Punkt widzenia Sihany
Miałem jeden dzień do ukończenia dwudziestu jeden lat, kiedy mogłem opuścić piekielną norę, którą nazywałem stadem i żyć jako samotny wilk. W wieku osiemnastu lat wilki są uważane za dorosłe, ale samotne wilki są rzadkością, ponieważ życie bez więzów stada może doprowadzić wilka do szaleństwa. Nasze prawa zabraniają wilkom poniżej dwudziestego pierwszego roku życia życia w pojedynkę, aby utrzymać populację łobuzów pod kontrolą.
„Jutro, Rena, ty i ja opuścimy to piekło i znajdziemy prawdziwy dom”. Pogłaskałem futro błąkającego się czarnego wilka, który rok temu został moim przyjacielem.
„Co ty tu robisz, leniuchując?” Ostry głos przeciął spokojne powietrze za domem stada. „Czy trzymamy cię tutaj, żebyś marnował nasze powietrze?” Pospiesznie podniosłem się na nogi, gdy Felicity podeszła do mnie. „Ty, artykuł bez wartości handlowej!” Moja twarz gwałtownie przechyliła się na bok i potknąłem się, gdy jej dłoń uderzyła w mój lewy policzek w donośnym policzku.
„Mam przerwę”. Oburzenie zabrzmiało w moim głosie, gdy przytuliłam swój policzek. „Zasługuję na odpoczynek po nieprzerwanej pracy przez dwanaście godzin –” Kolejny policzek przerwał mi.
„Ta brudna suka!” krzyknęła, czerwona na twarzy. „Jak śmiesz mi odpyskować?” Podeszła bliżej, ale zatrzymała się, gdy Rena warknęła nisko w gardle.
„Rena, odejdź” – ostrzegłam moją przyjaciółkę. Wycierpiała już wystarczająco dużo okrutnych tortur dla mojego dobra, a jednak za każdym razem, gdy ją zmuszałam, żeby odeszła, wracała do mnie.
W przeciwieństwie do mnie. Rena była zwykłym wilkiem, a nie zmiennokształtnym. Nie mogłem stwierdzić, czy mnie rozumiała, kiedy mówiłem jej, żeby opuściła stado, znalazła sobie inne miejsce lub została w ukryciu. Zawsze stała obok mnie i zawsze kończyło się to tym, że została zraniona.
„Ty i ten twój głupi kundel” – mruknęła Felicity, patrząc na Renę, która warczała, a intensywność dźwięku rosła z upływem czasu. „Cokolwiek” – przewróciła oczami, udając, że dźwięki wydobywające się z gardła Reny jej nie przerażają. „Zgłaszam cię mojemu ojcu”. Po tych słowach minęła mnie, uderzając mnie ramieniem na tyle mocno, że się potknęłam.
„Rena, nie –” Nie oglądając się za siebie, wiedziałam, co się wydarzy. Rena rzuciła się na Felicity, wbijając pazury w jej ramię, gdy druga dziewczyna próbowała się przesunąć. „Zejdź z niej. Wpadniesz w kłopoty!” Moje oczy przeskanowały miejsce. Nie mogłam nic usłyszeć, ale z zapachem krwi unoszącym się w powietrzu, ludzie wkrótce tu będą.
„Rena –” krzyknęłam głosem zdławionym emocjami. „Proszę –” Jeśli mogła mnie zrozumieć, nie dała po sobie poznać. Walczyła z Felicity jak wściekły pies. Córka Alfy zmieniła się w swojego brązowego wilka, ale brakowało jej morderczego zamiaru, by walczyć z Reną, która walczyła jak szalone zwierzę gotowe zabić.
„Felicity!” Głos zagrzmiał za mną. Odwróciłam się i stanęłam twarzą w twarz z Kade’em, który podbiegł do walczących wilków. Dwóch innych podążyło za nim i rozdzieliło walczących w ciągu kilku sekund.
„Co zrobiłeś?” Wyraz twarzy Kade’a sprawił, że przełknęłam ślinę, cofając się. Spojrzał na mnie czerwonymi oczami, robiąc krok do przodu, podczas gdy ja znów się cofnęłam.
„Kade” – krzyknęła Felicity z nieszczęsnym pociągnięciem nosem, gdy mężczyzna narzucił na nią płaszcz. „Ona nasłała na mnie tego agresywnego wilka”. Wycelowała w mnie drżącym palcem.
„To nie to, co się stało. Ona celowo na mnie wpadła, a Rena broniła –” Rzuciłam się, żeby argumentować za moją przyjaciółką.
