Rozdział 4 Przerwanie ciąży

Eva poczuła się trochę bezradna. „To tylko deszcz, nic poważnego”.

Kończąc zdanie, podeszła i położyła na biurku wczorajszy raport z pracy.

„To jest podsumowanie wczorajszej pracy. Zorganizowałem to. Mam inne rzeczy do zrobienia, więc nie będę ci już przeszkadzał”.

Eva spojrzała na Vivian, która natychmiast się uśmiechnęła.

Kiedy Ewa wyszła, Adrian mocno zmarszczył brwi.

"Adrianie?"

Dopiero gdy Vivian go zawołała, otrząsnął się.

Widząc Adriana w takim stanie, Vivian poczuła niewytłumaczalny niepokój, ale mimo to przemówiła łagodnie i rozważnie: „Widzę, że Eva nie czuje się dobrze. Chociaż teraz jest twoją sekretarką, to wciąż była nieobecna w rodzinie Hansenów, zanim zbankrutowała. Nie wolno ci jej źle traktować”.

Ewa wróciła do biura, czując się ciężka i wyczerpana.

Gdy tylko usiadła, nie mogła powstrzymać się od opadnięcia. Zawroty głowy nasiliły się.

Po chwili Eva usłyszała głos Jenny.

„Ewo, dlaczego nie wrócisz i nie odpoczniesz?”

Eva naprawdę nie mogła zebrać wystarczająco dużo energii. Czuła się wyjątkowo niekomfortowo. Słabo powiedziała: „Jenny, zdrzemnę się”.

Po tych słowach Ewa zapadła w głęboki sen.

Eva zaczęła śnić.

We śnie cofnęła się do roku, w którym skończyła osiemnaście lat. Był to dzień ceremonii osiągnięcia przez Evę i Adriana pełnoletności.

Obie rodziny świętowały razem. Eva założyła niebieską sukienkę, która jej się podobała, starannie ułożyła włosy w duże fale i zrobiła paznokcie. Tego dnia była gotowa wyznać Adrianowi swoje uczucia.

Po długich poszukiwaniach Ewa znalazła Adriana w małym ogrodzie.

Gdy szła w jego stronę, trzymając sukienkę, usłyszała, jak kilku przyjaciół Adriana dokuczało mu.

„Adrian, skoro jesteś już pełnoletni, czy jest jakaś dziewczyna, która ci się podoba? Możesz rozważyć zaręczyny”.

„Myślę, że ta dziewczyna, Eva, nie jest zła. Ona ciągle za tobą chodzi.”

Kiedy Ewa to usłyszała, podświadomie zatrzymała się, chcąc usłyszeć odpowiedź Adriana.

W końcu jego odpowiedź miała kluczowe znaczenie dla tego, co zamierzała zrobić dalej.

Jednak zanim Adrian zdążył odpowiedzieć, ktoś wtrącił: „Eva nie jest odpowiednia. Adrian traktuje ją jak siostrę. Kto nie wie, że Adrian ma w sercu tylko jedną osobę, a jest nią Vivian”.

Eva ukradkiem spojrzała na Adriana.

Młody mężczyzna siedział na kamiennej ławce, jego długie nogi spoczywały na ziemi, a na jego przystojnej twarzy malował się słaby uśmiech . Nie zaprzeczył.

„Rzeczywiście, Eva jest tylko dzieckiem. Vivian jest delikatna. Ma kobiecy urok, a co najważniejsze, jest wybawcą Adriana”.

Osoba, która to powiedziała, to Michael, jeden z najlepszych przyjaciół Adriana. Zazwyczaj lubił drażnić Evę i zawsze ciągnął ją za warkocze, kiedy ją widział.

„Tak, Vivian uratowała ci życie. Wtedy, gdy rzeka rwała, gdyby nie wskoczyła, żeby cię uratować, być może już nie żyłbyś na tym świecie”.

Chłopiec skinął głową i po raz pierwszy wypowiedział rzadkie „aha”.

Jego cera wydawała się blada w świetle księżyca. „Zawsze będę miał dla niej miejsce u mego boku”.

Twarz Ewy straciła kolor, stając się niezwykle blada.

Historia o tym, jak Vivian uratowała życie Adrianowi, krążyła w ich kręgu z wielkim entuzjazmem.

Tak jak niegdyś bohaterowie ratowali dziewice, tak teraz dziewica uratowała młodego chłopca.

Ale Eva nie była tego świadoma.

Ponieważ w tamtym roku, wydawało się, że ona również wpadła do wody. Miała wysoką gorączkę i poważną chorobę. Kiedy się obudziła, prawie zapomniała wielu rzeczy z przeszłości, w tym jak wpadła do wody.

