Rozdział 5

Caroline była rozbawiona wybuchem Gwen. „Przeczytałaś za dużo romansów. Po prostu wzięłam go z ulicy. Nie ma nic wspólnego z Morrisonami. Jedyne, co ich łączy, to to, że pracuje w jednej z ich firm”.

„Och.” Gwen była rozczarowana. „Więc jest pracownikiem Eddy’ego. Czy to nie oznacza, że Eddy może cię dręczyć, kiedy tylko zechce?”

Oczy Caroline pociemniały. „On” prawdopodobnie nie zrobiłby tego z powodu Starego Pana Morrisona. Poza tym, ja już jestem mężatką. Eddy prawdopodobnie nie będzie już przychodził i mnie niepokoił”.

Gwen trochę się rozluźniła, ale kiedy pomyślała o nękaniu Eddy'ego, poczuła złość w imieniu swojej przyjaciółki. „Gdyby to zależało ode mnie, pobiłabym tego mężczyznę. Czy on nie wie, jak bardzo chciałaś go poślubić?”

Caroline powiedziała: „To już przeszłość, Gwen. W przyszłości Eddy i ja będziemy swoimi własnymi ludźmi. Nie będziemy sobie nawzajem przeszkadzać”.

„Więc twoje małżeństwo” – Gwen zawahała się. „Stary pan Morrison jeszcze o tym nie wiedział, prawda? Jeśli się o tym dowie, będzie smutny”.

Caroline dopiero zaczynała się uspokajać, ale teraz znów się martwiła. Poczuła się winna, gdy poruszono temat Jude’a . To on sfinalizował jej zaręczyny z Eddym. Gdy Evansowie spotkali swój koniec, wszyscy czekali, aż odwoła swoje oświadczenie i obróci ją w żart, ale on wcale tego nie zrobił. Zamiast tego publicznie ogłosił, że jest jedyną osobą, którą zaakceptuje jako swoją wnuczkę-synową.

Z jej powodu on i Eddy wielokrotnie się pokłócili.

Teraz, gdy wszystko tak się potoczyło, Caroline czuła się winna tylko wobec Jude'a.

„Powiem mu dziś wieczorem” – powiedziała Caroline. Wolałaby, żeby usłyszał to od niej samej, niż od kogoś innego.

Gwen była zmartwiona. „Czy chcesz, żebym poszła z tobą?”

„Nie.” Caroline się uśmiechnęła. „On tak bardzo się o mnie troszczy. Nie zrobi mi nic.”

..

W błyszczących korytarzach Starlust Hotel, Jude Morrison siedział na najwyższym krześle jako symbol swojej władzy i statusu i rozmawiał z Kirkiem Morrisonem. Zachichotał. „To ty jesteś tym, którego mój brat wychował. Jesteś dziesięć lat młodszy od Thomasa, ale radzisz sobie z tym z takim spokojem. On tego nie potrafi”.

Thomas, ojciec Eddy'ego, siedział poniżej Jude'a. Miał piwny brzuch, ale można było powiedzieć, że kiedyś był przystojnym mężczyzną.

„Tata ma na myśli” – powiedział Thomas, nie mogąc ukryć podziwu dla swojego młodszego brata Kirka – „że odłożenie wszystkich rzeczy, które robiłeś za granicą, aby pospieszyć do domu, jest niewiarygodnym wyczynem, którego nie potrafi dokonać wiele osób”.

Kirk był mile zaskoczony ich pochwałami. Elegancko musnął palcem usta. „Dziękuję, Thomasie i wujku Jude. Nasz kraj rozwija się szybko. Wróciłem tylko dlatego, że dostrzegłem w nim potencjał komercyjny”.

Jude skinął lekko głową. Potem powiedział ze smutkiem: „Jaka szkoda, że twój ojciec nie wrócił z tobą do domu. W przeciwnym razie mój brat i ja moglibyśmy się znowu spotkać”.

Oczy Kirka stały się zimne. Powiedział obojętnie: „Dobrze, że wtedy nie przyszedł. W przeciwnym razie nie mógłbyś nas zobaczyć”.

Jude zmarszczył brwi. „Co masz na myśli?”

„Mieliśmy wypadek samochodowy na lotnisku”.

„Co?” Jude powiedział z niepokojem. „Czy byłeś ranny?” „Nie.”

„To dobrze”. Starszy mężczyzna opadł na krzesło, po czym zapytał zaniepokojony: „Co się stało?”

