Rozdział 3 Znajomy, szef Carlos Brown

Telefon dzwonił bez przerwy. Alicja odebrała i usłyszała zaniepokojony głos Emmy Miller.

„Alice, szpital przestał oferować leki. Co się dzieje? Czy nie zgodzili się na operację w przyszłym tygodniu? Jak mogli nagle przestać oferować leki? Przestali oferować leki, więc stan twojej matki nie jest stabilny. Jak może teraz mieć operację?! Gdzie jesteś? Nie mogłam cię znaleźć wczoraj wieczorem. Dzwoniłam, ale twój telefon był wyłączony. Czy zniknęłaś celowo?”

Szybki głos Emmy w końcu sprowadził Alice z powrotem do rzeczywistości. Odłożyła słuchawkę, chwyciła czek z szafki i wybiegła z Royal City Hotel. Zatrzymała taksówkę i pojechała do szpitala.

Wellbeing Hospital, największy prywatny szpital w mieście.

Sprzęt medyczny tutaj był najnowocześniejszy w całym mieście, a nawet w całym kraju. Można sobie wyobrazić, jak wysokie były koszty leczenia. Nie były na średnim poziomie.

Kiedy dotarła na dziewiąte piętro szpitala, zobaczyła Emmę błąkającą się po korytarzu z telefonem komórkowym w dłoniach. Jej włosy były krótkie i ostre, co dawało ludziom poczucie świeżości, chłodu i wolności.

„Alice! Gdzie do cholery byłaś?” Emma wylądowała na Alice, gdy tylko przybyła. „Czekałam na ciebie w szpitalu całą noc. Twoja matka pytała mnie, dokąd idziesz. Mogłam tylko powiedzieć, że masz egzamin do zdania i powtarzasz lekcje w szkole. Nie zrozum mnie źle!”

Alice zakryła głowę i wymusiła słodki uśmiech, jak zwykle. „Wiem, przepraszam, że cię niepokoję, Emma.”

„Co ty mówisz? Chcesz się kłócić?” Emma znów podniosła rękę. Alice pośpieszyła błagać o litość, więc Emma nie kontynuowała.

„Twój tata oszalał, szukając cię wczoraj wieczorem. Zachowywał się, jakby to był koniec świata. Od kiedy tak bardzo mu na tobie zależało? Kiedy świnie latają”

Alicja się zaśmiała i powiedziała: „Och, on mnie szukał”.

Emma nadąsała się i powiedziała: „Oczywiście, jest jeszcze ktoś, kto szuka cię jak szalony”.

„Kto?” Alicja zapytała nieobecnie.

„David! Przychodził do szpitala cztery razy. Powiedziałam przez telefon, że nie jesteś w szpitalu, ale on w to nie wierzył. Przychodził tu kilka razy w środku nocy”.

„David po prostu troszczył się o swojego przyjaciela”.

„Tylko ty wierzysz, że istnieje czysta przyjaźń między mężczyzną i kobietą.” Emma nadąsała się.

„Wiesz, David ma dziewczynę.”

„Emily Thomas, ta bogata dziewczyna? Nie wytrzymają długo!” Emma pokręciła głową, nie biorąc jej słów na poważnie. „A tak w ogóle, gdzie ty, do cholery, poszłaś wczoraj wieczorem? Jak to możliwe, że jesteś taka blada!”

Alicja szybko otworzyła drzwi oddziału, by uciec od pytań Emmy.

Kiedy jej brat Leon Oliver zobaczył Alicję, klasnął w dłonie i krzyknął: „Mamo! Alicja, siostro, siostro, ona, ona jest tutaj!”

Leon i Alice byli bliźniakami. Mieli podobne rysy twarzy i oboje byli bardzo przystojni i piękni. Ale kiedy Leon miał trzy lata, dostał wysokiej gorączki i ostatecznie zachorował na demencję. W wieku 22 lat jego IQ pozostało na poziomie trzech lat.

Aby opiekować się starszym bratem i oszczędzić sobie trudu biegania między domem, szpitalem i szkołą, pozwoliła bratu i matce mieszkać razem w szpitalu.

„Bracie, czy zachowujesz się dziś dobrze?” Alicja czule pogłaskała brata po głowie.

Leon posłusznie skinął głową: „Leon zachowuje się dobrze, pomaga mamie, ubiera się”.

„Wow, to świetnie. Nagrodzę cię później lizakiem.”

Leon śmiał się bardzo radośnie, gdy go chwalono.

„Alice, twój tata zatrudnił opiekunkę. Ona dobrze się nami opiekuje. Nie musisz jeździć tam i z powrotem ze szkoły do tego miejsca. Egzamin już tuż-tuż. Nadal musisz skupić się na nauce, żeby w przyszłości znaleźć dobrą pracę. Więc nie musisz tak ciężko pracować”. Sarah Davis leżała na łóżku osłabiona. Złapała oddech, gdy tylko skończyła mówić.

„Mamo, rozumiem.” Alicja pośpiesznie podała Sarze szklankę wody.

Sarah chwyciła chude dłonie Alice. Jej serce bolało i powiedziała. „Pociągam cię w dół. To wszystko wina mamy”.

