คิอาร่ายืนอยู่หน้าแท่นบูชาด้วยความตื่นเต้นสำหรับวันที่เธอรอคอยมาตลอดชีวิต วันนี้เธอจะกลายเป็นภรรยาของผู้ชายที่เธอชื่นชมและรักมาตลอดชีวิตอย่างเป็นทางการ!
“คุณ แอชเชอร์ ฮักซ์ลีย์ ยอมรับให้คิอาร่า แอนเดอร์สันเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายและรักเธอจนวันตายหรือไม่” รอยยิ้มอันน่าตื่นเต้นปรากฏบนริมฝีปากของคิอาร่าเมื่อได้ยินคำพูดของบาทหลวง
“ฉันปฏิเสธคุณ คิอาร่า แอนเดอร์สัน” น้ำเสียงของเขาเย็นชาและดวงตาสีแดงก่ำจ้องเขม็งขณะที่เขาปฏิเสธคิอาร่าต่อหน้าแท่นบูชา ก่อนที่เขาจะจากไป ทำให้ทุกคนตะลึง
คิอาร่ารู้สึกว่าโลกทั้งใบของเธอพังทลายลง ขณะที่เธอยืนนิ่งด้วยความอับอาย มองเห็นแอชเชอร์ ฮักซ์ลีย์จากไปจากเธอ
เธอไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับการจากไปของอาเชอร์ได้ และในเวลาเดียวกัน เธอไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอคิดว่าอาเชอร์รักเธอสุดหัวใจเช่นเดียวกับที่เธอรัก
“เดี๋ยวนะ….” คิอาร่าพึมพำ แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอเลย
น้ำตาอันขมขื่นไหลออกมาจากดวงตาของคิอาร่าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ขณะที่เธอเห็นทุกคนเริ่มทยอยออกไป
ในที่สุดห้องโถงใหญ่ก็เหลือเพียงสี่คน รวมถึงคิอาร่าด้วย เปาโล แอนเดอร์สันเดินเข้าไปหาลูกสาวของเขา
“พ่อ…” คิอาร่า คิดว่าพ่อของเธอต้องการปลอบใจเธอ แต่เธอกลับรู้สึกเจ็บแปลบที่แก้ม พ่อของเธอตบหน้าเธอ!
“แกเป็นเด็กไร้ประโยชน์! แกควรจะเป็นเหมือนน้องสาวของแกมากกว่า ดีที่สุดคือแกควรหายตัวไปจากโลกนี้แล้วไม่กลับมาที่คฤหาสน์อีกเลย ฉันไม่อยากจะเชื่อด้วยซ้ำว่าแกเป็นลูกสาวของฉันอีกแล้ว” เปาโลหันหลังให้กับเธอ “แกก็ไร้ประโยชน์เหมือนแม่แกนั่นแหละ” เขาพูดก่อนจะจากไป
“แม่เลี้ยง”* คุณนายเทสซี โคลอี โปรดช่วยฉันขอร้องพ่อด้วย” คิอาร่าคุกเข่าลงขณะที่เธอวิงวอนแม่เลี้ยงและน้องสาวต่างมารดาของเธอ
เนื่องจากแอชเชอร์ทอดทิ้งเธอโดยไม่มีคำอธิบาย เธอจึงมีเพียงครอบครัวของเธอเท่านั้นที่สามารถหันไปพึ่งได้
เทสซี่รู้สึกยินดีมากที่ได้เห็นสภาพที่น่าสังเวชของคิอาร่า “ฉันบอกคุณแล้ว คิอาร่า แต่คุณไม่ฟัง” เธอจับคางของคิอาร่าอย่างหยาบคายขณะพูด “แอชเชอร์ ฮักซ์ลีย์สมควรได้รับคนที่ดีกว่าอย่างโคลอี้ของฉัน ไม่ใช่คนที่ไร้ประโยชน์และอ่อนแออย่างเธอ ถ้าเธอฉลาด ก็ทำตามที่พ่อบอกแล้วไม่ต้องกลับมาอีก” “แถมเธอเหม็นอีกด้วย” เทสซี่ถอดถุงมือที่เธอสวมอยู่ก่อนจะโยนใส่หน้าคิอาร่า “ ไปกันเถอะ โคลอี้ ไปกันเถอะ เธอติดเชื้อได้” เทสซี่เสริมก่อนจะจากไปพร้อมกับโคลอี้ที่รู้สึกภูมิใจในตัวเองมาก
เมื่อ Kiara จากไป Asher Huxley ก็คงสังเกตเห็นเธอ (Chloe) ในที่สุด
“พวกเขาทำแบบนี้กับมนุษย์คนอื่นได้ยังไง” คิอาร่าพยายามจะยืนขึ้น แต่เพราะเธออ่อนแอและเจ็บปวดมาก เธอจึงล้มลงและร้องไห้ไม่หยุด
“แม่ พวกเขาทรยศฉัน ฉันทำอะไรกับพวกเขาถึงได้สมควรได้รับสิ่งนี้ พวกคุณตายและทิ้งฉันให้ต้องทนทุกข์อยู่ในโลกใบนี้!” คิอาร่าหยุดน้ำตาไหลไม่ได้ เธอกำมือแน่นที่หน้าอกและถูชุดแต่งงานไปมา