„Samochody zderzyły się ze sobą. Obaj kierowcy zginęli”.

„Czy to znaczy, że nie możemy się dowiedzieć, czy to było celowe, czy przypadkowe?” Jude miał bystry umysł i szybko zrozumiał.

Kirk obserwował jego wyraz twarzy. Potwierdził, że starzec rzeczywiście nie ma pojęcia, zanim powiedział: „Tak. Dlatego potrzebuję twojej pomocy”.

„Oczywiście, że pomogę” – powiedział. „Twój ojciec i ja jesteśmy braćmi. Zbadałem to, nawet gdybyś o tym nie wspomniał”.

„Dziękuję, wujku Jude. Ale nie chcę cię tym zawracać głowy” – Kirk uprzejmie odmówił. „Dojdę do sedna sprawy. Niewiele osób wie, że wróciłem. Myślę, że wkrótce będę w stanie odkryć prawdę. Chciałbym jednak, żebyś pomógł mi powstrzymać wszelkie wieści dotyczące mojego powrotu”.

Jude powiedział cicho: „Podejrzewasz, że inne rodziny popełniły przestępstwo?”

O powrocie Kirka poinformował jedynie trzy pozostałe duże rodziny z Osbury.

Smukłe palce Kirka przesunęły się po powierzchni stołu. Nie odpowiedział, ale powiedział stanowczo: „Mam tylko nadzieję, że będziesz w stanie mi pomóc”.

Jude zawahał się na moment, unosząc brew. Następnie przerwał ponurą atmosferę chichotem. „Oczywiście”. Spojrzał na Thomasa i zmienił temat. „Gdzie jest Eddy? Dlaczego go tu nie ma?”

Thomas odpowiedział: „Mógł się spóźnić z powodu pracy. W przeciwnym razie pośpieszyłby się tutaj. Chciał zobaczyć Kirka”.

„Tak” – powiedział Jude, uśmiechając się. „Od czasu, gdy spotkał cię kilka razy za granicą, zaczął cię podziwiać. Widziałem, jak dorastał, ale nigdy nie widziałem, żeby szanował kogoś innego tak bardzo”.

Kirk uśmiechnął się. Jego myśli powędrowały ku Caroline.

Eddy? Czy jej narzeczony nie nazywał się również Eddy? Czy to nie byłby zbyt duży zbieg okoliczności?

„Kirk?” Thomas machnął do niego ręką.

Kirk oderwał wzrok i spojrzał na Thomasa.

Thomas zażartował: „O czym myślisz? Byłeś tak pogrążony w myślach”.

Wyraz twarzy Kirka zamarł. Marzenie senne było dla niego grzechem. Ale z powodu tej kobiety popełnił je.

„Mój tata pytał, czy jesteś żonaty.”

Kirk zebrał myśli i wyprostował się. „Tak”.

Jude zainteresował się. „Kiedy to się stało? Twój ojciec zadzwonił do mnie, zanim wróciłeś, i powiedział, żebym znalazł ci partnera. Jak udało ci się znaleźć go tak szybko?”

No więc tak się stało.

Kirk odpowiedział: „Poznałem ją kilka dni temu. To była miłość od pierwszego wejrzenia, więc się pobraliśmy. Ale ponieważ było to zbyt pośpieszne, nie zdążyłem nikomu o tym powiedzieć”.

„Jaka szkoda”. Jude wyjął zdjęcie. „Przygotowałem nawet kogoś dla ciebie. Nie sądziłem, że tak szybko kogoś znajdziesz. Gdyby tylko Eddy był tak zdecydowany jak ty, nie martwiłbym się tak bardzo”.

Kiedy pomyślał o małżeństwie Eddy'ego i Caroline, Jude westchnął. Nie mógł zrozumieć, dlaczego Eddy nie zakochałby się w kompetentnej i zdolnej Caroline.

„Sir” – powiedział lokaj, pukając, zanim wszedł. Przyniósł telefon Jude’owi. Powiedział cicho: „To pani Evans”.

Jude uśmiechnął się od razu. Wziął telefon i powiedział z czułością: „Jak się masz, Carrie? Dlaczego tak nagle do mnie dzwonisz? Och? Masz mi coś do powiedzenia? Dobrze, możesz tu przyjść. Jestem w Starlust Hotel. Poproszę kogoś, żeby cię tu przyprowadził”.