Rozdział 22

„Dziękuję Mateo”. Szepczę, ale wiem, że mnie słyszy.

To była pierwsza noc od dawna, kiedy płakałam. Nigdy nie płakałam po tym, jak zostałam pobita przez Kaley i jej przyjaciółki, nie dałabym im satysfakcji i nigdy nie byłam blisko z tatą, więc nigdy nie było emocjonalnej więzi, z powodu której mogłabym się smucić. Ale Mateo. Mateo był stratą, o której nie wiedziałam, że mnie boli, aż do teraz, kiedy zobaczyłam, co mieliśmy, zanim zaczął skupiać się na swoich obowiązkach jako kolejny beta. Zasnęłam, mając nadzieję, że będziemy mogli mieć bliską relację, jaką mieliśmy, gdy byliśmy mali. Jednak dzisiaj był tylko jeden dzień i zauważyli mnie dopiero, gdy dowiedzieli się, że jestem w czymś lepsza od nich. A jedynym powodem, dla którego w ogóle to zauważyli, było to, że Sierra przypadkiem została moją partnerką. Więc zobaczymy, jak długo to potrwa. Poranek nadszedł szybko. Właściwie byłam zbyt niespokojna, żeby dużo spać. O czwartej w końcu zdecydowałam, że muszę wyjść pobiegać, mój wilk się zgodził. Wczesny bieg w lesie pomógł mi oczyścić umysł i uporządkować sprzeczne myśli. Tutaj wszystko układa się w całość. Próbowałem zebrać myśli na temat moich emocji. Czy byłem bardziej podekscytowany czy przestraszony, że do mnie dołączą? Planowałem zapytać Sierrę, czy w ogóle chce przyjść, ale dodanie chłopaków było czymś, o czym nigdy nie pomyślałem. Zawsze mieli swoje własne sprawy na głowie i byli zbyt zajęci, żeby sprawdzać, jak radzi sobie reszta stada lub jak trenuje. Wróciłem do domu o 5 po przebiegnięciu połowy patrolu granicznego i poszedłem zacząć śniadanie. To jedyna rzecz, którą robiłem w weekendy dla mojego brata i taty. Żaden z nich nie zwrócił na mnie uwagi ani nie podziękował, ale nigdy nic nie zostało, więc musiało być przynajmniej przyzwoite. Położyłem wszystko na talerzu i zostawiłem na wyspie, a potem zapukałem do drzwi Mateo, żeby upewnić się, że wstał i się szykuje.

„Hej śpiąca królewno, wstałaś?” śpiewam do niego. „Musimy się ruszyć, bo się spóźnimy, a tak naprawdę nie wiem, co Oliver robi ludziom, którzy się spóźniają, ani nie chcę się o tym przekonać na własnej skórze”.