บทที่ 13 อับอายต่อหน้าโรงเรียน
สิบสาม
ฉันไม่เคยรู้สึกอับอายขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ฉันเคยถูกกลั่นแกล้งหลายครั้งแต่ก็ไม่เคยรู้สึกอับอายต่อหน้าฝูงชนที่ส่งเสียงดังเช่นนี้มาก่อน
ฉันพยายามปิดหูจากเสียงกระซิบ เสียงบ่นพึมพำ และเสียงโห่ร้องที่ดังมาจากนักเรียนคนอื่นๆ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะกำลังสนุกสนานสุดเหวี่ยงในขณะที่หัวเราะเยาะฉัน ฉันรู้สึกว่าร่างกายของฉันสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ ฉันต้องรีบออกไปโดยเร็วที่สุด