Niektórzy jej koledzy z klasy twierdzili, że powodem była jej chęć zabawy, co doprowadziło do jej przypadkowego wpadnięcia do wody.

Jednak Eva zawsze czuła, że o czymś zapomniała, ale bez względu na to, jak bardzo się starała, nie mogła sobie przypomnieć. Z czasem całkowicie zapomniała o tym incydencie.

Nigdy nie spodziewała się, że Adrian będzie tak zafascynowany osobą, która uratowała mu życie.

Szkoda, że to ona tym razem nie wskoczyła mu na ratunek.

W jej snach jej emocje zdawały się łączyć z obecną Evą.

Poczuła nie do zniesienia ciężar na piersi i rozdzierający ból głowy. Dlaczego to nie ona wskoczyła, żeby go uratować?

Nagle twarz Adriana pojawiła się przed nią. Jego spojrzenie było lodowate i bezlitosne. „Evo, pozbądź się dziecka”.

Obok niego wyrosła Vivian, niczym pnącze przyczepione do Adriana.

„Evo, jeśli nie usuniesz dziecka, czy może chcesz zniszczyć nasz związek?”

Spojrzenie Adrian stało się jeszcze zimniejsze na wzmiankę o zniszczeniu, zrobił krok do przodu, chwytając ją za brodę. „Zachowuj się, albo nie obwiniaj mnie za to, że się znęcam”.

Jego uścisk był niewiarygodnie silny, niemal miażdżył brodę Evy.

Ewa walczyła i nagle się obudziła, całe jej ciało było zlane zimnym potem.

Przed jej oczami widać było drogę, która stopniowo się cofała.

Czy to był sen? Jak to mogło być tak realne?

Ewa odetchnęła z ulgą.

„Evo, jesteś obudzona”. Z przodu rozległ się łagodny głos, a Eva podniosła wzrok, by zobaczyć zmartwioną twarz Vivian. „Dzięki Bogu! Martwiłam się, że coś ci się dzisiaj stanie”.

Vivian? Co ona tu robiła?

Właśnie wtedy Ewa coś sobie uświadomiła i spojrzała w bok.

Rzeczywiście, Adrian prowadził, a Vivian siedziała na siedzeniu pasażera.

Adrian spojrzał na nią w lusterku wstecznym, gdy usłyszał, że się obudziła.

„Obudziłeś się? Czy coś jeszcze cię trapi? Wspomnimy o tym lekarzowi, kiedy później dotrzemy do szpitala”.

Serce Ewy, które dopiero co się uspokoiło po przebudzeniu z koszmaru, znów stało się napięte pod wpływem słów Adriana.

„Nie ma potrzeby jechać do szpitala, wszystko jest w porządku.”

Słysząc jej odpowiedź, Adrian spojrzał na nią jeszcze raz.

„Czemu robisz zamieszanie? Wiesz, jak się martwiłem? Nie wiedziałem, że masz gorączkę”.

Vivian wtrąciła się: „Tak, Eva, masz wysoką gorączkę. Musisz jechać do szpitala. Słyszałam od Adriana, że wczoraj złapał cię deszcz. Co dokładnie się stało?”

Spojrzała na stojącą przed nią Vivian i zobaczyła, jak blade usta Evy poruszają się, ale nie wypowiada ani słowa.

Vivian musiała być obecna wczoraj podczas tej sceny. Czy ona coś sugerowała, pytając o to?

Zagubiona w myślach, twarz Vivian wyrażała zaniepokojenie, gdy przepraszająco spojrzała na Evę. „Czy to przez wczoraj...”

Adrian przerwał Vivian, jego głos był spokojny: „W każdym razie, najpierw idź do szpitala. Dobrze odpocznij, jeśli jesteś chory. Na razie nie musisz iść do firmy”.

Słowa Vivian zostały przerwane i spojrzała na Adriana ze zdziwieniem.

Ewa spuściła wzrok, a w jej pięknych oczach pojawił się głęboki chłód.

Rzeczywiście, była osobą, którą cenił najbardziej, tak bardzo troszczącą się o emocje Vivian.

Po długiej chwili w końcu podniosła wzrok i powiedziała: „Nie idę do szpitala”.

Adrian zmarszczył brwi, wyczuwając jej wyjątkowo upartą postawę tego dnia.

„Dlaczego nie pójdziesz do szpitala, kiedy jesteś chory?”

Eva zacisnęła usta. „Znam swoje ciało. Jestem tego pewna”.