Rozdział 3 Dzieci

Asystent wstał i spojrzał na Everetta, jego policzki płonęły ze wstydu. Mały chłopiec był uparty.

Everett odchrząknął i zapytał: „Czy wy dwaj jesteście krewnymi doktora Shermana?”

„Dlaczego szukasz naszej mamusi?” zapytała Lindsey Sherman, przechylając głowę.

Everett i jego asystent spojrzeli na siebie zawstydzeni. Przyszli zobaczyć się z dr Sherman, ale nie spodziewali się, że obrażą członków jej rodziny przed spotkaniem z nią.

„Moja narzeczona jest chora. Potrzebujemy pomocy doktora Shermana” – odpowiedział Everett.

Merrick spojrzał na nich z gniewem. „Lepiej już stąd wyjdźcie. Moja mamusia nie będzie jej leczyć!”

„Merrick...” Dziewczynka nadąsała się nieszczęśliwie. Potrząsnęła ramieniem brata i powiedziała: „Mamusia zawsze mówi, że obowiązkiem lekarza jest leczenie rannych i ratowanie umierających. Nie możemy chować urazy do kogoś, bez względu na to, jak bardzo jest zły”.

Serce Everetta rozpłynęło się, gdy spojrzał na jej piękną twarz.

Gdyby tylko dziecko jego i Arielle żyło, byłoby w tym samym wieku co te dzieci. Jego nienawiść do Melissy pogłębiała się za każdym razem, gdy o tym myślał. Chciał ją zabić.

Lindsey spojrzała na Everetta życzliwie. „Mamusi nie ma w domu. Wyszła. Możesz na nią poczekać w środku”.

Dwoje dzieci podskoczyło w stronę willi z psem. Everett powoli podążył za nimi.

Arielle z kolei była wściekła, ale nie odważyła się stracić panowania nad sobą w obecności Everetta.

Gdy weszła za nimi do willi i zamierzała usiąść na sofie, chłopiec ją zatrzymał. „Przepraszam, to miejsce mojej mamy. Tylko mama może tu siedzieć. Proszę, usiądź gdzie indziej”.

Opanowując swój gniew, Arielle podeszła na drugi koniec sofy. Jednak Merrick znów ją zatrzymał. „Tu siedzimy z moją siostrą”.

Arielle zmarszczyła brwi i spojrzała na Everetta, mając nadzieję, że przyjdzie jej na ratunek. „Everett...”

Wściekle tupnęła nogą. „Dzieci w dzisiejszych czasach są naprawdę źle wychowane!”

„Tak, masz rację”. Merrick prychnął. „Moja siostra i ja jesteśmy źle wychowane, ale ty jesteś tak dobrze wykształcona. Czy dlatego kopnęłaś naszego niewinnego psa bez zastanowienia? Poza tym…” Spojrzał na nią od stóp do głów i dodał: „Nie jesteś już dzieckiem. Czy potrafisz mówić jak dorosły? Nawet moja siostra nie zachowuje się jak rozpieszczone dziecko, tak jak ty. To obrzydliwe”.

Arielle była zawstydzona.

Nie chcąc się poddać, zwróciła się do Everetta. Jednak gestem nakazał jej milczenie.

„Idź i znajdź doktora Wyatta Quinna” – rozkazał Everett swojemu asystentowi.

„Dr Quinn jest najsłynniejszym weterynarzem w Andeport” – wyjaśnił dwóm dzieciom. „Zbada twojego psa i zdiagnozuje jego stan”.

Chłopiec prychnął, by odmówić, ale siostra złapała go za rękę. „Merrick, mamusia leczy tylko ludzi. Nie może pomóc Harleyowi. Co jeśli coś się stanie Harleyowi? Nie możemy odmówić mu pomocy. Niech weterynarz zbada ranę Harleya. W końcu są nam to winni”.

Twarz Merricka złagodniała, gdy to usłyszał. „Okej” – niechętnie się zgodził.

Uśmiech rozciągnął się na ustach Everetta. Podobały mu się te dwoje dzieci.

„Jak się nazywacie?” zapytał nieśmiało.

„Nazywam się Lindsey Sherman, a to mój brat, Merrick Sherman...”

Zanim Lindsey zdążyła dokończyć, Merrick zasłoniła usta i zmarszczyła brwi. „Lindsey, mamusia poprosiła nas, żebyśmy nie podawali swoich imion nieznajomym. Co jeśli nas porwą?”