บทที่ 7 ทำให้เขารำคาญโดยไม่ได้ตั้งใจ

ไอลาไม่ได้ตอบเพื่อนๆ ของเธอ เพราะเธอรู้ว่าพวกเขาคงไม่เข้าใจสถานการณ์ของเธอ ไม่ว่าเธอจะอธิบายไปมากแค่ไหนก็ตาม

หลังจากสนทนากันเสร็จ ไอลาก็ใช้เวลาอยู่ที่ห้องสมุดนานพอสมควร จนกระทั่งฟ้ามืด เธอจึงรู้สึกว่าดวงตาของเธอเริ่มทำงานหนัก เธอขยี้ตา เงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ ห้อง ตอนนี้ในห้องสมุดมีคนอยู่ไม่กี่คนแล้ว ไอลาถอนหายใจขณะเก็บหนังสือและขยี้ไหล่ที่ปวดเมื่อยของเธอ ดวงตาของเธอเลื่อนไปที่นาฬิกาบนผนังเมื่อรู้ตัว เธอกลับถึงวิลล่าสายแล้ว

เธอขมวดคิ้ว นี่มันแย่จริงๆ ไม่น่าเกิดขึ้นเลย อายลาลุกขึ้นและรีบวิ่งออก จากโรงเรียนทันที และเห็นรถที่คุ้นเคยจอดรอเธออยู่แล้ว “ไลล์ ขอโทษจริงๆ ฉันไม่รู้ว่ามันสายขนาดนี้”

ไคล์มองเธออย่างเฉยเมยและพูดว่า "คุณนายคลาร์ก โปรดขึ้นรถเถอะ คุณนายคลาร์กกำลังรอคุณอยู่ที่วิลล่า"

ตลอดการเดินทาง เธอกระสับกระส่ายด้วยความกังวล เธอจะลืมเวลาได้อย่างไร ไบรอันขอให้เธอกลับวิลล่าตอนห้าโมงครึ่งทุกวัน แต่ในวันแรก เธอกลับทำผิดกฎ

ห้องนั่งเล่นของวิลล่าสว่างไสว โคมระย้าคริสตัลนำเข้าจากอิตาลีส่องแสงจ้า เหนือศีรษะ แต่บรรยากาศข้างในนั้นหนาวเหน็บมาก

ทันทีที่ไอลาเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น ดวงตาของเธอก็หันไปหาไบรอันที่กำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่บนโซฟา กลิ่นบุหรี่ที่แรงทำให้เธอรู้สึกไม่สบาย เธอไออยู่หลายครั้งในขณะที่ควันเข้าจมูก เธอก้มหน้าก้มตามองที่เขี่ยบุหรี่ที่เต็มไปด้วยก้นบุหรี่ขณะที่กัดริมฝีปากของเธอ วันนี้เธอต้องเจอแต่เรื่องร้ายๆ ไอลากระแอมในลำคอขณะที่เธอพูดกับไบรอันว่า "คุณคลาร์ก ฉันขอโทษจริงๆ ฉันลืมเวลา"

ไบรอันตะคอกทันที "คุณกล้าดียังไงมาเพิกเฉยคำพูดของฉัน"

เช้านี้เขาย้ำชัดเจนมากว่าเธอต้องกลับมาตรงเวลา แต่เธอมาสายสองชั่วโมง เธอประมาทขนาดนั้นได้ยังไง แล้วคิดว่าเขาจะให้อภัยเธอแค่คำขอโทษเท่านั้นหรือ

“เปล่า ฉันพูดความจริง ฉันไม่ได้สังเกตเวลาเลย” อย่างไรก็ตาม คำอธิบายของเธอไม่ได้สร้างความแตกต่างมากนัก เพราะเขาไม่เชื่อเธอแม้แต่น้อย

เขาสงสัยว่าเธอทำโดยตั้งใจ และตอนนี้เธอกำลังโกหกเพื่อหนีความโกรธของเขา

แม้ว่าเธอจะอยู่กับเขาเพียงสองวัน แต่เธอก็รู้ว่าจิตใจของเขาทำงานอย่างไร ed แต่เธอต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายที่เย็นชาและไร้ความปราณีคนนี้ทุกวันในอนาคต

ไบรอันโยนก้นบุหรี่ทิ้งไป จากนั้นก็ลุกขึ้นและเดินไปหาเธอ “คุณเจอใคร บอกฉันหน่อยสิ!”

ดวงตาของพวกเขาสบกันในขณะที่คิ้วของเธอขมวดด้วยความสับสน เขาสงสัยเธอ

“คุณไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องนั้น และถึงฉันจะบอกความจริงกับคุณ คุณก็จะไม่เชื่อฉัน” ไอลาเป็นคนอ่อนแอ แต่เธอก็เห็นคุณค่าในตัวเองและดื้อรั้นมาก

“ขึ้นไปชั้นบนกับฉันสิ” ไบรอันสั่งเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา จากนั้นก็หันหลังแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน

ไอลาเหลือบมองดวงตาเห็นอกเห็นใจของมาเรียซึ่งทำให้เธอประหม่า เธอกัดริมฝีปากแล้วเดินตามเขาขึ้นไปชั้นบน

