Brax
Indy pozwala Amy ciągnąć się przez rozpadające się korytarze. Trzymam się blisko, gotowa wyrwać Indy, gdy tylko coś się zmieni. Dusza Amy jest w rozsypce. Wiedziałam, że pomaga, ale nadal jej nie ufałam.
Są pęknięcia, a potem są dziury i niestety reszta duszy Amy jest nimi usiana. Jest bardziej niż złamana, najgorsza, jaką widziałem od dawna. To, że wciąż żyje, jest imponujące, ale Neah nauczyła mnie, że krew Kitsonów jest silna i że bez względu na to, jak blisko krawędzi się znalazła, zawsze znajdowała drogę powrotną. Ale taka była Neah.
Ale to nadal nie czyniło Amy godną zaufania.
Amy nuci sobie pod nosem, idąc kolejnym korytarzem, nieświadoma naszej chęci wydostania się z tej dziury,
Zatrzymując się, Indy szeroko otwiera oczy, patrząc na Amy. „Musimy iść dalej” – szepcze Indy, gestem dając jej znak, żeby szła dalej.
„Malutka, jesteśmy tutaj” – mruczy Amy, uśmiechając się do kamiennej ściany. Puszcza rękę Indy’ego i przesuwa cienkie palce po ścianie, jakby czegoś szukała.
„Tajne drzwi” – mruczy Klaus do białego Wilka. „Tak jak tamten”.
Nucenie Amy staje się głośniejsze, gdy kuca. Przesuwa palcami po rowkach kamieni, niemal jakby liczyła.
Wpychając kamień, zapada się w ścianę, a coś wskakuje na swoje miejsce. Pojawia się grzbiet w kształcie drzwi, a gdy się cofa, dźwięk kamienia trącego o kamień wypełnia wąski korytarz.
Amy śmieje się do siebie, stojąc. Obraca się, jej uwaga skupia się wyłącznie na Indy. „Twój dom, mała dziewczynko”.
Klaus spojrzał na mnie, a ja wzruszyłam ramionami. Amy wierzyła, że Indy to Samara, chociaż porzuciła Samarę po urodzeniu. Czy Amy nie pamiętała koloru oczu swojej córki ani innych cech?
Wiem, że matka Dorothy rozpoznałaby nasze córki, patrzyłem, jak mój pierwszy oficer wsysał każdy cal naszej córki, zapamiętując każdy szczegół. Gdyby tylko mogła teraz zobaczyć naszą małą dziewczynkę.
Albo może Amy balansowała na krawędzi i w przeciwieństwie do Neah, nie mogła wrócić. Jakoś uwięziona, zawieszona między życiem a śmiercią.
Indy jako pierwsza wślizguje się przez wąskie drzwi, a Amy podąża za nią, zaczynając znów nucić.
„Chłopaki, musicie to zobaczyć!” woła Indy.
Po kolei przechodzimy przez wąskie drzwi do jeszcze mniejszego przejścia. Moje ramiona przyciśnięte do obu ścian, gdy przesuwam się do przodu. Przepycham się przez wiszące ubrania i wpadam do dobrze oświetlonej sypialni, gdzie Indy wydaje się być zdumiona, gdy się obraca, chłonąc wszystko. Jest jasno i przewiewnie w porównaniu z jej domem.
„To jest piękne!” ćwierka.
Śmiesznie wysokie sklepienia łukowe ze ścianami usianymi kolorowymi witrażami. Nie widziałem tego z zewnątrz, prawie jakby to była jakaś tajna część zamku, albo może o to chodziło. Kto wie, jak działają Serkan i Thalia?!
Pokój ewidentnie nie był używany od jakiegoś czasu. W każdym kącie pojawiały się pajęczyny, a każda powierzchnia była pokryta grubą warstwą kurzu. Miało to sens, jeśli to był pokój Amy.
„Czy to twój pokój?” Klaus pyta Amy, gdy Orion zaczyna barykadować główne drzwi przypadkowymi meblami.
Amy klepie się po piersi i kiwa głową do Klausa z uśmiechem: „Moja”.
W tym świetle jej skóra ma dziwny odcień szarości i widzę, jak mruży oczy, gdy światło słoneczne pada na jej twarz. Lata spędzone w zamknięciu głęboko w zamku zrobiłyby to każdemu.
„Czy Thalia wie o przejściu?” – pytam.
„Czarownica!” – warknęła Amy, wykrzywiając usta ze złości.
Indy bierze Amy za ręce i mówi: „Wiemy. Czy ona wie o tajnym przejściu?”
