บท 290

เสียงเปียโนอันไพเราะสะท้อนก้องไปทั่วห้องโถงอันกว้างขวาง แขกต่างรู้สึกราวกับว่าตนเองกำลังล่องลอยอยู่บนสวรรค์เมื่อเสียงเพลงพาพวกเขาย้อนเวลากลับไปในช่วงเวลาที่ไร้กังวล

แขกในห้องโถงหยุดพักและปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเสียงเพลงอันไพเราะที่บรรเลงโดยนักเปียโนฝีมือดี การแสดงซึ่งไม่เคยตั้งใจให้เป็นจุดเด่นของงานเลี้ยง กลับดึงดูดความสนใจของแขกราวกับว่าพวกเขามาชมการแสดงพิเศษของนักเปียโนชื่อดัง

อีกด้านหนึ่งของห้องโถง มีดวงตาสีฟ้าอมเขียวเป็นประกายอีกคู่หนึ่งจ้องมองชาร์ล็อตต์ด้วยความรักใคร่ ชายผู้นี้ดูเหมือนจะประหลาดใจและดีใจไปพร้อมๆ กัน