Rozdział 94 Dziewięćdziesiąt cztery

Zarówno w społecznościach Lycanów, jak i wilkołaków słowa „mój” i „twój” mają silne konotacje, oznaczające, że jeden jest partnerem drugiego, związanym przez Boginię Księżyca. Więc kiedy Lucianne użyła słowa „twój ” , luźno interpretowanego, miało to na myśli ją. Jej pytanie mogło dotyczyć tego, jak Xandar zareagowałby, gdyby ktoś mu ją zabrał. To nie było dobre pytanie, zwłaszcza gdy tego ranka podczas przesłuchania prawie stracił kontrolę nad zbuntowanym Lycaninem.

Onyksowe cienie pojawiły się i opuściły oczy Xandara. Uśmiechnął się złośliwie i pocałował grzbiet jej dłoni, którą trzymał, zanim oświadczył: „Gdyby próbowali zabrać mi coś, co było moje, zabrałbym to z powrotem. Gdyby próbowali zabrać mi kogoś, kogo próbuję uczynić swoim, zabiłbym go lub torturowałbym, w zależności od tego, na co mi pozwolisz”.

Lucianne westchnęła z żalem i przeprosiła: „To nie miało tak wyjść, Xandarze. Jestem taki...” Wstał i pochylił się nad stołem, by uciszyć ją pocałunkiem, po czym przycisnął swoje czoło do jej czoła i wyszeptał: „Nie przepraszaj, kochanie. Kocham cię”.