„Dość”. Wzdrygnęłam się na lodowaty jad w tych słowach. „Dlaczego nie możesz zostać na dzień, nie sprawiając kłopotów?” Warknął mi w twarz. „Co zyskasz, krzywdząc Felicity?” Objął siostrę i przytulił ją do siebie.
Powiedziałabym coś w swojej obronie, ale nikt mi nigdy nie uwierzył. Moje słowa nie miały nic wspólnego ze słowami Felicity. Prawdę mówiąc, gdyby przyszedł zobaczyć, jak mnie okłada pięściami, mając tylko zadrapanie na twarzy, to byłaby moja wina. Felicity była drogocenną córką Alfy i ukochaną członkinią stada, podczas gdy ja byłam nieszczęsną córką omegi Bety, niegodziwym dzieckiem, które zabiło swoją matkę. Te traktowania nie były dla mnie nowością. Całe życie spędziłam, próbując zdobyć ich miłość, ale teraz się poddałam. Ich bolesne słowa już mnie nie ruszały. Po dwudziestu jeden latach znoszenia ich, jeden ostatni dzień nic dla mnie nie znaczył.
„Przepraszam”. Pochyliłam głowę, powstrzymując łzy, które groziły wylaniem się z moich oczu. Całe Silver Moon widziało już wystarczająco dużo moich łez. Nie zasługiwali na satysfakcję z oglądania mnie złamanego po raz ostatni.
„Przepraszaj za wilka, którego właśnie zabiłeś”. Krew zastygła mi w żyłach na te słowa wypowiedziane z wrogością i twardym spojrzeniem. „Utnij mu głowę”. Wydał rozkaz mężczyznom stojącym w gotowości za nim.
„Nie, nie Rena! To był mój błąd –” krzyknęłam, nie mogąc powstrzymać łez, gdy usłyszałam jęki Reny. Dwóch potężnych mężczyzn odciągnęło moją przyjaciółkę, gdy walczyła. „To był mój błąd”. Próbowałam biec za nimi, aby pomóc Renie moimi bezużytecznymi rękami, ale Kade mnie powstrzymał. „Zostań”. Rozkazu Alfy nie można było zignorować dla żadnego wilka pod ich dowództwem. Kiedy Kade przemówił głosem Alfy, moje ciało posłuchało, zmuszając mnie do stania w miejscu.
„Proszę, ona jest jedyną, jaką mam. Obiecuję – obiecuję, że nigdy więcej nie sprawię kłopotów. Nigdy więcej nie sprawimy kłopotów, jeśli ty – błagałam, nogi pode mną zacisnęły się.
„Zamknij się, sprawiasz mi ból głowy” – warknął, odgarniając włosy z twarzy i trzymając Felicity, która udawała, że jest ranna. Rany na jej rękach zrastały się dzięki jej krwi Alfa, ale ona oddychała ciężko przez usta, udając.
„Twoja kara zostanie ustalona później” – powiedział. Felicity podniosła głowę odrobinę, by uśmiechnąć się do mnie z politowaniem, po czym wróciła do swojej bezwładnej pozycji w ramionach brata. „Dałam ci wiele szans na pozbycie się tego psa, ale ty go zatrzymałeś. Jej krew jest na twoich rękach”. Spojrzałam na moje drżące dłonie, gdy odchodził, zostawiając mnie z tymi słowami, które ciążyły mi i miażdżyły moją duszę.
Odległy wycie mojego przyjaciela rozbrzmiało w moich uszach i rozmroziło mi nogi. Drżałem od stóp do głów, gdy biegłem, podążając za ostrym zapachem krwi, który należał do mojego jedynego towarzysza. Niestety. Wpadłem na mojego przełożonego, gdy zbiegałem z rogu.
„Tam jesteś”. Złapała mnie za rękę. „Twoja trzydziestominutowa przerwa skończyła się dziesięć minut temu. Co ty tu jeszcze robisz?” Mówiąc to, pociągnęła mnie za sobą. „Nie przejmuj się tym. Jest wiele rzeczy do zrobienia, czy zapomniałeś, że będziemy przyjmować gości od dziś wieczorem?” Złapała mnie za rękę i wciągnęła z powrotem do domu stada.
„Pani –” Próbowałem ją strząsnąć, ale jej uścisk na mojej ręce był żelazny. Straciła panowanie nad sobą, kiedy próbowałem ją strząsnąć po raz drugi.
