Rozdział 002: Wbrew zasadom

Wendy, która w końcu zeszła z rusztowania, tym razem Jason zepchnął ją prosto w otchłań.

Te swobodne słowa jeszcze bardziej uwidoczniły relacjęłączącą te dwie osoby.

Henry nie był głupi, więc naturalnie zauważył, że coś jest nie tak.

"Ty……"

„To tylko drobiazg. Panno Smith, pamiętaj, żeby zabrać go po umyciu rąk następnym razem i nie zostawiaj go przy zlewie”. Jason zachowywał się uprzejmie, a każdy jego ruch był pełen dżentelmeńskiej postawy.

Serce podskoczyło Wendy do gardła i dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że na jej środkowym palcu brakuje pierścionka.

Potajemnie odetchnęła z ulgą i pośpiesznie wyjaśniła Henry'emu: „To pierścień. Zdjęłam go, kiedy myłam ręce, ale nie spodziewałam się, że młody pan go podniesie”.

Gdy tylko skończyła mówić, podświadomie spojrzała na schody, tylko po to, by odkryć, że mężczyzna dawno już wyszedł.

Henry uśmiechnął się, jego oczy były pełne czułości. „To tylko pierścionek. Możesz kupić inny, jeśli go zgubisz”.

„To był prezent, który mi dałeś...” Wendy zacisnęła usta. Jej słodki i uroczy wygląd był tym, co Henry'emu podobało się w niej najbardziej.

Był wdowcem od wielu lat i nigdy nie myślał o ponownym ożenku, ale zakochał się w Wendy od pierwszego wejrzenia pół roku temu na przyjęciu koktajlowym.

Wendy jest bardzo podobna do swojej żony, która zmarła wiele lat temu. Jest spokojna i cicha, a jednocześnie tak urocza jak lotos wyłaniający się z wody. Po bliższym poznaniu odniosłem wrażenie, że jest to dobra dziewczyna, posiadająca ogromną wiedzę na temat poezji i literatury.

Właśnie wtedy, gdy rodzina Smithów popadła w tarapaty, Henry w końcu poczuł dla nich współczucie.

„ Wendy , Jason nie ma złych intencji. Po prostu wypadek samochodowy kilka lat temu sprawił, że stał się trochę dziwny i…” W tym momencie Henry nagle złapał ją za ręce, „Muszę ci coś jasno powiedzieć”.

„Hm?” Wendy była lekko zaskoczona, a jej czułe oczy patrzyły na niego cicho.

„Nie jestem już młody, więc wciąż muszę rozważyć ponowne małżeństwo. Ale nie martw się, nie będę ignorował spraw rodziny Smith”.

Słowa Henry'ego trochę ją zaskoczyły. W końcu to Henry podjął inicjatywę, aby się oświadczyć, więc powinien być bardzo niespokojny.

Dlaczego teraz zmieniasz zdanie?

W tym momencie Henry powiedział: „Jest jeszcze jedna rzecz. Jason jest jedynym synem mojego najstarszego brata. Zanim odszedł, mój najstarszy brat wielokrotnie prosił mnie, abym się nim dobrze opiekował. Teraz jego zdrowie nie jest dobre, a ty przyszedłeś, aby...”

Zanim Henry zdążył dokończyć słowa, zadzwonił telefon.

Patrząc za odchodzącym Henrym, Wendy nie mogła powstrzymać się od uczucia zaskoczenia.

Co wspólnego ma jego „poślubienie” jej z ciałem Jasona?

Ale po namyśle uważam, że nie ma żadnej różnicy.

Dziś rodzina Smithów jest niczym samotna łódź w czasie burzy. Mogą uratować swoje życie tylko, trzymając się Henry'ego jak koła ratunkowego.

Ale wczorajsza próba zakończyła się porażką i nie wiem, jak to wytłumaczyć mojej matce.

Myśląc o tym, Wendy nie mogła powstrzymać bólu głowy.

*

Po śniadaniu Wendy musi jeszcze iść do pracy.

Obecnie pracuje w nowej firmie energetycznej, a jej szef Harry utrzymuje bliskie relacje z rodziną Stevena .

„Mistrzu, wkrótce muszę jechać do firmy, więc na razie...”

Ponieważ Henry na razie nie zamierza się z nią ożenić, nie będzie sprzeczne z zasadami, jeśli zamieszka ona tam bez pozwolenia.

Henry bardzo podziwiał jej zrozumienie: „Okej, cieszę się, że rozumiesz. Czy chcesz, żebym przywitał się z rodziną Hamad?”

Słychać, że Henryk teraz naprawdę traktuje ją jak swoją własną.

Wendy pokręciła głową, a na jej porcelanowej twarzy pojawił się lekki rumieniec. „Nie, Harry dba o swoich podwładnych”.

Henry spojrzał na niego z czułością. „Okej, idź i zabierz się do roboty”.

Wendy odetchnęła z ulgą i gdy tylko wstała, żeby wziąć torbę, usłyszała pogardliwy głos Jasona dochodzący z góry.

„ Ciociu, zepsuł mi się samochód, możesz mnie podwieźć?”

Wendy podniosła wzrok, gdy to usłyszała, i zobaczyła Jasona, który leniwie opierał się o poręcz schodów i patrzył na nią.

Nie wiem, czy to dlatego, że słowa Jasona były zbyt niepoważne, Wendy nie tylko wychwyciła tę dwuznaczność, ale nawet wyraz twarzy Henry'ego stał się nieco dziwny.

„Jason, Wendy jeszcze nie przyszła. Nie krzycz!” przypomniał Henry.

Jason uniósł kącik ust, przyłożył czubek języka do zębów i prychnął: „Jeśli nie „mała ciotka”, to jak mam ją nazywać? Nazywanie jej ciocią nie wydaje się stosowne. Panna Smith nie wygląda na aż tak starą...”

Powiedział to, ale jego wzrok był utkwiony w piersi Wendy, która trzęsła się i unosiła ze złości.

Na szczęście jego oczy były szczere, ale nie wulgarne.

Wendy lekko jęknęła i wymusiła słaby uśmiech. Miała zamiar odmówić, ale zobaczyła Jasona spokojnie bawiącego się birmańskim dzwonkiem na nadgarstku.

Słowa zacisnęły mu się na ustach.

„Jeśli to wygodne, mogę podwieźć młodego pana”.