คิอาร่าจำได้อย่างแม่นยำว่าแม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอ (คิอาร่า) ดำเนินไปอย่างราบรื่น แต่หลังจากที่ลิลี่ แม่ของเธอเสียชีวิตอย่างลึกลับ บริษัทต่างๆ ที่เป็นของแม่เธอก็ถูกยึดครองและโอนไปยังเปาโล พ่อของเธอ
ยังไม่ถึงสัปดาห์เลยนับตั้งแต่แม่ของคิอาร่าเสียชีวิต และเปาโลก็พานายหญิงและลูกสาวของเธอกลับมาที่คฤหาสน์
ตั้งแต่นั้นมา ชีวิตของคิอาร่าก็แสนจะน่าสมเพช และมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้โลกอันมืดมนของเธอสว่างขึ้น ทรยศและทอดทิ้งเธอ
"ฉันทำอะไรผิดถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้" คิอาร่าถามอีกครั้ง แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครอยู่ที่นั่นเพื่อตอบ คำถามอันสิ้นหวังของเธอ
นี่คือวันที่คิอาร่าไม่เคยลืม วันนี้เป็นวันที่เธอต้องการการดูแลและการสนับสนุนจากครอบครัวมากที่สุด แต่พวกเขากลับหันหลังให้เธอราวกับว่าเธอเป็นคนแปลกหน้า
เธอค่อย ๆ ยืนขึ้นและเดินออกจากโถงที่ว่างเปล่า
เหมือนกับที่เปาโลพูดไว้ คิอาร่าไม่ได้กลับไปที่คฤหาสน์ ไม่ใช่เพราะเธอยังกลัวเขา แต่เพราะเธอสาบานว่าจะไม่กลับไปในสภาพอ่อนแอ คิอาร่าเช่าอพาร์ตเมนต์ที่ดูเก่ามากเพราะเธอไม่มีเงินพอจะใช้จ่าย ตอนนี้เธออยู่คนเดียว ดังนั้นการจัดการจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเธอ
(ภายในอพาร์ตเมนต์)
"พ่อ คุณไม่เพียงแต่ทรยศต่อแม่ของฉันเท่านั้น แต่คุณยังทรยศต่อฉัน ลูกสาวของคุณอีกด้วย ฉันโง่พอที่จะเป็นหุ่นเชิดของ ภรรยาใหม่ที่น่ารักของคุณและน้องสาวต่างแม่ของฉัน" "คุณเอาทุกอย่างไปจากแม่ของฉัน! คุณใช้เงินที่แม่ของฉันหามาอย่างยากลำบากเพื่อผู้หญิงคนอื่นและปล่อยให้ฉันต้องทนทุกข์ได้อย่างไร! ฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดพวกคุณทุกคน" ดวงตาสีอำพันของเธอเริ่มมีน้ำตาและแดงก่ำแล้ว
แต่เธอปฏิเสธที่จะปล่อยให้น้ำตาหยดอื่นไหลออกมาจากดวงตาของเธออีก
“พวกคุณทุกคนจะต้องชดใช้กรรมที่ปฏิบัติกับฉันแบบนี้แน่นอน และสำหรับคุณ แอชเชอร์ ฮักซ์ลีย์ ฉันจะกลับมาอย่างแข็งแกร่งและทรงพลัง และชดใช้ความอับอายที่คุณทำให้ฉัน” “บลาร์ก!” เธอปิดปากอย่างแรงเมื่อรู้สึกอยากอาเจียนขึ้นมาอย่างกะทันหัน
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นสองครั้งก่อนที่เธอจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเก่าๆ แล้วอาเจียน
“ไม่… ไม่ เป็นไปไม่ได้” เธอวางมือลงบนหน้าท้องอันผอมบางของเธอ ก่อนจะรีบวิ่งออกจากอพาร์ตเมนต์ไปโรงพยาบาล
“บอกฉันหน่อยสิหมอ” “บอกฉันหน่อยเถอะว่านี่ไม่จริง” คิอาร่าร้องขอ
“ยินดีด้วยสาวน้อย คุณกำลังจะเป็นแม่แล้ว” คุณหมอตื่นเต้นแทนคิอาร่าเมื่อเขาประกาศให้คิอาร่าทราบ
สำหรับเขาแล้ว จริงๆ แล้วเขาคิดว่าคิอาร่ากำลังทำตัวแบบนี้เพราะเธอ ตื่นเต้นที่จะได้เป็นแม่ จริงๆ
“นี่มันเรื่องบ้าๆ ฉันจะท้องได้ยังไงในเมื่อคนคนนั้นปฏิเสธฉัน!” เธอผลักหมอออกไปแล้ววิ่งออกจากโรงพยาบาล
“ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นกับฉัน ทำไมนะ ฉันไม่คิดว่าฉันจะอยู่ที่นี่ต่อไปได้อีกแล้ว… ฉันควรออกไปดีกว่า” นี่เป็นการตัดสินใจที่ยากจริงๆ สำหรับคิอาร่า แต่เธออยากออกไปมากกว่าที่จะต้องเผชิญกับการตบหน้าแบบนี้
