บทที่ 2 พี่ชายต่างแม่ที่ชอบรังแกเธอ

แอชลีย์

“ อะไรวะเนี่ย!” แอ็กเซลตะโกน และฉันรู้สึกว่าหัวใจตกไปอยู่ที่ก้นบ่อ

“คุณกำลังพยายามฆ่าพวกเราอยู่เหรอ” เป็นบรอดี้ที่พูดต่อ และเสียงของเขาก็โกรธจัดไม่แพ้เสียงของแอ็กเซล

ฉันเพิ่งเตรียมอาหารเย็นเสร็จและกำลังเสิร์ฟให้พวกเขา ฉันเหนื่อยและหมดแรงจากการทำงานติดต่อกันนานกว่าห้าชั่วโมง ฉันแค่อยากพักผ่อน

"ไม่ใช่... ฉันไม่เข้าใจว่า... โอ๊ย" คำพูดของฉันค่อยๆ เงียบลงเป็นเสียงร้องเมื่อแอ็กเซลโยนชามซุปมาที่ฉันอย่างโกรธจัด

มันตกลงบนหน้าอกของฉันและมันร้อนผ่าวมาก มันเจ็บมากจนฉันรู้สึกมีน้ำตาคลอเบ้าและรู้สึกว่าผิวหนังกำลังลอก ฉันกัดริมฝีปากล่างเพื่อไม่ให้ตัวเองกรีดร้องออกมาดังๆ เพราะถ้าฉัน ทำแบบนั้น พวกเขาก็จะรู้ว่ามันทำให้ฉันเจ็บปวดมากแค่ไหน และพวกเขาจะโยนความเจ็บปวดนั้นใส่ฉันอีก

“ พระเจ้า! คุณช่างโง่จริงๆ” แอ็กเซลพูดอย่างโกรธจัด “คุณทำอาหารไม่เป็นด้วยซ้ำ แม่ของคุณที่เป็นนังโสเภณีไม่ได้สอนคุณให้ทำอาหารเลยใช่ไหม”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาทและดู น่ากลัวราวกับจะฆ่าฉันจนหมดแรง

“ใช่ไหม? ฉันแน่ใจว่าสิ่งเดียวที่เธอสอนคุณคือวิธีเปิดขาให้ผู้ชาย ยกเว้นว่าไม่มีผู้ชายคนไหนที่มีสติสัมปชัญญะครบถ้วนที่จะมองคุณอีกครั้ง”

คำพูดของเขาทำให้ฉันเสียความมั่นใจ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาเรียกฉันว่าน่าเกลียดและไม่น่าดึงดูด นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันเชื่อว่าฉันน่าเกลียดและไม่มีผู้ชายคนไหนชอบฉัน และจนถึงตอนนี้ พวกเขาก็พูดถูก

“ขอโทษนะครับ ผมจะทิ้งอันนี้แล้วเตรียมอันใหม่”

“แน่นอน” บรอดี้ถ่มน้ำลายอย่างโกรธเคือง “คุณได้ลิ้มรสความร่ำรวยแล้ว ดังนั้นตอนนี้คุณจึงสามารถทิ้งอาหารได้”

"เปล่า ฉันหมายถึง... ฉันขอโทษ"

“เราจะทำเสร็จกับคุณแล้ว นั่งลงเดี๋ยวนี้”

อักเซลผลักฉันลงบนพื้นด้วยความโกรธ และทั้งสามคนก็เทอาหารลงตรงหน้าฉัน

“ทีนี้เธอต้องกินและเลียทุกหยด และเธอจะไม่ยอมออกไปจากที่นี่จนกว่าจะกินหมดทุกอย่าง”

“อะไรนะ แต่ฉัน...”

เสียงตบของอักเซลทำให้ฉันหยุดชะงัก “เริ่มเลย! เมื่อคุณกินจนอิ่ม คุณจะเรียนรู้วิธีเตรียมอาหารที่เหมาะสมได้”

อาหารมีเยอะมาก และเพราะฉันกินไม่มาก ฉันเลยกินแค่ปริมาณเท่านี้ภายในสามวัน และตอนนี้พวกเขาต้องการให้ฉันกินหมดในมื้อเดียว

มันเป็นไปไม่ได้หรอก ฉันจะหายใจไม่ออกและระเบิดออกมา...

