Rozdział 5 Nie jestem zainteresowany

Xavier Woods jest zajęty pracą, więc nie przejmuje się drobiazgami. Ale to nie powstrzymuje jego narzeczonej przed przychodzeniem do jego pokoju, aby przerwać mu pracę.

„Xavier?” Cichy głos Nancy przeniknął przez drzwi jego pokoju. Ale Xavier nie odpowiedział. Wie, że to nie powstrzyma jej przed wejściem do jego pokoju.

Nancy weszła do pokoju Xaviera z delikatnym uśmiechem. Przyzwyczaiła się już do jego chłodu, więc nie przeszkadza jej to zbytnio.

„Hej, pomyślałam, że zorganizuję imprezę dziś wieczorem, żeby rozpocząć nasze przyjęcie zaręczynowe w wielkim stylu. Co o tym myślisz?” – zapytała go Nancy. Nadal stoi w progu jego pokoju i nie odważyła się wejść do środka. Wie, jak daleko może go popchnąć. Ponieważ ze wszystkich ludzi ona zna go najlepiej.

Xavier przerwał to, co robił. Ale nie zadał sobie trudu, żeby na nią spojrzeć.

„Ty i ja oboje wiemy , że to nie jest konieczne. Nasze małżeństwo to tylko kwestia wygody dla nas obojga. Więc wolałbym nie angażować się w to wszystko. Jeśli chcesz, możesz to zorganizować. Ale nie oczekuj, że będę obecny” odpowiedział tonem, który nie pozostawiał pola do negocjacji.

Nancy westchnęła, ale szybko wyszła. Wie, że on najbardziej nienawidzi emocjonalnych uwikłań. Jest bardzo praktyczny, wszystko, co robi, jest środkiem do celu, w tym to małżeństwo.

Po wyjściu Nancy Xavier usłyszał, jak Douglas wykrzykuje imię Sierry. To wzbudziło jego zainteresowanie. Nie jest typem, który marnuje czas na ludzi i ich sprawy. Ale z jakiegoś przeklętego powodu nie mógł powstrzymać się od porzucenia pracy i pójścia na swój prywatny taras. Kiedy zauważył, że brat Nancy próbuje nauczyć Sierry łowienia ryb, krew zaczęła mu wrzeć ze złości.

Douglas stoi za Sierrą i uczy ją, jak prawidłowo trzymać wędkę.

Wydaje się, że naprawdę interesuje ją nauka łowienia ryb, a nie mężczyzna, który ją uczy. Ale Xavier wie, że ludzie mogą oszukiwać.

„Douglas” powiedział, zanim zdążył się powstrzymać. Spał z wieloma kobietami wcześniej. Ale nikt nie wpłynął na niego tak, jak najlepsza przyjaciółka jego siostrzenicy. Jest od niego o wiele młodsza i jest pewien jak cholera, że nie może być tak niewinna, jak się wydaje. Ale mimo to nie mógł jej zignorować.

Zarówno Sierra, jak i Douglas podnieśli głowy i spojrzeli na mężczyznę stojącego na prywatnym tarasie czwartego piętra. Stoi tam jak król, patrząc na swoich poddanych. Xavier patrzy w miejsce, w którym Douglas dotykał Sierry, Douglas natychmiast odskoczył od Sierry, jakby wydano mu niewidzialne polecenie,

„Dzień dobry, panie Woods” – przywitał się Douglas z szacunkiem.

Sierra wyczuła drżenie strachu w jego głosie. W chwili, gdy spojrzała na mężczyznę, szybko odwróciła od niego wzrok. Czuła, jak jego spojrzenie wypala dziury w jej ciele, ale nie odważyła się poruszyć ani nawet wydać dźwięku. Boi się go, a najbardziej przeraża ją to, co wydarzyło się między nimi poprzedniej nocy.

„Wygląda na to, że twoja siostra wydaje dziś wieczorem przyjęcie. Dlaczego nie pójdziesz i nie zrobisz czegoś pożytecznego, zamiast tracić czas na takich ludzi?” Xavier powiedział chłodno, natychmiast popychając Douglasa do działania. Nawet się nie zawahał. Natychmiast wyszedł , zostawiając Sierrę samą.

