To był zwykły dzień w Dusktown, ale nie dla jednego konkretnego centrum handlowego. Jego parking był ogrodzony, a ciało przykryte białym materiałem leżało na środku parkingu. Grupa ludzi stała wokół ciała, czekając, aż policjanci przeprowadzą przesłuchanie.
„Wiem, kto jest zabójcą, proszę pana!” Młody chłopiec w wieku czterech lub pięciu lat przecisnął się przez tłum i pociągnął mężczyznę, którego funkcjonariusze nazywali „liderem”.
Christopher spojrzał w dół i ze zdziwieniem zobaczył, że zatrzymał go tak uroczy chłopiec.
Miał na sobie biały dres, a jego twarz była idealnie wyrzeźbiona. Jego oczy były duże, okrągłe i błyszczące, a skóra nieskazitelna i jasna. Każdy, kto by go zobaczył, chciałby go pocałować.
Christopher cierpliwie przykucnął i uklęknął na jedno kolano. Zapytał łagodnie: „Czy tak? Powiedz mi, co widziałeś”.
„Nic nie widziałem, ale mogę zgadnąć, co się stało”. Podniósł palec i wskazał na tłum. „Zabójcą jest ta pani w białym kapeluszu”.
Christopher spojrzał tam, gdzie wskazywał chłopiec, i zobaczył kobietę w średnim wieku, która patrzyła na niego z paniką i gniewem. „To bzdura, ty smarkaczu!” Spojrzała na Ch. Ristophera. „Panie policjancie, nie możesz go słuchać. To tylko czteroletnie dziecko. Nie może nic o tym wiedzieć”.
„Mój brat nie skłamał”. Wyszedł kolejny uroczy chłopiec. Miał na sobie ten sam rodzaj dresu, co jego brat, choć kolor był inny. Jego brat miał na sobie biały, a jego dres był czarny. „Cześć, panie. Jestem Taylor. Quincy Taylor. A to mój brat, Joel”. Podszedł do Christophera i wyciągnął rękę, przedstawiając się.
Cóż, ci chłopcy są przedwcześnie dojrzali. Christopher był rozbawiony i zabawiał chłopca, ściskając mu dłoń. „Miło cię poznać”.
„Mój brat nie jest kłamcą, panie. Ta pani w białym kapeluszu jest zabójcą.” Quincy spojrzał poważnie na Christophera.
Christopher zauważył, że coś jest nie tak z tą kobietą, ale chciał wiedzieć, dlaczego dzieci są tak pewne, że to ona jest zabójczynią. Zapytał, zainteresowany: „A skąd jesteś taka pewna, że to ona jest zabójczynią?”
„Bo dzisiaj nie ma słonecznego dnia, a ona nosi czapkę, która ma ją chronić przed słońcem. A to jest podziemny parking. Tutaj prawie nie ma światła, a ona nadal nie zdejmuje czapki” — powiedział Joel słodko.
„I ubiera się nienagannie, co oznacza, że lubi się stroić. Jednak tak naprawdę łączy sukienkę z czapką, którą normalnie nosi się podczas uprawiania sportów na świeżym powietrzu. Ludzie, którzy lubią się stroić, nigdy nie dopasowują swoich strojów w ten sposób. Innymi słowy, czapka i sukienka nie są częściami tego samego zestawu. Nosiła czapkę w pośpiechu” – odpowiedział poważnie Quincy.
