Bölüm 132

"Dilly?!" Kardeşimin beni geçmişten bugüne çeken küçük sesini duydum. Vücudumu çevirdiğimde onu mutfağın girişinde dururken gördüm. Sağ elinde bir boya kalemi duruyordu ama çok geçmeden yere düştü ve düşürüp bana doğru koştuğunda çok küçük bir sesle yere düştü.

İçgüdüsel olarak hareket ettim ve kollarımı açıp onu kucakladım, dizlerimin üzerine çöküp onu daha sıkı tutabildim, elim onun küçük kafasına değdiğinde ikimizden de gözyaşları aktı. Onu sıkıca tuttum, eğer onu bırakırsam onu asla geri alamayacağım korkusuyla. Küçük kardeşim.

Birbirimize en son gözlerimizi diktiğimizden beri büyümüştü. Çok değişmişti, sadece yüzü aynı kalmıştı ve pembe yanakları hala onu daha da sevimli gösteren bir tür ateşli renk tonu taşıyordu.