าเขาคงกำลังครุ่นคิดอยู่ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เขาก็พยักหน้าอย่างกระชั้นชิด “ฉันตั้งใจจะคุยเรื่องนี้กับคุณมาสักพักแล้ว”

ท้องไส้ฉันปั่นป่วนไปหมด “เรื่องอะไร”

“สัญญาการแต่งงานของเรา” เขาอธิบายขณะถอยหนีจากฉัน “คุณรู้ไหมว่าพิธีปฏิเสธคืออะไร”

ฉันส่ายหัวอย่างไม่แน่ใจ

“เป็นพิธีกรรมที่คู่รักซึ่งต้องการยุติการแต่งงานต้องปฏิบัติ” บาสเตียนหยิบกระดาษหนึ่งแผ่นออกมาจากกระเป๋าหน้าอกของเสื้อแจ็คเก็ตที่ทิ้งแล้ว “ด้วยสถานการณ์...พิเศษของเรา ฉันคิดว่าข้อกำหนดเรื่องการปฏิเสธอาจเหมาะสม”

เขาส่งเอกสารสัญญาการแต่งงานของเราให้ฉัน ฉันอ่านเนื้อหาคร่าวๆ แล้วสะดุดกับคำที่ไม่คุ้นเคย “งั้น” ฉันสรุปอย่างช้าๆ “เราจะแต่งงานกันสามปี แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะปฏิเสธกันหรือไม่”