เมื่อยี่สิบเอ็ดปีที่แล้ว...
เป็นคืนวันเกิดอายุครบ 13 ปีของฉัน เป็นวันที่ฉันควรจะพักผ่อนกับเพื่อนๆ เราตั้งใจจะไปที่หุบเขาและก่อกองไฟ แต่มีบางอย่างผิดปกติ ฉันรู้สึกได้ ฉันอยู่แต่ในห้องและบอกพวกเขาว่าฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย
อารมณ์ของฉันกำลังสร้างความหายนะภายในตัวฉัน ราวกับว่าต้องการทางออกจากการจำกัดภายในร่างกาย
“ อเลฮานโดร มีอะไรเหรอ” เสียงอ่อนโยนของแม่ถามจากนอกประตู
“ปล่อยฉันไว้คนเดียวเถอะนะ” ความกลัว ฉันรู้สึกถึงความกลัว มีบางอย่างในตัวฉันกำลังเปลี่ยนแปลง ฉันจับขอบหน้าต่างและมองขึ้นไปที่ดวงจันทร์
“ ปล่อยเขาไปเถอะ เขาไม่คู่ควร” เสียงเย็นชาของพ่อดังขึ้น เขาเกลียดฉันมาตลอด ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไม
หัวใจของฉันเต้นแรงในอก ฉันเกลียดสิ่งนี้ ราวกับว่ามีบางอย่างกำลังกรีดร้องเพื่อขอให้เป็นอิสระ ฉันหลับตาลง พยายามสงบสติอารมณ์ แต่ก็ไร้ผล ฉันได้ยินทุกเสียง เสียงต่างๆ ทั่วทั้งบ้าน ทำไมเรื่องนี้ถึงเกิดขึ้น ฉันได้ยินทุกคำที่เป็นพิษที่ออกจากปากของพ่อขณะที่พวกเขาเดินจากไป
“ริคา รโด… เขาเป็นเด็ก ต้องมีบางอย่างผิดปกติแน่ๆ” แม่กระซิบกับพ่อขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปในห้องนอน
“ เขาเป็นสุนัขจรจัดที่ไม่เชื่อฟัง ไม่มีอะไรผิดปกติ” เขาเยาะเย้ย ความโกรธทำให้ฉันรู้สึกเร่าร้อน ทำไมเขาถึงเกลียดฉันมากขนาดนี้ หัวใจฉันเต้นแรงมาก พระจันทร์ทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ ทำไมคืนนี้ต้องเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง ตั้งแต่จำความได้ ฉันรู้สึกกระสับกระส่ายในคืนพระจันทร์เต็มดวง แน่นอนว่าฉันเป็นมนุษย์หมาป่า แต่ครั้งนี้ไม่ปกติ และฉันก็ไม่เคยมีหมาป่าด้วย
“ ฉันไม่ได้ดื้อรั้น” ฉันกระซิบ ฉันทำอะไรผิด ฉันพยายามทำตามมาตรฐานของเขาเสมอมา แต่ฉันก็ไม่เคยดีพอ
“ เขาเป็นขยะไร้ค่า คนนั้นจะต้องตายตั้งแต่ยังเด็ก เชื่อฉันเถอะ” คำพูดของเขาทำให้ฉันเดือดดาล เล็บของฉันจิกไปที่ขอบหน้าต่าง เสียงคำรามคำรามดังออกมาจากริมฝีปาก ฉันเห็นหน้าแดงเมื่อฉันหันไปทางประตู ฉันไม่อยากได้ยินเรื่องนี้อีกแล้ว
ฉันดึงประตูเปิดออกและพุ่งไปที่ห้องพ่อแม่ของฉัน คำพูดที่ขัดแย้งแต่ละคำที่ออกจากริมฝีปากของพ่อทำให้ฉันโกรธมาก ฉันเปิด ประตูของพวกเขาโดยไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่าฉันได้ถอดมันออกจากบานพับ
แม่ของฉันกรี๊ดและพ่อก็ดูตกใจ
“ นี่มันเรื่องอะไรกัน…” เขาพูดกระซิบมองมาที่ฉัน ฉันจ้องมองเขาด้วยความรู้สึกเจ็บปวดแสนสาหัส กระดูกของฉันรู้สึกเหมือนถูกเผาและแตกหัก