เมื่อถึงห้องนอน ไบรอันนั่งลงบนโซฟาแล้วพูดว่า "คุณเป็นคนเข้มแข็งและดื้อรั้นนะ อาร์ลีน แต่คุณควรจะรู้ไว้ว่าถ้าคุณไม่เคารพฉัน ฉันจะทำให้ครอบครัววูดเซนหายไปจากโลกได้"

“ฉันรู้ ฉันรู้มาตลอด” ไอลารู้ว่าไบรอันทรงพลังแค่ไหน ถ้าไม่ใช่เพราะพลังของเขา เคลย์ตันคงไม่แลกเธอกับความปลอดภัยของครอบครัววูดเซน หรอก “คุณรู้ไหม แต่การกระทำของคุณไม่ได้พิสูจน์ว่าคุณรู้เรื่องนั้น” ไบรอัน สงสัยเสมอว่าเธออยากออกไปข้างนอกเพราะมีผู้ชายที่เธออยากพบอยู่ข้างนอก การที่วันนี้เธอมาช้าทำให้ความเชื่อของเขาแข็งแกร่งขึ้น

สายตาเย็นชาของไบรอันทำให้เธอต้องก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

“พรุ่งนี้คุณยังไปโรงเรียนไหม” เขาต้องการให้เธอตอบว่าไม่ แต่ในกรณีนี้ ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่สามารถตอบสนองความต้องการของเขาได้

“ใช่ ฉันจะทำ” เอย์ลากลัวไบรอันและไม่อยากให้เขาไปที่โรงเรียนเพื่อสืบสวน

แม้ว่าเคลย์ตันจะแลกเปลี่ยนแฟ้มข้อมูลของเธอกับอาร์ลีนแล้วก็ตาม อาจมีบางอย่างที่เขาอาจพลาดไป แล้วจะเกิดอะไรขึ้นหากเอกสารนั้นเปิดเผยตัวตนของเธอ?

จู่ๆ ไบรอันก็เอื้อมมือไปฉีกเสื้อผ้าของเธอ ทำให้เธอสะดุ้งด้วยความประหลาดใจ ดวงตาเย็นชาของเขาจับจ้องไปที่ความงามของผิวขาวเนียนของเธอ จากนั้นเขาก็สั่งเธอเบาๆ "ไปอาบน้ำซะ อย่าออกมาจนกว่าฉันจะบอก"

ไอลาทำตามอย่างเงียบๆ แล้วไปห้องน้ำ เธอยืนอยู่กลางห้องน้ำใหญ่และมองดูการตกแต่งที่หรูหรา จากนั้นเธอก็ถอดเสื้อผ้าออกและเริ่มขัดผิวด้วยสบู่ หลังจากนั้นไม่นาน ร่างกายของเธอก็ไม่สามารถทำความสะอาดได้อีกต่อไป

เธอใช้แรงขัดมากเกินไปจนกลายเป็นสีแดง เส้นเลือดของเธอสามารถมองเห็นได้ผ่าน ผิวหนังที่ใสแจ๋วของ เธอ

เธอเหนื่อยมากจนแทบจะกระซิบว่า “โทบี้ ทำไมเธอยังไม่กลับมา ฉันรอเธอมานานมากแล้ว เธอบอกว่าจะกลับมาพาฉันไปด้วย แต่เธอก็ไม่เคยกลับมาเลย!”

ตอนนี้เธอเริ่มกลัวว่าเมื่อเขากลับมา เธอคงไม่มีความสามารถในการอยู่กับเขาอีกต่อไป แม้ว่าเธอจะรอเขาอยู่ เธอก็รู้ว่าเธอไม่เป็นอิสระอีกต่อไปเพราะถูกบังคับแต่งงาน

เมื่อไบรอันผลักประตูห้องน้ำเปิดออก เขาสังเกตเห็นว่าเอลาขดตัวเป็นลูกบอลและร้องไห้อย่างหนัก ร่างกายของเธอแดงก่ำอย่างประหลาด เขาเดินไปดูเธอโดยวางมือบนไหล่ของเธอและพบว่าเธอมีไข้สูง

เขาสงสัยเธออีกครั้ง บางทีเธออาจตั้งใจอาบน้ำเย็นเพื่อให้มีไข้สูง เธอแค่แกล้งเขาเล่นๆ

“มาเรีย!” ไบรอันตะโกนเสียงดัง เมื่อมาเรียวิ่งมา เขาก็ขอให้เธอส่งไอลาไปที่ห้องรับรองแขกอีกห้องหนึ่ง

“ท่านครับ คุณนายคลาร์กมีไข้สูง คุณอยากให้ผมเรียกหมอไหม” มาเรียรู้สึกกังวลเล็กน้อย

ไบรอันยืนเฉย ๆ โดยไม่พูดอะไร เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

“โทบี้ โทบี้…” ไอลาพึมพำไม่หยุด เธอเห็นโทบี้อยู่ในอาการหมดสติ เธอเห็นว่าเขาเข้ามาเพื่อพาเธอไปด้วย เขาสัญญาว่าจะพาเธอไปที่ที่พวกเขาจะอยู่ด้วยกันได้เพียงสองคนเท่านั้น ที่นั่นพวกเขาจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป

เธอเรียกชื่อผู้ชายคนอื่นเหรอ? เขาเป็นใคร?

คิ้วของไบรอันขมวดเป็นปม ไบรอันเดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรด้วยท่าทางไม่แยแสต่อมาเรีย ในเวลาไม่ถึงสิบนาที รถของเขาก็ขับออกไปจากวิลลา