„Nie ma czasu na twój dramat!” – warknęła, a wszelkie uprzejmości wyparowały z jej tonu. „Mamy zbyt wiele do zrobienia w ramach przygotowań do jutrzejszego przekazania władzy. Jeśli nie będziesz się zachowywał, będę musiała wezwać Betę” – zagroziła, grożąc mi palcem przed twarzą.
„Ale mój przyjacielu…” Spojrzałem w kierunku, z którego dobiegał krzyk Reny.
Spodziewałam się, że Beta Maria zrozumie, co czuję w tej sytuacji, ponieważ była jedyną osobą w tym stadzie, która okazywała mi odrobinę uczucia. Może być surowa i skupiona na pracy przez cały czas, ale od czasu do czasu okazywała mi empatię. Miałam nadzieję, że to będzie jeden z takich momentów.
„Ten wilk nie żyje!” warknęła, kładąc ręce na biodrach. „Chcesz pójść za nim?” zażądała, jej oczy błyszczały niecierpliwością. „Jeśli chcesz zachować głowę, musisz wrócić do pracy. Kade ma zostać naszym Alfą. Jutro nastąpi nowy świt dla stada Silver Moon. Wszyscy musimy wykonywać swoją pracę, chyba że chcesz obrazić obecnego Alfa i jego Lunę”, ostrzegła mnie.
Skinęłam głową ze zrozumieniem, ale nie rozumiałam. Nie do końca. Dlaczego nie mogłam opłakiwać mojego przyjaciela, którego właśnie straciłam, bo musiałam zorganizować przyjęcie dla kogoś, kogo nienawidziłam!?
„Jeśli porzucisz swoje obowiązki, będziesz cierpieć jeszcze bardziej, a jestem pewna, że wilkowi by się to nie spodobało”. Maria poklepała mnie po ramieniu. „Zachowaj ją w swoim sercu i opłakuj ją później. Teraz musisz zająć się swoimi obowiązkami”.
Łatwo było jej doradzać mi w sytuacji, w której nie miała żadnego doświadczenia. Jak łatwo było jej powiedzieć mi, żebym odłożyła żałobę i kontynuowała obowiązki niewolnika dla stada, które nigdy nie doceniło mojej ciężkiej pracy. Przez całe życie wyginałam się do tyłu dla tego stada, mając nadzieję, że pewnego dnia zobaczą moje poświęcenia i docenią mnie. Oddałam wszystko - swoją osobę i godność - aby zadowolić tych ludzi, ale jedyne, co zrobili, to zabrali więcej, niż mogłam dać, obnażyli mnie i ukarali za zbrodnie, których nie popełniłam. Moja Rena umarła za nic.
Moje serce bolało. Ból miażdżył mnie od środka, gdy poszedłem do pralni, aby kontynuować moją pracę jako niewolnik tego stada. Pomimo tego, że mój ojciec był Betą tego stada, nigdy nie pozwalali mi na żaden luksus. Żyłem z dnia na dzień, tak długo, jak pamiętam, żyjąc jako osierocony niewolnik, pomimo wysokiego statusu mojego żyjącego ojca.
Przez następne siedem godzin musiałem prasować prześcieradła i zanosić je do pokoi gościnnych. Moje łzy rozpryskiwały się na więcej niż jednym prześcieradle, gdy kładłem łóżko w ponad dwudziestu pokojach, przygotowując się na przybycie gości zaproszonych na świętowanie sukcesji Kade'a jako Alfy.
Im dłużej pracowałem, tym więcej łez płynęło mi z oczu. Moje kończyny były zmęczone, ale mój smutek i żal napędzały moją pracę. Ciężar na mojej piersi dusił mnie i czułem potrzebę ucieczki, zostawienia wszystkiego za sobą i nigdy nie oglądania się za siebie. Jednak strach przed staniem się łotrem sprawił, że kontynuowałem pracę. Dopóki nie byłem wystarczająco dorosły, aby przetrwać jako samotny wilk, byłem narażony na duże ryzyko, że zdziczeję, jeśli opuszczę swoje stado.
Zmieniłem ostatnie prześcieradła po północy i zszedłem na dół do swojego pokoju na chwiejących się nogach. O czwartej rano, za mniej niż cztery godziny, Maria spodziewała się, że będę w kuchni, aby dołączyć do przygotowań do śniadania dla stada.
Wchodząc do mojego ciemnego i zagraconego pokoju, zobaczyłam Kade'a rozciągniętego na moim łóżku z zaciśniętym gardłem.
