บทที่ 7 การลงโทษและผีเสื้อ

แอชลีย์

ฉันพยายามคิดหาเหตุผลเกี่ยวกับเหตุการณ์แปลกๆ ที่เกิดขึ้นรอบตัวฉัน ฉันอาจจะเสียสติหรือใครบางคนกำลังทำอะไรบางอย่างที่เป็นประโยชน์กับฉัน

ตอนแรกฉันตื่นขึ้นบนเตียงหลังจากหลับไปบนพื้น บางคืนก็เป็นแบบนี้อีก ต่อมาคือชุดยูนิฟอร์มที่รีดแล้วซึ่งฉันจำไม่ได้ว่ารีดไปแล้ว ตอนนี้เป็นผ้าห่ม! ผ้าห่มผืนเดิมที่ฉันมั่นใจว่าจะหยิบไม่ได้ก่อนที่สัตว์ประหลาดพวกนั้นจะล็อกห้องของฉัน

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้เลย เช้านี้ มีแรงบันดาลใจแบบใหม่ ราวกับว่าฉันมีของเหลือจากเมื่อคืนที่อยากจะทำเสร็จในเช้านี้

แล้วผมก็นึกสาเหตุได้ว่ามันคือเดอริค

ฉันนึกถึงบทสนทนาที่เราคุยกันเมื่อคืนก่อนที่ฉันจะเข้านอนในที่สุด รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของฉัน เขาเป็นคนที่พูดจาเก่งจริงๆ และฉันก็ยิ้มตลอดเวลา ฉันคิดว่าจะกลับไปอ่านบทสนทนาอีกครั้งโดยอ่านทีละคำ แต่ไม่มีเวลาสำหรับเรื่องนั้น

ฉันอยากรีบไปโรงเรียน ฉันอยากใช้เวลากับเดอริกมากกว่านี้ กับเขา ฉันไม่ต้องกังวล ว่าจะถูกทำร้าย เขาพูดกับฉันเบาๆ ราวกับว่าเขากลัวที่จะทำร้ายฉัน ฉันค่อยๆ หลับตาลง ฉันวางมือบนหน้าอกของตัวเองและปล่อยให้รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของฉัน

ฉันกำลังสูดหายใจเข้าลึกๆ อยู่ก็มีใครบางคนเปิดประตูห้องครัวอย่างแรง ฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์และเงยหน้าขึ้นมองอย่างรวดเร็วเพื่อดูว่าใครมา

แอ็กเซล!

เขาถือแส้ไว้ในมือ อกของเขาขยับขึ้นลงขณะที่เขามองลงมาที่ฉัน ฉันขยับตัวเข้าไปในครัวมากขึ้น ฉันต้องการหาที่หลบภัยหลังช่องแช่แข็งหรือตู้ หรืออะไรก็ได้ที่จะช่วยให้ฉันรอดพ้นจากความหวาดกลัวในดวงตาของแอ็กเซล

เขาขบฟันแน่นขณะที่เขาม้วนแส้ไว้แน่นบนฝ่ามือของเขา หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นเมื่อหลังของฉันสัมผัสกับช่องแช่แข็ง ฉันผงะถอยเพราะความเจ็บปวดที่เกิดจากการได้รับบาดเจ็บเมื่อไม่นานมานี้ รู้สึกเหมือนทางตัน

“ ไอ้สารเลวเนรคุณ!” เขาตะคอกแล้วเดินเข้ามาหาฉันด้วยท่าทางข่มขู่ “ฉันเห็นแล้วว่าคุณทำให้เราตื่นทุกเช้าเป็นประจำใช่ไหม”

ฉันรู้ว่าพี่ชายต่างแม่ของฉันเกลียดฉันมาก แต่ดูเหมือนว่าความเกลียดชังของแอ็กเซลจะเลวร้ายที่สุด

เขาเองก็เป็นปีศาจนั่นเอง

อันที่จริงแล้วอักเซลยอมกินขี้มากกว่าที่จะปล่อยให้ฉันได้อยู่อย่างสงบสุข ฉันพยายามทำความเข้าใจหลายครั้งแล้วว่าทำไมเขาถึงเกลียดฉันมากขนาดนี้ ฉันพยายามหลีกเลี่ยงความขมขื่นที่เขามีต่อฉันด้วยซ้ำ แต่ฉันยอมแพ้เมื่อตระหนักว่าฉันไม่สามารถทำสิ่งที่ถูกต้องต่อเขาได้

“ ดูสิว่าเธอนั่งอยู่บนพื้นเหมือนขอทานขี้เหนียว” ฉันได้ยินใครบางคนพูดอยู่ข้างหลังอักเซล ฉันรู้ทันทีว่าเป็นใคร “ฉันไม่แปลกใจเลย นั่นคือตัวตนที่แท้จริงของคุณ” เขากล่าวพร้อมเสียงเยาะเย้ย

ลึกๆ ในใจ ฉันภาวนาว่าทุกอย่างจะจบลงด้วยคำดูถูกของโบรดี้ แต่ฉันกลับกลายเป็นแค่ตัวตลก แอ็กเซลเดินเข้ามาหาฉัน ตามที่คาดไว้ เขาฟาดฉันด้วยกล้ามเนื้อทุกมัดในร่างกายที่แข็งทื่อของเขา

ความเจ็บปวดแล่นไปในเส้นเลือดของฉันเมื่อแส้สัมผัสผิวหนังของฉันหลายครั้ง "ฉันสัญญากับคุณว่าถ้าฉันต้องปลุกคุณพรุ่งนี้ ฉันจะต้องโดนน้ำร้อนลวก" เขาเห่าและพุ่งออกไปอย่างโกรธจัด

ฉันทนกับความเจ็บปวดอีกครั้ง

ไม่มีเวลาที่จะรักษาบาดแผล ฉันลุกขึ้นยืนและทำภารกิจที่ไม่รู้จบให้เสร็จ อย่างน้อย ฉันก็ตั้งตารอที่จะทำงานที่ได้รับมอบหมายกับเดอริก เค.