Jego komentarz sprawił, że Sierra poczuła się nieswojo. Ona również chciała odejść. Ale nie mogła poruszyć ani jednym mięśniem, jakby jej ciało czekało na jego rozkaz.

Po wyjściu Douglasa Xavier spojrzał na Sierrę przenikliwym wzrokiem. Jego wzrok był głównie skupiony w pobliżu jej ramienia, gdzie Douglas dotknął jej przed chwilą.

„Ty, wejdź” – wydał polecenie, które sprawiło, że zamarła. Odwrócił się i zniknął w środku.

Sierra stała się spięta i nieswoja. Nie chciała iść. Ale nie mogła go też zignorować.

„Czego on ode mnie chce?” pomyślała, a dreszcz przebiegł jej po kręgosłupie na samą myśl o jego zimnym spojrzeniu.

„A co jeśli postanowił powiedzieć Claire, że go uwiodłam wczoraj wieczorem? Mimo że to był błąd, To ja weszłam do jego pokoju, a nie tamta strona, A co jeśli Claire mnie źle zrozumiała? Ona jest jedyną osobą, która naprawdę się o mnie troszczy. Czy mogę sobie pozwolić na jej stratę?” pomyślała, czując się przygnębiona samą myślą o tym. Strata matki to dla niej wielki cios, tak jak tuż po stracie ojca i brata.

Postanowiła więc pójść i z nim porozmawiać.

Xavier obserwował, jak Sierra wchodziła do jego pokoju, niczym ofiara chodząca po jaskini drapieżnika. Podobnie jak Nancy, stała tuż przy progu i nie odważyła się zamknąć drzwi.

„Zamknij drzwi i chodź tutaj” – poinstruował ją Xavier neutralnym tonem. Zauważył, że się spięła, ale mimo to zrobiła, co jej kazano.

„Panie Woods, to, co wydarzyło się wczoraj wieczorem, było błędem z mojej strony. Przypadkowo weszłam na złe piętro zamiast na trzecie. Proszę, zapomnijmy o tym, co się stało” – szybko wyjaśniła cichym głosem.

Stoi na środku jego pokoju, podczas gdy on siedzi na pojedynczym krześle na samym końcu. Jego pokój jest większy niż wszystkie inne pokoje na jachcie.

Xavier spojrzał na nią zimno.

„Nie jesteś wart zapamiętania. Ale jeśli zobaczę, że robisz te same sztuczki innym mężczyznom na pokładzie, na pewno będę musiał cię zapamiętać i mogę obiecać, że nie tego chcesz. Więc trzymaj się z daleka od Douglasa i kogokolwiek innego” – jego ton jest zimny, a jego słowa kłują,

On ją obraża w najgorszy możliwy sposób, Sierra była niewinna, ale nie była potulna, jak teraz, przed śmiercią matki. Ma dumę i nigdy nie ustępuje, gdy ktoś depcze jej godność, ale po śmierci matki zaczęła czuć, że nic już nie ma znaczenia i wcisnęła się w skorupę, w której woli milczeć niż mówić i zapomnieć o kłótniach i nieporozumieniach. Ale słowa Xaviera sprawiły, że jej przeszłe ja obudziło się z głębokiego snu. Ale boi się Xaviera do tego stopnia, że nie mogła spojrzeć mu w oczy, gdy mówiła, ale broniła się.

„Z całym szacunkiem, panie Woods, ja też nie jestem zainteresowana panem ani nikim na pańskim jachcie. Dziękuję, że mnie pan tu zaprosił. Przepraszam” jej ton jest miękki, ale stanowczy. I nie odważyła się spojrzeć na niego, gdy mówiła swoje. Jej serce waliło do tego stopnia, że słyszała, jak bębni w jej uszach.

Po tym, jak przedstawiła swój punkt widzenia, nie odważyła się tam zostać dłużej. Szybko odwróciła się i odeszła, podczas gdy Xavier patrzył na nią z dziwnym błyskiem w oku.