บทที่ 3-แต่งตั้งเธอ

เช้าวันรุ่งขึ้น เธอเตรียมตัวและออกจากอพาร์ตเมนต์เพื่อไปสัมภาษณ์งาน เธอตื่นเช้าและทำแพนเค้กให้เขา

ฉันหวังว่าฉันจะได้งานนี้ เพราะตอนนี้ฉันก็ต้องรับผิดชอบเฮนรี่ด้วย เธอคิดในใจขณะเคี้ยวหมากฝรั่ง

เมื่อเธอไปถึงที่นั่น เธอรู้สึกผิดหวังขึ้นมาทันที พวกเขาต้องการใครสักคนมาทำเฟอร์นิเจอร์ไม้สำหรับร้านกาแฟแห่งใหม่ของพวกเขา จึงต้องการผู้สมัครที่เป็นผู้หญิงสำหรับตำแหน่งนี้ นี่คืองานที่สมบูรณ์แบบสำหรับเธอ เธอออกแบบและทำเฟอร์นิเจอร์กับพ่อมาตั้งแต่ยังเด็กมาก

เธอรู้จักช่างไม้ที่น่าเชื่อถือบางคนที่สามารถออกแบบงานที่ดีที่สุดให้กับเธอได้

แต่เหตุผลที่เธอไม่พอใจก็คือ สาวๆ ที่นั่งรอทุกคนแต่งตัวดีกว่าเธอ พวกเธอสวยและกำลังคุยเรื่องซีอีโอของบริษัท Levisay

“ ฉันอยากได้งานนี้จัง ฉันได้ยินมาว่าซีอีโอของพวกเขาโสดและเซ็กซี่มาก!” เธอได้ยินมาจากผู้หญิงคนหนึ่ง

“ ใช่แล้ว คนที่ถูกเลือกจะต้องโชคดีแน่ๆ แล้วใครจะเกลียดการถูกมองตาแบบนั้นล่ะ” นี่คือเด็กผู้หญิงอีกคน

พวกเขาคุยกันเรื่องซีอีโอเหมือนกับว่าตำแหน่งว่าง เป็นของคนที่คอยเอาใจซีอีโอ ไม่ใช่ของผู้ให้บริการเฟอร์นิเจอร์ หญิงสาววัยสามสิบกลางๆ คนหนึ่งโทรหาผู้สมัครทีละคนเพื่อสัมภาษณ์

ทันใดนั้นก็มีคนเดินเข้ามาแล้วนั่งลงข้างๆ เธอบนโซฟาหรูหรา

“ คุณจะไม่ได้งานหรอกที่รัก รู้ไหม ที่นี่ให้สวัสดิการมากมาย” เมื่ออาบิเกลได้ยินเสียงคุ้นเคย เธอก็เงยหน้าขึ้นและพบว่าโคลอีกำลังนั่งอยู่ตรงนั้น ข้างๆ เธอพร้อมกับยิ้มร้ายๆ

นี่มันทำอะไรอยู่เนี่ย? เอบิเกลพูดไม่ออกเลย

“ คุณมาทำอะไรที่นี่” เธอไม่สามารถหยุดถามได้

“ ฉันมาที่นี่เพื่อทำงาน คุณรู้ไหมว่าทำไม” เธอขยับตัวไปใกล้หู “เราจะแต่งงานกันภายในเดือนนี้”

ความเจ็บปวดแล่นผ่านร่างของอาบิเกลราวกับอะไรก็ตาม แต่เธอไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาบนใบหน้า “ขอให้โชคดีนะ โคลอี ฉันดีใจที่เห็นว่าเด็กผู้หญิงที่ไม่เคยทำความสะอาดตัวเองเลยกลับสนใจที่จะทำหน้าที่นี้” อาบิเกลยักไหล่อย่างไม่แยแส

ดูเหมือนว่าโคลอีจะยังไม่เลิกกับเธอ “เดาอะไรไหม ฉันจะได้งานนี้ ผู้ ช่วยผู้จัดการโครงการเฟอร์นิเจอร์นี้เป็นเพื่อนของไคล์ และเขารับรองกับเราว่างานนี้ต้องเป็นของฉัน”