ฉันหายใจไม่ออกเมื่อเห็นเดอริกเดินเข้ามาหาฉัน เครื่องแบบของเขารีดเรียบอย่างดี มีรอยจระเข้อยู่ตรงปลายแขน มือของเขาอยู่ในกระเป๋ากางเกง ทำให้ไหล่ของเขาโก่งเล็กน้อย ฉันไม่ควรจะสังเกตเห็นเรื่องนั้น แต่ฉันก็ทำอยู่ดี

เป็นแค่ฉันคนเดียวหรือเปล่าที่คิดว่าเขายิ้มได้น่ารักจริงๆ

ฉันรีบเบือนหน้าหนีและทำเหมือนว่าไม่เห็นเขา ฉันเริ่มรื้อค้นหลังตัวเองราวกับว่าต้องการหยิบอะไรสักอย่าง

ฉันรู้ว่าเขาอยู่ใกล้ฉันเพราะกลิ่นของเขาโอบล้อมฉันไว้ “อย่าบอกนะว่าคุณกำลังตามหาฉัน” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาที่สุด

ฉันเงยหน้าขึ้นและหัวเราะออกมา “กำลังตามหาคุณอยู่เหรอ ในกระเป๋าใบเล็กของฉันเหรอ” ฉันถามและหัวเราะอีกครั้ง

เขาหัวเราะเบาๆ เป็นเสียงสั้นๆ ที่ทำให้ใจฉันละลาย “เมื่อไหร่ก็ได้ที่ฉันจะบอก” เขากล่าวและเอนตัวลงบนโต๊ะของฉัน “วันนี้คุณทำอะไรหลังเลิกเรียน” เขาถามพลางเคาะโต๊ะของฉันเบาๆ

รู้สึกเหมือนการแตะทั้งหมดของเขากำลังลงที่หัวใจของฉัน

ควบคุมตัวเองไว้หน่อย แอชลีย์! เขาสนใจแค่เรื่องงานเท่านั้น!

แล้วการคุยกันเมื่อคืนล่ะ? มันคงมีความหมายสำหรับเขาไม่ใช่หรือ? วันนี้เขาดูผ่อนคลายมากขึ้นเมื่ออยู่กับฉัน บางทีการคุยกันอาจทำให้เขารู้สึกว่าเราใกล้ชิดกันมากขึ้น

มันเป็นงานที่ได้รับมอบหมายนะ แอชลีย์!

ความขัดแย้งในหัวของฉันดูเหมือนจะเข้ามาบดบังความคิดของฉัน ฉันพยายามเตือนตัวเอง เขาต้องการให้เราคุยเรื่องงานกันอย่างแน่นอน หรือไม่ก็เขาอยากรู้ว่าฉันทำอะไรหลังเลิกเรียนล่ะ

มันเป็นงานที่ได้รับมอบหมายอย่างแน่นอน “ฉันยังคงรอคำตอบอยู่” เขากล่าวและวางมือบนไหล่ฉัน

ฉันรู้สึกถึงคลื่นกระแทกที่ดังไปทั่วร่างกาย “โอ้ นั่นสิ วันนี้ฉันทำอะไรอยู่เนี่ย” มันควรจะเป็นความคิดที่อยู่ในหัวฉัน แต่ฉันกลับพูดมันออกมาดังๆ

เดอริกหัวเราะออกมา “คุณน่ารักมาก แอชลีย์ คุณถามฉันอย่างนั้นจริงๆ เหรอ”

ฉันถูกเรียกหลายชื่อมาก แต่คำว่าน่ารัก?

ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะตอบอย่างไร ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา หวังว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ฉันเปิดปากจะตอบแต่ก็ไม่ได้มีแผนจะตอบ เขาคงสังเกตเห็นความลังเลในน้ำเสียงของฉัน “เงียบสิ” เขาเริ่มพูดและใน เสี้ยววินาที ฉันคิดว่าเขาจะเอานิ้วแตะที่ริมฝีปากของฉัน “ฉันจะอยู่ข้างโต๊ะของคุณทันทีที่กริ่งปิดดัง” เขากล่าวพร้อมกระพริบตา

โอ้ เชี่ย!

ฉันมีความรู้สึกที่แตกต่างกันในเวลาเดียวกัน

เขาจะพูดอะไรกับฉัน ถ้าเป็นเรื่องงาน ทำไมเขาไม่พูดไปเลย เขากำลังทำอะไรอยู่ หรือว่าฉันแค่คิดไปเอง

ไม่หรอก มันเป็นงานที่ได้รับมอบหมาย

มันต้องเป็นงานที่ได้รับมอบหมาย