Rozdział 2. Puszczenie

Kiedy Nolan to usłyszał, ze wszystkich sił starał się stłumić ekscytację, jaka ogarnęła jego serce.

„Okej” – odpowiedział słabo.

Walczył, żeby wstać z powodu intensywnego bólu w całym ciele. Po kilku głębokich oddechach w końcu udało mu się stanąć na nogi.

Mimo że na jego ciele wciąż znajdowały się liczne rany, obrażenia wewnętrzne w większości zostały już wyleczone.

„Minęły trzy lata! Test tolerancji w końcu się skończył. Teraz mogę korzystać z asów mojej rodziny!”

Mocno zacisnął pięści.

Jako dziedzic najznamienitszej rodziny Elwoodów, musiał przejść szereg wymagających prób rodzinnych, zgodnie z dawno ustanowionymi zasadami pokoleniowymi, zanim mógł przejąć kontrolę nad rodzinnym biznesem!

Od dziecka uczył się wszelkiego rodzaju rodzinnych asów. Doskonale radził sobie w różnych technikach walki, opanował szeroki wachlarz broni, rozumiał medycynę i posiadał wyjątkowe umiejętności jazdy.

Przez ostatnie trzy lata Nolan znosił pogardę i zastraszanie ze strony rodziny Watkins. Nawet po tym, jak został zrzucony ze schodów, nie stawiał oporu ani nie walczył.

Przestrzegając zasad testu tolerancji, powstrzymał się od używania asów rodzinnych. W przeciwnym razie strażnicy ci nie stanowiliby dla niego żadnego wyzwania.

Po spędzeniu trochę czasu na wietrze Nolan odzyskał opanowanie. „Więc to Honory Group? Cóż za zbieg okoliczności!” zadrwił.

Honory Group, czczona jednostka w Florisie, cieszyła się prestiżem wśród wszystkich rodzin. Motywem rodziny Watkins, dla której wydano Naomi za Harveya, było nawiązanie kontaktu z wpływową Honory Group za jego pośrednictwem.

Role się odwróciły. Harvey, który wcześniej był wobec niego arogancki z powodu kierowniczej pozycji jego siostry w Honory Group, teraz był dla niego niczym więcej niż żartem!

„Harveyu Batesie i rodzinie Watkinsów, pewnego dnia pozwolę wam zapłacić!”

Rzuciwszy ostatnie spojrzenie na hotel, odwrócił się i wyszedł.

Po powrocie do domu rodziny Watkinsów Nolan wziął prysznic i przebrał się w czyste ubrania. Następnie zaczął się pakować, szykując się do wyjazdu.

Naomi weszła bez słowa. Nie wspomniała o tym, co wydarzyło się wcześniej, ani nie zapytała, dlaczego pakuje swoje rzeczy.

„Chodź ze mną na ceremonię zaręczyn Delii i pana Hollanda jutro wieczorem. Znajdź sobie strój. Jeśli nie masz, możemy kupić go teraz”.

Nolan kontynuował pakowanie. „Nie idę”.

Jego teściowa, Lindy Watkins, rzuciła pilotem w drzwi i spojrzała na niego zmrużonymi oczami.

Uśmiechnęła się chłodno. „Za kogo ty się uważasz, żeby tego odmówić? Gdyby Naomi wyszła za Harveya, łatwo rozwiązałby ten problem jednym telefonem”.

„Jaki problem?” Słysząc to, Nolan zwrócił się do Naomi. „Biorąc pod uwagę nasze trzy lata razem, jestem gotów pomóc ci po raz ostatni. Dlaczego mi nie powiedziałaś?”

Nie był już tą samą osobą, którą był kiedyś. Jako prezydent Honory Group nie było problemu we Florisie, którego nie mógłby teraz rozwiązać.

Zanim Naomi zdążyła cokolwiek powiedzieć, jego bratowa odłożyła telefon i z pogardą powiedziała: „Po co ci to mówić? Ona potrzebuje pięciu milionów dolarów, żeby rozwiązać kryzys swojej firmy kosmetycznej. Nie byłbyś w stanie zarobić tyle pieniędzy, nawet gdybyś całe życie pracował jako dostawca!”

Lindy zastanowiła się przez chwilę, a potem przemówiła w udawanym łagodnym tonie. „Nolan, pomimo twojej sytuacji finansowej, Naomi nigdy cię źle nie traktowała przez wszystkie te lata. Jeśli naprawdę jesteś mężczyzną, przestań ją już ciągnąć w dół. Tylko poślubiając Harveya, będzie mogła żyć szczęśliwie. Musisz zrozumieć, że czasami miłość oznacza puszczenie!”

W oczach Nolana pojawił się cień kpiny. Nie mógł się powstrzymać, żeby nie powiedzieć: „To tylko pięć milionów. Jeśli mogę dostarczyć pieniądze, czy przeprosisz?”

Lindy się roześmiała i minęło trochę czasu, zanim przestała się śmiać.

Oparła się o kanapę, skrzyżowała nogi i prychnęła szyderczo.

„Nie patrzę na ciebie z góry, Nolan. Ale jeśli masz tyle pieniędzy, to nam pokaż. Mogę nawet uklęknąć przed tobą, nie mówiąc już o przeprosinach!”