เอบิเกลรู้สึกท้อแท้แต่ยังคงนั่งหวังว่าจะเกิดปาฏิหาริย์บางอย่าง

“ อาบิเกล ไม่ต้องกังวล ฉันยินดีจ้างคุณเป็นหนึ่งในช่างไม้ในทีมของฉัน ฮ่าๆ”

รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏบนใบหน้าของเธอ แต่เอบิเกลไม่ยอมปล่อยให้มันรบกวนเธอ “โอ้! ฉันยินดีทำงานเป็นช่างไม้ให้คุณนะ โคลอี เพราะถ้าไม่มีฉัน คุณอาจจะโดนไล่ออกจากงานตั้งแต่วันแรกเลยก็ได้!”

แทนที่จะเถียงกันต่อ โคลอีก็หยิบกระจกแล้วเริ่มเปลี่ยนสีลิปสติกของเธอ

แม้จะต้องเผชิญอุปสรรคมากมาย แต่สิ่งเลวร้ายที่สุดก็เกิดขึ้น โคลอีพิสูจน์ให้เห็นว่าเธอพูดถูก หลังจากรอคอยเป็นเวลานาน หญิงสาวก็ออกมาและประกาศว่า “สาวๆ ที่สวยงามทุกคน กลับบ้านได้แล้ว เราได้แต่งตั้งผู้สมัครที่คู่ควรกับงานนี้มากที่สุดแล้ว”

จากนั้นผู้หญิงคนนั้นหันไปหาโคลอี “คุณโคลอี เมสันใช่ไหม”

“ ใช่” โคลอีลุกขึ้นด้วยความตื่นเต้น

“ เชิญมาทางนี้” โคลอีจ้องมองเธออย่างไม่เต็มใจแล้วเดินจากไปพร้อมกับผู้หญิงคนนั้น

สาวๆ ที่นั่งอยู่ตรงนั้นเริ่มเดินจากไปโดยพึมพำกับ เหล่าเอลฟ์ของตนเองที่เสียโอกาสที่จะได้พบกับซีอีโอรูปหล่อ

-

เจมส์ส่งแฟ้มให้ฮันเตอร์ เลวีเซย์ “แฟ้มนี้มีข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับอาบิเกล เมสัน แต่ผมจะบอกรายละเอียดสรุปให้คุณทราบครับท่าน”

ฮันเตอร์กำลังพลิกดูหนังสืออยู่ ผู้ช่วยของเขาก็เริ่มเล่าให้เขาฟังว่า “อาบิเกลอายุ 22 ปี เคยอาศัยอยู่กับแม่เลี้ยงและน้องสาวหลังจากพ่อของเธอเสียชีวิต เธอเกือบจะแต่งงานกับแฟนสมัยเด็ก แต่เขากลับนอกใจเธอ และพบว่าเธออยู่กับน้องสาวเลี้ยงของเธอในสภาพ… อืม… ไม่เหมาะสม

ทั้งคู่ไม่เพียงแต่หลอกเธอเท่านั้น แต่ยังเอาเงินออมทั้งหมดที่พวกเขาทำร่วมกันไปอีกด้วย นางสาวอาบิเกลเช่าอพาร์ตเมนต์ในดรีมกาแล็กซี่ เธอไว้วางใจคู่หมั้นของเธอและมอบสิทธิ์การเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียวให้กับเขา เขามีบัญชีธนาคารที่เธอเก็บเงินไว้สำหรับงานแต่งงาน แต่เขากลับไม่เต็มใจที่จะคืนเงินให้เธอ

เธอเคยออกแบบเฟอร์นิเจอร์และหารายได้จากการขาย แต่ตอนนี้เธอหมดตัวมากจนไม่มีเงินพอจะเลี้ยงชีพ”

