Bölüm 53 II Utanç yürüyüşü

Liam'ın arabasına doğru utanç yürüyüşü hayatımın en uzun yürüyüşü. Ön koltuğa oturuyorum, emniyet kemerimi takıyorum ve bir sonraki saniyeyi Liam'ın emniyet kemerini takmadığı için birbirimize dik dik bakarak geçiriyoruz.

Direksiyonu öyle sert sıkıyor ki eklemleri beyazlaşıyor, "Herkes için işleri çok zorlaştırıyorsun." diye mırıldanıyor. Elbette yapıyorum. Her zaman benim hatam. Nefesim camı buğulandırıyor, nemi siliyorum ve yüzeye kırık bir kalp çiziyorum. "Antrenman saat dörtte. Zamanında gel."

Ethan'ın formasının eteğini çekiştiriyorum ama o ipucunu anlamıyor. "Bugün bir maç var." Gözlerim göğsüne kayıyor. Emniyet kemeri yok. Bu düpedüz kötülük. Ağzım açılıyor ama Liam'ı azarlayacak kelimeleri bulamıyorum, okula yürüyecek gücüm ya da isteğim de yok. Bakışlarımı kot pantolonuma indirip diz bölgemdeki kesikleri dürtüyorum. "Dörde kadar."