บทที่ 46- มาแต่งงานกันเถอะ

เมื่อเข้าไปในห้องทำงาน เขาปิดประตูและอุ้มเธอไว้ใกล้ตัว โดยพิงสะโพกข้างหนึ่งไว้กับโต๊ะทำงานของเขา เธอยืนอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างของเขา โดยมีแขนโอบรอบตัวเธอ เธอเงยหน้าขึ้นและสังเกตเห็นรอยคล้ำรอบดวงตาของเขา เธอจึงยกนิ้วขึ้นมาแตะ “เมื่อคืนคุณนอนไม่หลับเหรอ” เขาไม่สามารถตอบคำถามนั้นได้ เขาไม่รู้ว่าตัวเองตื่นแล้ว “ฉันตื่นเช้ามาก เช้าเกินไปด้วยซ้ำ แล้วก็ไม่สามารถกลับไปนอนต่อได้” “โอ้”

“ แล้วทำไมคุณถึงโกรธล่ะ”

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหลับตาลง “ฮันเตอร์ คุณจะเปิดโชว์รูมเฟอร์นิเจอร์ให้ฉัน! ฉันใช้รถของคุณ คนขับรถของคุณแล้ว ฉันใช้ที่นอนของคุณ” เธอหยุดพักแล้วหลับตาลง จากนั้นก็ได้ยินเสียงขบขันของเขา “แสดงว่าคุณโกรธเพราะคุณใช้ที่ของฉัน รถของฉัน คนขับรถของฉัน…” “เปล่า” เธอตัดบทเขา “ห้องทำงานนั้นเป็นของฉัน และเช้านี้ฉันเพิ่งรู้ว่ามันไม่ใช่ของฉันอีกต่อไปแล้ว ก็เป็นของฉันจากพนักงานในสำนักงานของคุณด้วย!” “อืม…” ฮันเตอร์เข้าใจ “ขอโทษทีนะที่รัก ฉันแค่ทำการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยแล้วก็ต้องจากไปก่อนที่คุณจะมาถึง จริงๆ แล้วฉันต้องขอร้องทั้งแอนและเอวาไม่ให้บอกคุณ เพราะฉันอยากทำเอง” เธอเอียงหน้าไปด้านหลังและขมวดคิ้วใส่เขา “บอกอะไรฉันหน่อยสิ” “นี่!” เขาชี้ไปที่โต๊ะที่คล้ายกับโต๊ะของเขา ซึ่งมีมุมเอียงพร้อมเก้าอี้สำนักงาน “ฉันอยากให้คุณแบ่งปันพื้นที่นี้กับฉัน” เขาส่งยิ้มเขินๆ ให้เธอขณะที่บอกเธอแบบนั้น อาบิเกลเงียบไปครู่หนึ่ง “มันเป็นเซอร์ไพรส์” “คุณอยากให้ฉันแบ่งพื้นที่ออฟฟิศนี้กับคุณเหรอ” เมื่อฮันเตอร์พยักหน้า เธอไม่รู้จะพูดอะไร “แต่ฮันเตอร์ ฉันไม่อยากให้คุณรู้สึกอึดอัดเพราะฉัน คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้”