นั่นทำให้ฮันเตอร์นึกขึ้นได้ว่าเช้านี้เธอใส่กระโปรงทรงดินสอตัวเดิมไป สัมภาษณ์งานเมื่อวานตอนที่เธอเข้าไปหาเขาที่ร้านอาหาร “ทำไมเธอไม่เริ่มขายเฟอร์นิเจอร์อีกล่ะ”

“ ท่านครับ นั่นเพราะว่าเธอไม่มีเงินแม้แต่สตางค์แดงเดียวที่จะซื้อไม้สักชิ้นเดียว เขาไม่ให้เธอเอาเสื้อผ้าหรือของอื่นๆ ไปด้วยตอนที่เธอออกจากอพาร์ตเมนต์”

ฮันเตอร์ เลวีเซย์ไม่รู้จะตอบโต้อย่างไร เขาต้องการฆ่าไคล์และน้องสาวต่างมารดา ด้วยมือเปล่า

“ ยังมีอีกมาก คุณลีไวเซย์ อดีตภรรยาและน้องสาวต่างมารดากำลังจะแต่งงาน พวกเขาจะอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์เดียวกันกับที่นางสาวแอบิเกล เมสันต้องทำงานหนักมาก นอกจากนี้ เขายังเป็นเจ้าของสำนักงานเล็กๆ ที่ใช้เป็นโชว์รูมเฟอร์นิเจอร์ไม้ โดยเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นได้รับการออกแบบโดยนางสาวแอบิเกล เมสัน”

ฮันเตอร์กำลังฟังรายละเอียดทั้งหมดอยู่ เจมส์จึงกระแอมในลำคอ “เรื่องนี้อาจน่าสนใจสำหรับคุณ” เขาหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง “ประวัติของสาวคนนั้น…”

“ แล้วเรื่องนั้นล่ะ” ฮันเตอร์เงยหน้าขึ้นจากแฟ้ม “ มันบอกว่าจะฆ่าใครสักคนโดยไม่ทิ้งหลักฐานไว้ได้อย่างไร จะฆ่าใครสักคนโดยไม่ให้ใครสงสัยได้อย่างไร และ ข้อสุดท้าย… การเคี้ยวหมากฝรั่งช่วยระงับความหิวได้หรือไม่”

“ อะไรนะ” ฮันเตอร์ที่อยากจะหัวเราะกับสองตัวเลือกแรกยกคิ้วขึ้นแล้วนั่งเงียบๆ ราวกับกำลังชั่งใจอะไรบางอย่าง “เราเสร็จเรื่องการจ้างซัพพลายเออร์เฟอร์นิเจอร์สำหรับโครงการต่อไปของบริษัทแล้วหรือยัง”

“ ใช่ครับท่าน เรามีอยู่จริง แต่ยังมีมากกว่านั้นอีก” เมื่อฮันเตอร์ไม่ได้แสดงความคิดเห็น เจมส์ก็พูดต่อว่า “ผู้ช่วยผู้จัดการของเราเป็นเพื่อนกับไคล์ และได้จ้างโคลอี คู่หมั้นของเขามาทำงานในตำแหน่งนี้”

“ อืม” ฮันเตอร์ครุ่นคิดสักครู่ “คุณได้ลงโฆษณาในหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับตำแหน่งผู้จัดการระดับรัฐและหัวหน้าโครงการส่งเสริมศักยภาพสตรีที่กำลังจะมาถึงของเราหรือยัง”

“ ไม่ครับท่าน พรุ่งนี้เช้าจะเสร็จแล้วครับ”

“ งั้นก็ถือไว้หน่อย เจมส์!”

“ ท่านครับ?” คำสั่งดังกล่าวดูเหมือนจะทำให้ผู้ช่วยตกตะลึง

“ ใช่ รอสักครู่ เตรียมจดหมายนัดหมายสำหรับเอบิเกล เมสัน แล้วส่งพรุ่งนี้ที่อยู่ไปรษณีย์นี้”

“ ถือว่าทำเสร็จแล้วท่าน”

ฮันเตอร์มองไปที่นาฬิกาบนผนังด้วยความกังวล แอบิเกลน่าจะถึงบ้านแล้ว เธออยู่ที่ไหน