“ ฉันไม่ใช่ขยะ! ฉันไม่ใช่คนดื้อ!” ฉันคำรามโดยไม่สนใจความเจ็บปวด ฉันจำเสียงตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำและไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ตาของพ่อเบิกกว้างขึ้นเมื่อเขาก้าวถอยหลังและมองขึ้นมาที่ฉัน ฉันขมวดคิ้ว ทำไมเขาถึงมองขึ้นมาที่ฉัน เขาสูงกว่าฉัน
“ ไอ้โง่! แกกล้าดียังไง! แกเป็นตัวอะไรวะ!” พ่อคำราม เขาคืออัลฟ่า
เขาเกลียดที่คำสั่งอัลฟ่าของเขาไม่เคยได้ผลกับฉัน ฉันรู้ว่าเป็นเพราะเหตุผลนั้น เหตุผลที่เขามักจะเอาชนะฉันเมื่อฉันไม่เชื่อฟังเขา เพื่อ แสดงให้ฉันเห็นว่าเขาแข็งแกร่งกว่า แต่ทำไม มันเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ
“ฉันไม่ได้ไร้ค่า ทำไมคุณถึงเกลียดฉันมากขนาดนั้น!” ฉันคำราม ฉันจำเสียงตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ
“ ผมบอกคุณแล้วว่าเขาเป็นตัวประหลาด…” พ่อกระซิบด้วยความรังเกียจและดูถูกอย่างชัดเจนในน้ำเสียงของเขา ความโกรธปะทุขึ้นภายในตัวผม และผมก็พุ่งเข้าหาเขา
มันรู้สึกเหมือนฝันร้าย ฉันมองเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ ฉันเห็นอุ้งเท้าขนสีดำที่มีกรงเล็บยาวข่วนพ่อของฉัน ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็สงบลง แล้วทันใดนั้น ทุกอย่างก็มืดลง
เมื่อฉันฟื้นขึ้นมา ฉันยืนเปลือยกายอยู่ในห้องนอนของพ่อแม่ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นห้องในชนบทที่เคยเป็นฤดูร้อน แต่ตอนนี้กลายเป็นฝันร้ายไปแล้ว ชิ้นส่วนร่างกายที่ฉีกขาดเกลื่อนห้องและเลือด รอยเล็บเปื้อนไปทั่วผนังและพื้นทุกตารางนิ้ว กลิ่นเลือดสีทองแดงที่รุนแรงทำให้บรรยากาศในอากาศมัวหมอง ฉันเซถอยหลัง ความสยองขวัญเข้าครอบงำฉัน ฉันมองไปที่มือของตัวเอง มือที่เปื้อนเลือด ฉันมองดูพื้น ฉันจำได้ว่าฉันทำร้ายพ่อ แต่แล้วแม่ล่ะ ฉัน รีบวิ่งข้ามห้องไปอีกด้านหนึ่ง ของเตียงที่คว่ำอยู่ หยุดเดินเมื่อเห็นมือที่วางอยู่บนพื้นสวมแหวน แหวนของแม่ มือของแม่ ไม่… ฉันจะทำร้ายแม่ได้อย่างไร” ไม่ ไม่ ไม่ หัวใจของฉันเต้นแรงในอก และฉันหวังว่าจะย้อนเวลาได้
ฉันเคยทำแบบนี้ ฉันฆ่าพ่อแม่ตัวเองและไม่รู้ว่าทำได้ยังไง แต่สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนคือพ่อพูดถูก ฉันเป็นตัวประหลาด เป็นตัวประหลาดของธรรมชาติ ไม่ว่าฉันจะเปลี่ยนไปเป็นอะไรก็ตาม มันก็ไม่ปกติ
นั่นคือกะงานแรกของฉัน ครั้งแรกที่ฉันพรากชีวิตใครสักคน แต่ยังไม่ใช่ครั้งสุดท้าย