“คุณอยากโดนเฆี่ยนจนต้องกินมันไหม? บางทีเราควรซื้อแส้มาให้คุณดีกว่า คุณคงชอบมันมากในครั้งสุดท้ายที่เราใช้มันกับคุณ”

“ ไม่ ไม่ ไม่” ความทรงจำเกี่ยวกับแส้ทำให้ฉันมีน้ำตาคลอเบ้า “ฉันจะกินข้าวเดี๋ยวนี้”“ดี!”

ฉันเริ่มกินอาหาร ไม่มีอะไรผิดปกติกับอาหาร ฉันรู้ว่าเด็กๆ ได้รับความสุขจากการทำให้ชีวิตของฉันตกนรกทั้งเป็น ดังนั้นพวกเขาจึงโกหกว่าอาหารนั้นไม่ดีเพื่อจะได้ลงโทษฉันอีกครั้ง

ฉันกินไปไม่ถึง 10% ของอาหารทั้งหมดด้วยซ้ำ เมื่อฉันอิ่มแล้ว และฉันรู้สึกได้ว่าท้องอืดขึ้น ไม่มีที่ให้ขยับอาหารเข้าไปอีก แต่ฉันก็ยังคงกิน กิน และกินต่อไป

เพราะฉันรู้ว่าพวกมันจะทำอะไรกับฉันได้บ้างถ้าฉันไม่ทำ

“ คุณมีเวลาอีกไม่ถึง 5 นาทีที่จะกินให้หมด”

“ ได้โปรดเถอะ” ฉันสำลักสะอื้น “ฉันทำไม่ได้... ฉันทำแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว”

“คุณอยากให้อาหารเหลือทิ้งเหรอ ตอนที่คุณกับแม่ยังขอทานอยู่ คุณคงเต้นรำถ้ามีคนมาฟาดคุณ แต่ตอนนี้ คุณอยากให้เราทิ้งมันไปเหรอ”

"ไม่... ฉันหมายถึง..."

“ อีก 3 นาที แล้วถ้าเหลือเมล็ดเดียวหลังจากนั้น เราคงต้องเอาวิปปิ้งที่คุณชอบออกมา”

“ ไม่เอาหรอก ฉันจะ...” ฉันกินต่อไป น้ำตาไหลอาบแก้มและมีน้ำมูกไหลออกมา มันมากเกินไปสำหรับฉันที่ต้องถูกปฏิบัติแบบนี้

และบางครั้ง ฉันไม่ชอบแม่ที่แต่งงานกับพ่อของพวกเขา บางทีเด็กผู้ชายอาจมีเหตุผลในการเกลียดชังพวกเขา เพราะท้ายที่สุดแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับพ่อของพวกเขาในขณะที่แม่เป็นเพียงแม่บ้านก็ทำให้แม่ของพวกเขาฆ่าตัวตาย

บางทีพวกเขาอาจสมควรที่จะเกลียดฉันและทำให้ชีวิตฉันกลายเป็นนรกเลยก็ได้

ในที่สุดฉันก็กินเสร็จและรู้สึกอิ่มและอืดมาก

“ ดี!” เด็กๆ ผลักฉันออกไป มีประกายแห่งความพึงพอใจในดวงตาของพวกเขา ยกเว้นคาร์สัน

ฉันไม่สามารถตีความ การแสดงออกของเขาได้เลย เช่นเดียวกับที่ฉันไม่เคยตีความการแสดงออกของเขาได้เลย เมื่อใดก็ตามที่เขาและพี่ชายของเขาทำให้ชีวิตของฉันตกนรกทั้งเป็น

แต่ฉันรู้แน่ชัดว่านั่นไม่ใช่ความสงสารหรือความรู้สึกผิด เขาเป็นสถาปนิกของวิธีการสร้างสรรค์มากมายที่พวกเขาใช้ลงโทษฉัน

“ตอนนี้ เตรียมตัวให้พร้อมและเตรียมเสื้อผ้าสำหรับไปโรงเรียนพรุ่งนี้” โบรดี้สั่ง และอีกครั้ง เขาแทบจะเหยียบเท้าฉันให้เดินจากไป คาร์สันเป็นคนสุดท้าย และดูเหมือนเขาจะลังเลก่อนจะเดินจากไป

ทันใดนั้นพวกเขาก็หายไปจากสายตา ฉันรีบวิ่งกลับห้อง วิ่งเข้าห้องน้ำ และอาเจียนทุกอย่างที่พวกเขาบังคับให้ฉันกิน

ตอนที่ฉันทำเสร็จ ฉันเหนื่อยมากและหมดแรงจนล้มลงไปบนพื้น และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันจำได้