Rozdział 95

Kiedy skończyli, wyciągnęli mnie z powrotem na korytarz i wepchnęli na otwartą przestrzeń. Moje ubrania wisiały w strzępach na moim ciele, odsłaniając o wiele więcej skóry, niż było mi wygodnie. Próbowałam się zakryć, klęcząc na dywanie, ale niewiele zostało z mojego stroju, co sprawiło, że ściskałam ramiona na piersiach, próbując ukryć stanik.

„Miłego dnia, Audrey” – zawołała Linda za mną śpiewnym głosem, a jej śmiech rozbrzmiewał na korytarzu, gdy ona i jej kumple odchodzili. „Mam nadzieję, że podobała ci się ta chwila w centrum uwagi”.

Poderwałem się na nogi, gdy już odeszła, boleśnie świadomy dziesiątek oczu wpatrzonych we mnie. Korytarz, który wcześniej był kakofonią słów i szeptów, teraz ucichł. Niektórzy ludzie odwracali wzrok z zakłopotaniem, ale inni gapili się otwarcie, a ich miny były mieszanką litości i obrzydzenia.