Rozdział 7 Zostawiłem wiadomość

Co Theresa Mo ma na myśli, pisząc o swoich czynach i przekazie? Dlaczego miałaby tak niezdrowo o nich myśleć?

Matka Rosy stała się bardziej poważna. Czy zrobiła coś, co sprawiło, że Theresa poczuła się niekomfortowo? Czy powiedziała coś, co sprawiło, że poczuła się niemile widziana?

Przez resztę dnia Rosa, jej matka i brat byli niezadowoleni. Nigdy nie spodziewali się, że wszystko skończy się w ten sposób, ani że Theresa pewnego dnia odejdzie od nich bez żadnego powodu.

Cztery lata później

Theresa Mo opuściła lotnisko ubrana w niebieski garnitur i spodnie. Nosiła ciemne okulary, a jej włosy powiewały na wietrze.

Trzymała swoje dzieci za ręce i rozglądała się wokół. Miasto jest nadal tak samo ruchliwe i gwarne jak cztery lata temu, kiedy wyjechała.

Ludzie byli ci sami, a warunki klimatyczne nigdy się nie zmieniły. Ale jedna rzecz się zmieniła: jej osobowość.

Przyjęła życie i zaakceptowała to, co jej dało. Nauczyła się być silna i zdeterminowana. Stała się silniejsza i mądrzejsza niż cztery lata temu.

Jej chłopcy wyglądali tak uroczo. Zastanawiała się, kim jest ich ojciec. Ten facet musiał być przystojnym facetem, który potrafił sprawić, że wszystkie głowy odwracały się w jego stronę.

Inni pasażerowie cały czas patrzyli na chłopców, a wielu dotykało brody. Niektórzy posyłali im całusy, a inni po prostu machali do nich z uśmiechem.

Theresa Mo lubi stylizować włosy na dwa rodzaje fryzur, dzięki czemu wyglądają uroczo i dominująco. Mają cienkie usta i pełne, okrągłe czoło.

Mają linię żuchwy w kształcie litery V oraz średni i spiczasty nos. Mają duże oczy i jasną skórę.

Theresa Mo często zastanawia się, jak przystojni są jej synowie. Rozglądała się, żeby sprawdzić, czy znalazła kogoś, kto ma podobne cechy do jej synów. Taką osobą może być ich ojciec lub krewny.

„Mamo, to jest nasze miasto?” zapytał Tim Mo. Jest najstarszym z bliźniaków i czasami zachowuje się jak najstarszy syn swojego brata bliźniaka Lee Mo.

„Tak, kochanie. Niedługo będziemy w domu” zapewniła Theresa Mo, zatrzymując taksówkę i wnosząc bagaże do środka.

Dała taksówkarzowi adres domu matki Rosy. Wyjechała bez podania konkretnego powodu. Musiała najpierw tam pojechać, zanim znajdzie sobie zakwaterowanie.

Rosa wkrótce usłyszała klakson samochodu zatrzymujący się przed jej domem. Wyjrzała, żeby zobaczyć kim jest ta osoba i zobaczyła tylko przystojnego chłopaka wysiadającego z samochodu.

Nie może powstrzymać się od zachwytu nad tym, jaki przystojny jest ten mały człowieczek. Następnie przyszedł kolejny chłopiec, który wyglądał dokładnie jak ten, którego zobaczyła na początku. Zmrużyła oczy i spojrzała poważnie w stronę okna.

Jej matka zauważyła powagę jej zachowania i poprosiła ją, żeby przestała wścibiać nos w nie swoje sprawy. Może wyjść i zobaczyć, kto przychodzi.

Mieszkali u sąsiadów, więc być może któryś z nich miał gościa. Nagle jednak Rosa podskoczyła i krzyknęła: "Theresa Mo!!"

Matka i brat Rosy rzucili się do przodu i również wyjrzeli. Zobaczyli Theresę Mo i szybko otworzyli drzwi. Kiedy zobaczyły, że Theresa płaci taksówkarzowi i odwraca się w stronę swoich przyjaciółek, rzuciła się w ramiona matki Rosy.

„Tęskniłam za tobą, ciociu” powiedziała Theresa Mo, a w jej oczach pojawiły się łzy. Matka Rosy trzymała ją w uścisku przez długi czas, w trakcie czego Rosa podeszła do stojących cicho chłopców i poprowadziła ich.

"Czy pani jest panną Rosą?" Lee Mo zapytał, nie mogąc się doczekać spotkania z najlepszą przyjaciółką swojej mamy.

Rosa skinęła głową i powiedziała „tak”. Theresa Mo odwróciła się i powiedziała: „Jest wiele do nadrobienia” – patrzyła, jak Rosa niesie Tima na ramionach, a jej brat niesie Lee na swoich.

Przyciągnęła kilka bagaży, ale matka Rosy powiedziała, że jej syn wróci, żeby je zabrać. Ponowne spotkanie z Rosą i jej rodziną było bardzo szczęśliwe.

Bliźniaki zostały przytulone przez matkę Rosy. Nie potrafiła wyrazić swojej radości, gdy po kilku latach spotkała Theresę Mo.

„Gdzie byłeś?” zapytała Rosa. Theresa Mo odeszła i powiedziała, że wyjeżdża, aby stać się silniejszą kobietą. Potrzebowała przestrzeni, a Rosa nie powinna się o nią martwić.

„Pojechałam do kraju X. Przykro mi, że Rosa wyjechała w taki sposób, w jaki to zrobiłam. Nie mogłam wymyślić lepszej alternatywy, a opowiadając ci, co się dzieje, ty i ciotka możecie nie chcieć, żebym wyjeżdżała, dlatego wyjechałam, gdy nikogo nie było w domu, żeby mnie powstrzymać” – przeprosiła Theresa Mo.

Nie zadawali jej już żadnych pytań. Dzieciaki tu były i musiały zachować ostrożność. Theresa rozgościła się w pokoju gościnnym, z którego przybyła, a wkrótce potem matka Rosy przygotowała dla nich kolację.

Po śniadaniu Theresa czytała dzieciom bajki, podczas gdy Rosa została i patrzyła, jak śpiewa dzieciom, żeby mogły zasnąć. Uśmiechnęła się, jej przyjaciółka została matką.

Theresa zobaczyła, że jej przyjaciółka uśmiecha się i patrzy na dzieci, po czym sama się uśmiechnęła. Widok ludzi patrzących na chłopca i uśmiechających się nie był już dla niej niczym nowym.

Kiedy byli niemowlętami, nie pamięta, ile razy ludzie błagali ją, żeby pozwoliła im je nosić. Wielu dawało im prezenty, pieniądze i kupowało im ubrania.

Ona wie, że ci chłopcy są słodcy i każdemu, kto ich zobaczy, od razu się podobają.

„Wiem, że to twoi synowie, choć nie powiedziano mi o tym. Czy to ten incydent doprowadził do ich ciąży?” zapytała Rosa.

Theresa poczekała, wstała i pociągnęła Rosę za sobą do pokoju dziennego. Miała zamiar opowiedzieć wszystkim, jak wyglądały jej ostatnie cztery lata.