„Uhm... mam się rozebrać i najpierw położyć na łóżku czy... najpierw pomóc ci się rozebrać?” Cherise Shaw zapytała ostrożnie, stojąc w drzwiach łazienki z ciałem owiniętym ręcznikiem. Była to jej noc poślubna.
Mężczyzna poruszający się na wózku inwalidzkim, z oczami zawiązanymi czarną jedwabną opaską, od tej pory miał być jej mężem.
To był pierwszy raz, kiedy widziała go osobiście i był przystojniejszy niż na zdjęciach. Mężczyzna miał wyraźne rysy twarzy, ostry nos i gęste brwi. Jego wysoka i szczupła sylwetka pasowała do wizerunku mężczyzny marzeń Cherise. Ale niestety, był niepełnosprawnym, niewidomym mężczyzną.
Niektórzy oskarżali Damiena Lenoira o bycie pechowcem, który spowodował śmierć jego rodziców, gdy miał dziewięć lat, i śmierć jego starszej siostry, gdy miał trzynaście lat. Co więcej, jego trzy narzeczone odeszły jedna po drugiej.
Kiedy po raz pierwszy usłyszała plotki, Cherise była zastraszona, ale jej wujek, Elvis Shaw, twierdził, że rodzina Lenoir sfinansuje leczenie jej babci, Mary Dawson. Dla dobra Mary była gotowa podjąć ryzyko.
Nie widząc żadnej odpowiedzi od Damiena, Che pomyślała, że jej nie usłyszał, więc powtórzyła pytanie. „Ha! Czy wiesz, kim jestem?” Powściągliwy mężczyzna powoli zdjął czarny jedwab i chłodno spojrzał na Cherise.
Jego spojrzenie było tak zimne, że Cherise instynktownie zadrżała, ale wkrótce pocieszyła się, że nie powinna się bać. Przecież był niewidomy! Niemniej jednak była zaskoczona, widząc tak głębokie spojrzenie niewidomego mężczyzny.
Cherise nie widziała niewidomego mężczyzny, więc nie była pewna, ale odpowiedziała mu szczerze. „Wiem”. Damien zmarszczył brwi. „Nie boisz się śmierci?”
Po zdjęciu opaski z oczu wydawał się bardziej opanowany i groźniejszy.
Serce Cherise waliło. „Nie. Jesteśmy ci dłużni, bo uratowałeś babcię. Dotrzymam obietnicy, że urodzę ci dzieci i będę się tobą opiekować przez całe życie!” Wpatrując się w Damiena, oświadczyła stanowczo, z poważnym wyrazem na delikatnej twarzy.
Damien przez chwilę przyglądał się jej w milczeniu, po czym wydał z siebie sarkastyczny śmiech. „No to pomóż mi wziąć kąpiel”. Cherise zawahała się na chwilę, zanim powiedziała: „Jasne”.
Nie żałowała tego, po tym jak obiecała Peterowi Lenoirowi, dziadkowi Damiena, poślubić Damiena. To było naturalne, że żona kąpała swojego niepełnosprawnego męża.
„Przygotuję kąpiel”. Po tych słowach Cherise poszła do łazienki.
Damien zmarszczył brwi, gdy obserwował znikającą Cherise. W rzeczywistości wysłał swoich ludzi, aby ją zbadali. Tło kobiety
było tak proste, jak tylko mogło być - pochodziła z biednej rodziny ze wsi i była gotowa poślubić takiego niesławnego czarodzieja, aby opłacić koszty leczenia babci.
Wcześniej miał trzy narzeczone, wszystkie były towarzyszkami życia towarzyskiego w Adanii i pochodziły z zamożnych rodzin. Jednak zostały brutalnie zamordowane w noc przed ślubem. Ku jego zaskoczeniu, głupia i niewinna dziewczyna, taka jak Cherise, zdołała być bezpieczna nawet do nocy poślubnej.
Albo była zbyt mało znacząca, żeby inni się nią przejmowali, albo udawała głupią.
Podczas gdy Damien był pogrążony w myślach, drzwi łazienki zostały otwarte. Na chwilę oszołomiony podniósł wzrok i zobaczył drobną kobietę wychodzącą z parującej łazienki.
