Rozdział 3 Mały niemy

Serce Amandy podskoczyło do gardła i pozostało tam, gdy pospiesznie opuszczała lotnisko. Odwracała się za ramię, by upewnić się, że nie przyszedł po nich.

Na szczęście jego postać pozostała niewidoczna nawet po wyjściu z lotniska. Amanda mogła w końcu odetchnąć z ulgą.

Dzieci uważały za dziwne, że co chwilę odwracała głowę, żeby zerkać za siebie.

Ponieważ Amanda wydawała się niespokojna, wiedzieli, że to nie czas na zadawanie pytań. Bez słowa pozwolili jej posłusznie ich wyciągnąć. „Amanda! Alvin! Elliot!” Kobieta zawołała z daleka.

Wszyscy troje podnieśli głowy i zobaczyli kobietę ubraną w garnitur, która radośnie machała do nich, gdy zmierzała w ich stronę. Amanda stopniowo się odprężyła na widok kobiety. Błyskając uśmiechem, powiedziała: *Flora, minęło tyle czasu!"

Flora Sandoval była jej najlepszą przyjaciółką ze studiów i obecnie pracowała jako lekarka w szpitalu, w którym mieszkała jej rodzina.

Niedługo potem Flora zatrzymała się przed nimi i rzuciła się w ramiona Amandy. „W końcu wróciłaś do domu. Tak bardzo za tobą tęskniłam!” powiedziała przyjacielsko.

Amanda parsknęła śmiechem i odpowiedziała: „Ja też za tobą tęskniłam”.

Przez lata utrzymywali ze sobą kontakt online, ale rzadko mieli okazję spotkać się w prawdziwym życiu .

Po przytuleniu Flora przykucnęła i przytuliła chłopców. „Moje dzieci, tęsknicie za mną?”

Alvin i Elliot zachichotali uroczo, zanim odpowiedzieli chórem. „Oczywiście, że tak! Ciociu Floro, nawet o tobie śniliśmy. Nadal jesteś tak samo śliczna jak zawsze!”

„Jak miło z waszej strony!” Flora promieniała radością, słysząc pochwały.

Amanda wciąż była czujna. Spojrzała na bramkę lotniska i spokojnie powiedziała: „Chodźmy. Możemy porozmawiać w domu”.

Flora pocałowała chłopców w policzek, zanim wstała. Po umieszczeniu bagażu w samochodzie ciężarowym, zaprowadziła ich do samochodu i odjechała.

W tym samym momencie przy bramce lotniska pojawił się Miles.

„Anuluj mój wyjazd za granicę” – powiedział swojemu asystentowi, Walterowi Livingstonowi.

Walter skinął głową na znak uznania. „Panie Franklin, rozszerzyliśmy zakres poszukiwań pani Seliny. Jest młoda i nie może daleko zajść. Proszę się nie martwić”.

Pani Selina jest ukochaną córką pana Franklina. Jej znalezienie jest ważniejsze. Jego praca za granicą nie jest w tej sytuacji aż tak ważna. Spojrzenie Milesa pociemniało, gdy ruszył w stronę zaparkowanego przy drodze Maybacha. Wkrótce samochód odjechał.

Godzinę później samochód Flory dotarł do Drens Garden. Była to dzielnica mieszkaniowa pełna rezydencji.

Amanda poprosiła Florę o pomoc w wynajęciu mieszkania i to był dom, który Flora jej załatwiła. Czwórka z nich wyskoczyła z samochodu i weszła do nowego domu pod przewodnictwem Flory. „Okolica wydaje się przyjemna. Podoba mi się to miejsce”.

Zadowolona Amanda odwróciła się, by spojrzeć na Florę. „Jesteś całkiem wydajna, co?”

Flora uniosła brew. „Jestem twoją sąsiadką. Właściciel tego domu przeprowadził się do stolicy i chciał wynająć to miejsce. Przypadkiem na nie trafiłam. Kiedy tylko będziemy wolne, możemy odwiedzić się nawzajem”. Usta Amandy wygięły się, gdy skinęła głową na znak zgody. Po krótkim rozpakowaniu rzeczy nadszedł czas na kolację. Dlatego Flora zabrała ich na kolację.

Właśnie wjechała na parking restauracji i miała zaparkować samochód, gdy z ciemnego kąta wybiegła mała dziewczynka.

Flora gwałtownie zahamowała, zanim jej samochód mógł uderzyć w dziewczynkę. W szoku spojrzała na dziewczynkę, która upadła na ziemię. Serce Amandy również waliło z powodu niedalekiego wypadku. Odwróciła się, aby upewnić się, że jej chłopcy są cali, zanim otworzyła drzwi, aby wysiąść. Kilka cali od samochodu stała mała dziewczynka w wieku około pięciu lat. Siedziała na ziemi, wyraźnie w stanie szoku. Amanda poczuła, jak jej serce zmiękło na ten widok. Ostrożnie podeszła do dziewczynki, zanim zapytała: „Hej, jesteś ranna?”

Młoda dziewczyna miała jasną cerę i wyglądała słodko z warkoczami. Miała wysoki nos, wielkie oczy i delikatne rysy. Ubrana w różową, puszystą sukienkę, trzymała w ramionach drogą lalkę.

Słysząc głos Amandy, dziewczynka odzyskała opanowanie i nieśmiało pokręciła głową. Nie zapomniała nieufnie spojrzeć na Amandę.

Serce Amandy poruszyło się, gdy w milczeniu obserwowała dziewczynkę. Po upewnieniu się, że dziewczynka jest cała i zdrowa, odetchnęła z ulgą i wyciągnęła rękę, by pomóc dziewczynce wstać.

Wyciągnęła właśnie rękę, gdy dziewczynka skuliła się ze strachu.

Dłoń Amandy zatrzymała się w powietrzu. Błyszcząc uspokajającym uśmiechem, wyjaśniła: „Nie martw się. Chcę ci tylko pomóc wstać”. Rozejrzała się dookoła i zapytała z powątpiewaniem. „Gdzie są twoi rodzice? Dlaczego jesteś sama?” Dziewczynka mocno przytuliła lalkę i pokręciła głową, nie wypowiadając ani słowa.

Amanda zmarszczyła brwi, bo nie miała pojęcia, jak się z nią porozumieć. Flora i chłopcy wkrótce wysiedli z samochodu.

Alvin i Elliot wymienili ciekawe spojrzenia, gdy zauważyli, że dziewczynka przez cały czas milczy. Wygląda słodko. Dlaczego nie mówi? Czy może być niemową?