„Mamo, nie mów tak. Nie chcę tego słyszeć !” Alice powstrzymała łzy płynące z kącików oczu. Objęła twarz matki dłońmi i obdarzyła ją szerokim uśmiechem. „Dopóki ty wracasz do zdrowia, Alice wcale nie jest zmęczona”.

„Alice, powiedz mamie prawdę. Czy twój tata naprawdę chce zapłacić za moje lekarstwo? Ten szpital jest szlachetnym szpitalem. Jest za drogi. Nie możesz robić... głupich rzeczy”. Podczas gdy Sarah mówiła, łzy napłynęły jej do oczu.

„Mamo!” Alicja zaśmiała się jeszcze głośniej, by ukryć poczucie winy. „Tym razem to naprawdę tata płaci za leczenie. Tata boi się, że ciotka Mary się o tym dowie i przyjdzie do nas, żeby wszcząć awanturę, więc nie przychodzi cię odwiedzić. Powiedział nawet szpitalowi prywatnie, żeby ci dali najlepsze lekarstwo i najlepszego lekarza”.

„Naprawdę?” Sarah nadal nie mogła w to uwierzyć.

„Mamo, porozmawiam z lekarzem o operacji w przyszłym tygodniu”. Alice odwróciła się i szybko wyszła z oddziału. Pochyliła się na korytarzu, milczała.

Obraz ostatniej nocy wciąż odtwarzał się w jej umyśle. To było jak magiczne zaklęcie, które nie dawało jej spokoju.

Uderzyła głową o ścianę, mając nadzieję, że rozbije głowę i poskłada ją z powrotem. Jak mogła źle zapamiętać numer pokoju? Jak mogła pójść do złego pokoju? Jak mogła to zrobić?

Emma wygoniła ją i złapała. „Alice, co robisz?”

„Po prostu czuję się trochę zmęczona.” Alicja wzięła głęboki oddech, aby uspokoić umysł.

Emma spojrzała na Sarah i Leona na oddziale i westchnęła. „To wasze ciężkie brzemię, biedna Alice”.

„Nie. Oni są moją motywacją”. Alicja spojrzała w górę, a jej oczy znów stały się zdeterminowane. „Dopóki mój brat i matka czują się dobrze, zrobię wszystko”.

Emma trzymała chude ramiona Alice w ramionach i delikatnie je poklepywała. „Alice, zawsze jesteś taka silna. Boli mnie, gdy widzę cię w takim stanie”.

„Emma, zapłacę rachunek teraz. Trudno znaleźć pasującą nerkę. Operacja musi zostać przeprowadzona w przyszłym tygodniu zgodnie z planem”. Alice podjęła decyzję.

„Skąd wzięłaś tyle pieniędzy?” zapytała Emma ze zdziwieniem.

„Mój tata dał mi pieniądze”. Alice bała się, że Emma odkryje, że kłamie. Pobiegła do windy w pośpiechu i zeszła na dół.

Dwie małe pielęgniarki w windzie patrzyły w lustro, poprawiały makijaż i ćwiczyły najbardziej standardowy uśmiech.

Alicja usłyszała, jak mówili, że CEO Brown Group, do którego należał szpital, przyjedzie tu dziś na inspekcję. Mówiono, że pełnił bardzo krytyczną i tajemniczą funkcję. Rzadko pojawiał się przed ludźmi. Podczas gdy małe pielęgniarki były niespokojne i zmartwione, z utęsknieniem wyczekiwały tego. Brown Group była największą grupą w kraju. Legenda głosiła, że Carlos wyglądał bardzo przystojnie i wciąż był singlem. Wiele bogatych dziewczyn chciało być panią Brown, ale on nawet na nie nie spojrzał.

Naturalnie, niektórzy spekulowali, że Carlos nie lubił kobiet.

Alicja nie była tym zainteresowana. Wyszła z windy i stanęła przy okienku płatności, ściskając w dłoni czek. Długo się wahała, ale w końcu podała czek.

Mimo że pieniądze przyszły w brudny sposób, nic na świecie nie było ważniejsze od jej mamy.

Oczywiście, pieniądze zadziałały. Po tym, jak zapłaciła rachunek, szpital znów oferował lekarstwo jej matki.

Alice wzięła stos leków i wróciła do windy. Nie zauważyła, że najwyżsi rangą managerowie Wellbeing Hospital z szacunkiem witali przystojnego mężczyznę w eleganckim garniturze. Kierowali się do wewnętrznej, ekskluzywnej windy, która znajdowała się w przeciwnym kierunku niż Alice.

Nagle mężczyzna zatrzymał się i powoli odwrócił. Poczuł, że cienki cień był jakoś znajomy. Skupił wzrok i spojrzał, postać z długimi włosami zniknęła wraz z grupą ludzi w windzie w oddali.

„Szefie, na co patrzysz?” Ben Carter, jego asystent, podążył wzrokiem za Carlosem, ale nic nie zobaczył.

„Nic.” Carlos powrócił do swojej zwykłej obojętnej postawy. A potem wszedł do windy eskortowany przez grupę ludzi z szacunkiem, kierując się na najwyższe piętro szpitala, dziewiętnaste piętro.