Para wodna zwilżyła jej długie, czarne włosy, a kilka pasm zwisało nad obojczykami. Ręcznik owijający jej ciało był mokry i przyklejał się do skóry, podkreślając jej krągłą sylwetkę.
„Proszę chwilę poczekać”. Cherise pochyliła się, by wyciągnąć walizkę spod łóżka. Jej ubrania były schludnie ułożone w walizce. Wyjęła białą koronkową piżamę i zerwała metkę z ceną, zanim ją założyła.
Myśląc, że Damien jest ślepy, zmieniła się przed nim, ale niewinny akt nabrał innego znaczenia w oczach Damiena. Czy ona sprawdza, czy naprawdę jestem ślepy?
„Huff!” Po przebraniu się Cherise podeszła do Damiena i zawiozła go do łazienki. Pomogła mu wejść do łazienki i zaczęła zdejmować koszulę. Przez gęstą parę Damien spojrzał na Cherise zmrużonymi oczami.
Cherise wyglądała na skoncentrowaną, z opuszczoną głową. Jej czyste oczy nie zdradzały żadnych emocji. Była tak skupiona, jakby wykonywała zadanie.
Zdjęła mu zegarek i bluzkę, a potem... Kiedy została tylko bielizna, Cherise niepewnie cofnęła rękę. „Czy możesz... wziąć kąpiel w tym?”
Damien przyjrzał się jej z odrobiną psoty w oczach. „Nie możesz się dokładnie wykąpać, nie zdejmując go.” „Och... Masz rację.” Cherise odwróciła się i wyciągnęła rękę.
Damien był zaskoczony. Wpatrując się zimno w jej skupione spojrzenie, zmarszczył brwi. Czy ta kobieta jest naprawdę głupia, czy tylko udaje? W ogóle nie wydaje się być zawstydzona!
„Tędy do wanny.” Cherise ostrożnie pomogła Damienowi wejść do wanny, jakby nie widziała jego nagiego ciała. Jednak jej policzki się zarumieniły.
Pogłaskała twarz, żeby się uspokoić, zanim zapytała Damiena: „Jesteś odporny na ból, prawda?” „Mhm”.
Następnie Cherise założyła włosy za uszy i odwróciła się, by przeszukać szafkę. Chwilę później wróciła z peelingiem kąpielowym.
Skronie Dameina mimowolnie zadrżały, zaskoczony, że kobieta faktycznie zamierza go wykąpać w noc poślubną.
Nie pytając o pozwolenie, Cherise bezpośrednio szorowała mu plecy. „Daj mi znać, jeśli to boli. Będę delikatniejsza”. Damien milczał, gdy Cherise pilnie go kąpała.
Zanim wyszła za Damiena, przez wiele lat opiekowała się swoją starą, chorą babcią. Mary uwielbiała usługi kąpielowe Cherise, mówiąc, że czuła się komfortowo i mogła lepiej spać po kąpieli. Więc Cherise założyła, że Damien również to lubi.
Kucając obok wanny, starannie szorowała każdy cal jego skóry. Chociaż wkładała w to całą swoją siłę, Damien czuł to jak łaskotanie . Niemniej jednak dostrzegał jej wysiłek i szczerość.
Nie minęło dużo czasu, zanim czoło Cherise pokryło się warstwą potu.
Marszcząc brwi, Damien nagle zaczął wątpić, czy się pomylił. Jakie intrygi może mieć taka niewinna dziewczyna jak ona? „Uhm... Czy mam się tam też umyć?” Po umyciu innych części ciała. Cherise zarumieniła się i wskazała na jego intymną część. Damien spojrzał na nią głęboko osadzonymi oczami. „Co o tym myślisz?” Cherise zawahała się na chwilę i mruknęła. „Okej... zrobię to”.
Gdy tylko wyciągnęła rękę, Damien szybko złapał ją za nadgarstek. Natychmiast. atmosfera stała się napięta.
Cherise nie sądziła, że jej działanie sprawi, że Damien poczuje się nieswojo. Podniosła głowę i naiwnie spojrzała na Damiena. „Nie mogę tego umyć, kiedy trzymasz mnie za nadgarstek”.
Zimno błysnęło w oczach Damiena, gdy wykrzyknął: „Wynoś się”.
